Είναι υπέροχο συναίσθημα όταν κρατάς στα χέρια σου το μωρό σου. Αλλάζει όλη σου η ζωή. Η ιστορία που ακολουθεί είναι αληθινή και βάζει κάποιον σε σκέψεις, όχι μόνο για το συναίσθημα της μητρότητας αλλά και για την δύναμη και την θέληση να αποκτήσεις αυτό που κατά παράδοση σηματοδοτεί την ολοκλήρωση του ατόμου, μια οικογένεια.
“Το δικό μας παραμύθι”
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ευτυχισμένη οικογένεια….μπαμπάς, μαμά και παιδί. Ε…αυτό ήθελα! Πάλεψα, πόνεσα, πληγώθηκα….πάλεψα ξανά και κινήθηκα προς μια άλλη κατεύθυνση και μπόρεσα να πραγματοποιήσω το όνειρο μου….μια ευτυχισμένη οικογένεια.
Διαβάζοντας αυτές τις γραμμές θα πείτε σίγουρα, μα είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, αλλά φίλες μου, δεν είναι. Μόνο αυτές οι γυναίκες που προσπάθησαν απεγνωσμένα να αποκτήσουν παιδάκι και δεν μπόρεσαν θα με καταλάβουν.
Με τον άντρα της ζωής μου είμαστε πλέον μαζί 25 χρόνια, ναι γνωριστήκαμε και..τα φτιάξαμε (λέγαμε τότε) στο Λύκειο. Σπουδάσαμε και μετά τις σπουδές μας παντρευτήκαμε. 5 χρόνια παντρεμένη μες στα μέλια πήραμε την απόφαση πως ήρθε πλεόν η ώρα να μεγαλώσουμε την οικογένεια μας. Τα πρώτα 2-3 χρόνια δεν ανησυχήσαμε διότι δεν υπήρχε και πίεση χρόνου λόγο ηλικίας και περνούσαμε καλά οι δυό μας. Κάπου εκεί δεχτήκαμε αρκετές πιέσεις πλέον από στενά συγγενικά μας πρόσωπα και ξεκινήσαμε τις επώδυνες επισκέψεις σε ιατρούς. Λέω επώδυνες διότι πραγματικά ήταν δύσκολες.
Οι πιο ευχάριστες στιγμές ήταν οι επισκέψεις στη δική μου γυναικολόγο, την οποία ευχαριστώ για άλλη μια φορά για τη συμπαράστασή της και την ανθρωπιά που έδειξε καθ όλη τη διάρκεια της περιπέτειας μας. Ξεκινήσαμε λοιπόν τις εξετάσεις ρουτίνας, αντιμετωπίζοντας τα ελάχιστα προβλήματα που προέκυπταν με θεραπείες, τόσο εγώ όσο και ο άντρας μου. Ξεκινήσαμε σπερματεγχύσεις (3) δίχως καμία επιτυχία, προχωρήσαμε και σε εξωσωματικές γονιμοποιήσεις, όπου μετά από 5 προσπάθειες και έχοντας εφαρμόσει όλα τα πρωτόκολλα δεν είδαμε αποτέλεσμα. Πέρα από τα υπέρογκα ποσά που δαπανήσαμε για όλες αυτές τις προσπάθειες, ας είναι καλά η Eurobank που έδινε εορτοδάνεια, διακοποδάνεια (καταλάβατε σίγουρα το ύφος) …. είχα πλεόν γίνει ψυχολογικά ένα ράκος. Κάθε προσπάθεια έκρυβε πολλές ελπίδες για το πολυπόθητο μωράκι, το οποίο βέβαια φίλες και γνωστές το αποκτούσαν δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια. Δεν είμαι κακός άνθρωπος, αλλά τότε μου έβγαινε κακία απέναντι σε φίλες που έμεναν έγκυος χωρίς μεγάλο κόπο. Και πάλι τονίζω ότι είμαι καλόκαρδος άνθρωπος!!!
