«Δεν είσαι καλή μαμά! Να πας σε άλλο σπίτι! Δεν σ’αγαπάω!» Ο Αχιλλέας είναι μέσα στις λάσπες της αυλής και τις ανακατεύει με τα δάχτυλά του ενώ με κοιτά αγριεμένος. «Δεν πειράζει.. μου φτάνει που σε αγαπάω εγώ.. Είναι αρκετό και για τους δυο μας…. Μέσα ΤΩΡΑ!» του λέω σε αυστηρό τόνο … «Είσαι κακιά!» μου απαντά και μπαίνει γκρινιάζοντας στο σπίτι… Η Μαρίνα τον ακολουθεί πειθήνια σαν υπνωτισμένη με φόβο μη συνεχίσω να μαλώνω … «θέλω γλυκό!» συνεχίζει ο μικρός ταλιμπάν κι εγώ του λέω ότι κοντεύει μεσημέρι «να με πας στη γιαγιά την Πόλυ!» συνεχίζει κι εγώ προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου…
Η γιαγιά Πόλυ είναι εκείνη που δεν λέει σε τίποτα όχι… Είναι η σπηλιά εκείνη που τα κρατά χαρούμενα και ευχαριστημένα . Η σπηλιά που πάντα μένει ανοιχτή ώστε να πάνε και μέσα της να κρυφτούν από την στριμμένη τους μαμά, που μόνιμα τους λέει «όχι!» σε ότι παράλογο της ζητηθεί… Η γιαγιά Πόλυ είναι εκείνη που τους επιτρέπει να κάνουν κάθε τρέλα, να φάνε απεριόριστες ποσότητες ζάχαρης και υδατάνθρακα, να φάνε παγωτό μέσα στην καρδιά του χειμώνα, να παίξουν με το αλεύρι και τα ζυμάρια σε ολόκληρο το σπίτι … Η γιαγιά Πόλυ είναι εκείνη που θα γελάσει με την καρδιά της σε οποιαδήποτε ασυναρτησία ξεστομίσει η κόρη και ο γιός μου… Η γιαγιά Πόλυ είναι εκείνη που τα παιδιά μου γυρίζοντας από το σπίτι της , πέφτουν σε μαλαγχολία επειδή γύρισαν… Η γιαγιά η Πόλυ είναι εκείνη που μου είπε «μεγαλώσαμε κι εμείς παιδιά ρε Αύρα… Δεν είσαι η μόνη μάνα σε αυτόν τον κόσμο… Σταμάτα να είσαι τόσο αυστηρή μαζί τους! Κάνε τους κι από κανένα χατήρι!» κι εγώ τα μάζεψα θυμωμένη και έφυγα από το σπίτι της…
Είμαι κι εγώ που μόνιμα και σταθερά έχω «απαιτήσεις» από εκείνα… Σταθερά λέω περισσότερα όχι από ναι, τους ζητάω να με βοηθούν και να με καταλάβουν.. Εγώ, που μπορεί κ να τα αφήσω τελείως νηστικά επειδή δεν έφαγαν το φαγητό που τα ίδια μου είχαν ζητήσει και αρνήθηκα πεισματικά να τους «τηγανίσω πατατούλες»… Εγώ που επέμεινα να φάνε φρούτα έστω και με το ζόρι αντί για κέικ που ήθελαν μετά το πρωινό.. Εγώ που τους φώναξα ίσως παραπάνω από ότι θα έπρεπε όταν έκαναν εκείνη τη ζημιά , ενώ τους είχα προειδοποιήσει για το αποτέλεσμα που θα είχε η απόπειρά τους… Εγώ, που τους απαγόρεψα να βγουν το μεσημέρι και να παίξουν μπουγέλο στον ήλιο , να φάνε τροφή της γάτας αντί για δημητριακά… Είμαι εγώ που με είδαν να κλαίω από τα νεύρα μου, να επιμένω να μου πουν σε σωστή σειρά τις ημέρες της εβδομάδας, που με είδαν να καπνίζω κρυφά ένα μεσημέρι στην κουζίνα…
Είμαι εγώ, που μόνιμα αμφισβητώ τον εαυτό μου και το αν είμαι αρκετά καλή μαμά, επειδή δεν έχω κάθε μέρα το ίδιο κουράγιο να παίξω μαζί τους μπουγέλο ή την κυρία Πιπίτσα και τον κύριο Μάστορα με το κουκλόσπιτο. Είμαι εγώ που έχω καταπατήσει κάθε μου όνειρο που είχα να γίνω η τέλεια μαμά που θα τα ταϊζα μόνο με βιολογικά προϊόντα, που θα τους έδινα άπειρα ερεθίσματα, γνώση, υπομονή και ατελείωτο παιχνίδι… Είμαι εγώ, που έχω τρέξει σε κάθε ειδικό τα παιδιά μου, για να μου πούνε όλοι «τα παιδιά σου είναι υπέροχα και φυσιολογικά. Εσύ όμως , γιατί χρειάζεσαι εμένα να σου πω ότι κάνεις καλά τη δουλειά σου; Γιατί σε αμφισβητείς;»..
