Κάπου άκουσα ότι η αγάπη της μητέρας για το παιδί της είναι δεκαπλάσια αυτής που νιώθει το παιδί για την ίδια. Υπερβολικό νούμερο; Δεν ξέρω. Με σιγουριά, όμως, μπορεί να πει κανείς πως ένα παιδί είναι ό,τι πολυτιμότερο μπορεί να αποκτήσει μια μάνα. Έρχεται εκείνη η στιγμή και λες: «να κάτι που αξίζει να αφοσιωθώ, κάτι που εγώ έχω δημιουργήσει». Αναμφισβήτητα, μόνο αν είσαι μητέρα μπορείς να νιώσεις αυτό το συναίσθημα. Η ζωή σου αλλάζει -ή, μάλλον, δυστυχώς- μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Προτεραιότητά σου πλέον είναι τούτο το πλασματάκι.
Αυτή η δεύτερη μοίρα, όμως, στην οποία εισέρχεται η ζωή μιας μάνας επηρεάζει πρώτα και κύρια τη σχέση της με το σύζυγό της. Φυσικό κι επόμενο είναι η ζωή του μικρού παιδιού να έχει -στην παρούσα φάση- ιδιαίτερη αξία. Χρειάζεται κι απαιτεί την αμέριστη προσοχή της μάνας, την πλήρη αφοσίωσή της. Κι εδώ χρειάζεται μια ισορροπία, η οποία είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί.
Το ότι η γυναίκα σου έγινε μητέρα, δε σημαίνει ότι παύει να είναι αυτό ακριβώς: γυναίκα, δική σου. Μπορεί να αγαπάει το παιδί της και να ρίχνει το βάρος της σε αυτό, ωστόσο, το κάνει αυθόρμητα. Δε ζυγίζει τις δύο πλευρές. Δεν ψάχνει να βρει την πολυπόθητη ισορροπία. Είναι το μητρικό ένστικτο, βλέπεις, που μεσολαβεί. Αρχίζεις και νιώθεις, τότε, την αλλαγή στη σχέση σας. Όμως, το ότι κάνει όλα αυτά δε σημαίνει ότι δεν αγαπάει εσένα.
Μπορεί, δηλαδή, να έχει υπερβολικές απαιτήσεις από εσένα, να γκρινιάζει συνεχώς για λεπτομέρειες, να γίνεται βαρετή και να είναι συνέχεια κουρασμένη. Όλα αυτά κι άλλα πολλά, όμως, δεν πρέπει να σε απομακρύνουν από αυτή. Δύσκολο, θα μου πεις, μιας και χάνεται το μέτρο κι η ισορροπία που αναφέραμε παραπάνω. Δύσκολο ναι, αλλά ανέφικτο όχι. Κι όλα ξεκινάνε απ’ το να συνειδητοποιήσεις εσύ ο ίδιος ότι ο έρωτας κι η αγάπη σας δε στέρεψε. Απλά μοιράζεται πια και σ’ άλλον άνθρωπο.
Όντας ο τρίτος, λοιπόν, στη σχέση μάνας-παιδιού, και αντιλαμβανόμενος αυτή την υπερβολική προσοχή που απορροφά το παιδί κι απομακρύνει εσάς, υπάρχουν μερικές μέθοδοι, για να σταθείς εκεί και να αναζοπυρώσεις τη σχέση σας. Πρώτο και σημαντικότερο είναι να της θυμίσεις ότι παραμένει γυναίκα. Πρώτα για τον εαυτό της και μετά για εσένα. Να φροντίζει τον εαυτό της, που τον έχει τελείως ξεχάσει. Να αισθάνεται όμορφα. Να ασχολείται μ’ αυτά που και πριν από τον ερχομό του μωρού την έκαναν να νιώθει ωραία. Να βγαίνει με τις φίλες της, να μην παραμελεί την κοινωνική της ζωή. Κι όλα αυτά, να της τα θυμίσεις με τρόπο, ώστε να αντιληφθεί πως υπάρχει ο κίνδυνος στο μέλλον να εκλείψουν πλήρως.
Κι ύστερα, προσπάθησε να αφιερώνετε χρόνο σε εσάς. Ευτυχώς γιαγιάδες και babysitters περιμένουν πώς και πώς για 1-2 μέρες φροντίδας και μέριμνας. Δε σημαίνει ότι παραμελείτε το παιδί όταν το αφήνετε λίγο με κάποιον άλλο. Κι ιδίως όταν αυτό γίνεται για το καλό το δικό σας, της σχέσης σας, που κατέληξε να είναι τυπική τον τελευταίο καιρό. Βγείτε, πηγαίνετε για φαγητό, κάνετε βόλτες, χαθείτε στους δρόμους, ξαναερωτευθείτε, τώρα, μάλιστα, έχετε κι έναν ακόμη λόγο για να το κάνετε. Κι εσύ, σαν άντρας, φρόντισε να είστε σε εγρήγορση και να καταλήγετε σε τρυφερότητα.
Το παιδί, άλλωστε, ήρθε ως αποτύπωμα αυτού του έρωτα. Κι αυτός ο τελευταίος, πρέπει να ενδυναμωθεί, όχι να ελαττωθεί. Το οφείλετε σ’ αυτόν, εξάλλου, να είστε τίμιοι μαζί του. Το παιδί ήρθε για να συμπληρώσει τις ζωές και τους εαυτούς σας. Όχι για να τα εξαφανίσει όλα αυτά. Και μόνο τώρα μπορείτε να τα διορθώσετε όλα αυτά. Γιατί οι συνέπειες θα φανούν αργότερα και θα είναι ιδιαίτερα ψυχοφθόρες. Δώστε του όλη την αγάπη σας, μα, πρώτα, εξασφαλίστε ότι θα αγαπάτε κι ο ένας τον άλλο. Περισσότερο από πριν.