Είδαμε και απόειδαμε και αποφασίσαμε ότι δεν αντέχουμε άλλο πόνο. Εγώ από την πλευρά μου άρχισα να οργώνω το διαδίκτυο για το θέμα της υιοθεσίας, αλλά χρειάστηκε 1 χρόνος για να πείσω τον άντρα μου ότι σε κάθε περίπτωση άξιζε να κάνουμε αυτήν την προσπάθεια. Ευχαριστώ το Θεούλη, που με βοήθησε και έτσι ξεκινήσαμε να επισκευτούμε το Ίδρυμα Μητέρα για να προετοιμάσουμε την αίτηση. Φίλες μου, δεν έχω ξανανιώσει έτσι. Από την μια να έχεις στην αίθουσα αναμονής τα ζευγάρια, στα μάτια ζωργαφισμένη η αγωνία και ο πόνος και από την άλλη τα παιδιά, τα οποία μεγάλωναν στο Ίδρυμα ενώ θα μπορούσαν να έχουν μια ζεστή αγκαλιά από ανθρώπους που είχαν τόσο μεγάλη ανάγκη να την δώσουν απλόχερα. Καταθέσαμε την αίτηση, γραφειοκρατεία – λες και είναι σημαντικό φίλες μου, τι φύλο θα έχει το παιδί που επρόκειτο να πάρεις στην αγκαλιά σου και να το αγαπήσεις δίχως περιορισμούς. Α, είπα μωράκι, δεν παίζει το μωράκι διότι όλη η διαδικασία αρκεί 5-6 χρόνια και μας ενημέρωσε η υπάλληλος ότι για να υιοθετήσουμε μωράκι θα πρέπει να περιμένουμε πάνω από 7 χρόνια.
Πίσω στο σπίτι με όλες τις πληροφορίες και λιγότερες ελπίδες για να αποκτήσουμε ένα μωράκι, το οποίο τώρα πλέον από το δωμάτιο του φωνάζει….Μαμά, έλα, έκανα νάνι!!, ξεκίνησα να ξεσκονίζω το διαδίκτυο για χώρες του εξωτερικού, οι οποίες συνεργάζονται με την Ελλάδα και στις οποίες η διαδικασία της υιοθεσίας είναι πολύ πιο εύκολη απ΄ όσο στη δική μας χώρα. Ρωσία, Ουκρανία και Βουλγαρία … ας είναι καλά το Google Translator (μεταφραστικό μέσω διαδικτύου) και μια κοπέλα από την Ουκρανία που βοηθούσε τη φίλη μου στις δουλειές του σπιτιού. Ετοιμάσαμε αρχικά την αίτηση για Ρωσία και Ουκρανία. Μετά από κάποιες επισκέψεις στις πρεσβείες και σε επίσημους μεταφραστές αποστείλαμε τα έγγραφα στην Πρόνοια της κάθε χώρας και βέβαια σήμερα μετά από 3 χρόνια δεν έχουμε λάβει ακόμη απάντηση.
Και μια μέρα … ταξιδεύοντας με τον Ηλεκτρικό άκουσα άθελά μου μια συζήτηση. Η συζήτηση που μου άλλαξε όλη τη ζωή. Χωρίς να διστάσω κάθισα δίπλα στην 35άρα, η οποία με την μητέρα της συζητούσαν. Συζητούσαν για την Μεγαλο-Συμβολαιογράφο, η οποία μπόρεσε και τους βοήθησε στην υιοθεσία ενός μωρού. Οι κεραίες μου είχαν σηκωθεί και δεν ήξερα πραγματικά με ποιον τρόπο να ξεκινήσω τη συζήτηση και από όλη την πίεση των γεγονώτων ξέσπασα απλά σε λιγμούς και κλάματα. Οι δυο κυρίες με κοίταξαν περίεργα και με ρώτησαν τι μου συμβαίνει και εκεί είπα την ιστορία μου. Βέβαια βρήκαν τον χρόνο να κατέβουν μαζί μου στο Νέο Ηράκλειο και να πιούμε ένα καφεδάκι και νομίζω πως μια ζωή δε φτάνει για να τους ευγνωμονώ για το καλό που μου έκαναν. Μου ζήτησαν το τηλέφωνο μου και μου υποσχέθηκαν πως θα μιλούσαν με την εν λόγω Συμβολαιογράφο για να μας συστήσουν.
