Η Μαρία Μοντεσσόρι είχε πει: «Ποτέ μη βοηθάτε ένα παιδί σε μια εργασία που νοιώθει ότι μπορεί να την καταφέρει μόνο του». Είχε επίσης πει: «Οι παρακάτω λέξεις αποκαλύπτουν τις εσωτερικές ανάγκες του παιδιού: Βοήθησέ με να το κάνω μόνος μου».
Ο Ρόμπερτ Χαϊνλάιν είχε πει «Μην αποδυναμώνετε τα παιδιά σας κάνοντας τη ζωή τους εύκολη».
Το παρακάτω βίντεο εκφράζει με περιεκτικό τρόπο αυτές ακριβώς τις σκέψεις. Δεν βρισκόμαστε με τα παιδιά μας 24 ώρες το 24ωρο. Όταν τα αφήνουμε στην πόρτα του σχολείου ή του σχολικού είναι μόνα τους. Όταν παίζουν στο πάρκο – ακόμα κι αν εμείς είμαστε 3 μέτρα μακριά – είναι μόνα τους. Όταν αισθάνονται άσχημα γιατί βλέπουν άλλα παιδιά να έχουν αποκτήσει κάτι που εκείνα δεν έχουν ακόμα αποκτήσει είναι μόνα τους. Είμαστε κι εμείς «δίπλα τους» φυσικά και πρέπει να το ξέρουν, παρ’ όλα αυτά πρέπει να αποκτήσουν τις ικανότητες να διαχειρίζονται τις καταστάσεις και τα συναισθήματά τους από μόνα τους. Μεγαλώνοντας θα ανοίξουν τα φτερά τους και θα πετάνε μόνα τους συνέχεια.
Το να μη μας χρειάζονται, είναι τρομαχτική σκέψη για εμάς τους γονείς. Δεν πρέπει. Το επαναλαμβάνω από μέσα μου από τότε που γεννήθηκαν: «Να με αγαπάνε, αλλά να μη με χρειάζονται». Γιατί δε θα βρίσκομαι δίπλα τους σε όλη τους τη ζωή.
Μου αρέσει να τη βλέπω να μαθαίνει κάνοντας και να λύνει τα προβλήματά της μόνη της. Κάποια μέρα όταν δε θα είμαι εδώ, θα ξέρω ότι είναι μια χαρά.
Να μας αγαπάνε αλλά να μη μας χρειάζονται…