Έχουν υπάρξει εκατοντάδες οι φορές που αγκάλιασα τα παιδιά μου ενώ κοιμούνται και τους έχω ζητήσει συγνώμη γιατί δεν ήμουν η μαμά που τους άξιζε εκείνη την ημέρα… Γιατί δεν έπαιξα αρκετά μαζί τους, γιατί έκανα δουλειές αντί να τα πάω βόλτα, που χάζεψα στο ίντερνετ αντί να χορέψουμε, που τους είπα ότι έχω δουλειά στον υπολογιστή αντί να τα πάω στη θάλασσα… Εκατοντάδες οι φορές που γύρισα κομμάτια από τη δουλειά, τα παρακάλεσα να κοιμηθούμε το μεσημέρι και τελικά βρέθηκα να κοιμάμαι όρθια στον καναπέ ενώ εκείνα οργίαζαν στο ντουλάπι με τις λιχουδιές…
Είμαι η ίδια γυναίκα που όσα «αποκλείεται» είχα πει πριν γίνω μητέρα, τα έχω κάνει ΟΛΑ… Η ίδια γυναίκα που έχω αποκαλέσει άπειρες φορές τον εαυτό μου αδύναμο ώστε να ανταπεξέλθει στον ρόλο της μαμάς… Είμαι η ίδια γυναίκα που ζει σε ένα τεράστιο σπίτι που σφύζει στα παιχνίδια, στα ασιδέρωτα, και στην ανακατωσούρα που δεν άντεχα ούτε για ένα λεπτό πριν αναλάβω το ρόλο της μητέρας ..
Είμαι μαμά! Η Μαμά της Μαρίνας και του Αχιλλέα που είναι το κέντρο όλου μου του κόσμου… Που όταν γελάνε είναι λες και μου γελά όλο μου το σύμπαν. Η μαμά που μαζί τους ονειρεύεται τα δικά τους όνειρα, εκείνα που τα θέλουνε να βγάζουνε φτερά και να πετάνε. Η μαμά που τα αγκαλιάζει και αμέσως όλα τα θολά καθαρίζουν, λες και πέρασε από μέσα τους βροχή. Είμαι η μαμά που κάνει ΟΤΙ περνά από το χέρι της ώστε να είναι τα παιδιά της ασφαλή και χαρούμενα. Είμαι η μαμά που θα έδινε όλο της το βασίλειο και τη ζωή της ακόμη ακόμη, αρκεί να ήξερε ότι τα μωρά της θα είναι πάντα ευτυχισμένα. Είμαι η μαμά, που επιτέλους έπαψε να νιώθει πως για τα παιδιά της μπορεί να γίνει Θεός, αλλά αποδέχτηκε την ανθρώπινή της υπόσταση και το δικαίωμα της στην κούραση, τον θυμό, τη στενοχώρια, ενίοτε και στο ξέσπασμα. Είμαι η μαμά που λατρεύει οτιδήποτε το τέλειο και ακόμη περισσότερο τις ατέλειες των παιδιών της… Είμαι η μαμά που δεν τους στέρησε ΠΟΤΕ την αγκαλιά, την λατρεία και την αφοσίωσή της… Την αδυναμία και την ασφάλεια που μπορεί να τους παρέχει… Είμαι η μαμά, που θα κάνει τα πάντα για τα παιδιά της… Όπως ακριβώς κι εσύ που αυτή τη στιγμή με διαβάζεις και βρίσκεις στο κείμενό μου, κάμποσα στοιχεία της δικής σου μαμαδοσύνης και καθημερινότητας…
Ναι ! Έχουν υπάρξει πολλές οι φορές που θα ήθελα να είμαι για εκείνα η «γιαγιά η Πόλυ», που έχω θυμώσει μαζί της , που έχω κακιώσει που έχω τσακωθεί… Στο μέσα μου πεθαίνω κάθε φορά που μου λένε να φύγω, ή ότι είμαι κακιά γιατί δεν τα άφησα μόνα στην τρέλα τους… Ε και; Ευτυχώς που γι αυτές τις δουλειές υπάρχουν γιαγιάδες σαν την Πόλυ…
Είμαι η Αύρα και είμαι μια υπέροχη κουρασμένη μαμά!
Σειρά σου τώρα να επαναλάβεις το ίδιο, βάζοντας το δικό σου όνομα και δίνοντας έμφαση στην λέξη ΥΠΕΡΟΧΗ… Νιώσε το όμως, γιατί είσαι μια πραγματικά Υπέροχη μαμά!
Για το babyradio: Αύρα Φούκου