Ερχόμενη σπίτι πήρα αμέσως τον άντρα μου τηλέφωνο και του διηγήθηκα τι έζησα, βέβαια δεν ήθελε να με ξεσηκώσει και έτσι μου είπε να μην περιμένω πολλά. Αλλά εγώ περίμενα. Και νομίζω πως κάποιες φορές το ένστικτό μας απλά δεν μας γελάει….
Την επόμενη ημέρα χτύπησε το τηλέφωνο μου και ήταν η ίδια η Συμβολαιογράφος, η οποία σαφώς είχε κάνει κάποιες έρευνες πριν επικοινωνήσει μαζί μου. Μας κάλεσε με τον άντρα μου στις 17.00 στο γραφείο της. Η αγωνία μου δεν περιγράφετε, ο άντρας μου προσπαθούσε να με ηρεμήσει λίγο, αδύνατον! Μετά από τα τυπικά και μερικές ερωτήσεις για τους δυο μας, φτάσαμε στο διαταύτα και μας ενημέρωσε για το χρηματικό ποσό που απαιτείται για να καλύψει συνεργάτες, μεταφραστικές και δικαστικά έξοδα. Το ποσό ήταν αρκετά μεγάλο, αλλά το είχα πάρει απόφαση ότι θα ήταν άλλη μια φορά τα έξοδα που είχα κάνει για όλες τις εξωσωματικές προσπάθειες. Συμφωνήσαμε ότι το πρωί θα άφηνε ο άντρας μου ένα μέρος των χρημάτων και την ερχόμενη εβδομάδα θα είχαμε μαζέψει και το υπόλοιπο ποσό έτσι ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Στο τέλος της συζήτησης με ρωτάει αν την επόμενη ημέρα κατά τις 12.00 το μεσημέρι θα ήμουν σπίτι. Λόγω ότι ήταν οι καλοκαιρινές μας διακοπές απάντησα καταφατικά και την ρώτησα για το λόγο….δε φαντάζεστε φίλες μου την αντίδραση μου! Όντος 12.15 το μεσημέρι έφτασε ένα ταξί στην πόρτα μας μπροστά και μια κυρία μεταφράστρια μας έφερε τα χαρτιά παραχώρησης κηδεμονίας που είχε υπογράψει η βιολογική μητέρα στη Συμβολαιογράφο και…..μια καλαθούνα με το πιο όμορφο μωράκι του κόσμου!!!
Έμεινα έγκυος και γέννησα σε λίγοτερα από μια μέρα….δε χρειάζεται να σας πω πως την προηγούμενη μέρα φύγαμε από το γραφείο της Συμβολαιογράφου στις 18.30 και πήγαμε κατ ευθείαν στα Jumbo. Δεν είχα απολύτως τίποτα μωρουδιακό στο σπίτι και έτσι πιστεύω ότι ο λογαριασμός των 300 ευρώ ήταν απολύτως δικαιολογημένος. Ευχαριστώ από καρδιάς όλους αυτούς τους ανθρώπους που μου στάθηκαν, με βοήθησαν και με βοηθούν ακόμη και σήμερα να μεγαλώσω τον γιο μας (2 ½ ετών). Ευχαριστώ τον άντρα μου που μου πραγματοποίησε αυτήν την επιθυμία και δεν με έκανε να πάψω να ονειρεύομαι!!!
Άκουσα πολλά για το θέμα των παράνομων υιοθεσιών σε νόμιμο πλαίσιο, έτσι τις έχουν βαπτίσει, αλλά εγώ γνωρίζω για μένα ότι προσπάθησα με κάθε άλλο μέσο να γίνω μητέρα, αλλά δεν το πέτυχα. Ας με κρίνουν μόνο αυτές οι φίλες που πονέσαν το ίδιο ή περισσότερο από εμένα.
