Η πρώτη μέρα στο σχολείο, ο καθιερωμένος αγιασμός, είναι κάθε χρόνο μια ιδιαίτερη μέρα για κάθε μία από εμάς που έχει την τύχη να βρίσκεται εκεί. Αυτό που μας ενώνει είναι ότι φουσκώνουμε από περηφάνεια για τα μικρά μας. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν βιώνουμε όλες μας τη συγκεκριμένη ημέρα με τον ίδιο τρόπο. Άλλες το ζούμε με ένταση, άλλες είμαστε αποστασιοποιημένες, άλλες «δουλεύουμε» από τώρα για τις επιδόσεις του παιδιού, άλλες εστιάζουμε στην πνευματική διάσταση του θεσμού και άλλες αρπάζουμε την ευκαιρία για να βγουμε απ’ το σπίτι και να κοινωνικοποιηθούμε.
Οι ευσυγκίνητες
Τις γνωρίζω πολύ καλά γιατί είμαι κι εγώ μία από αυτές. Αν δεν ήμουν, ίσως και να τις χαρακτήριζα… κλαψιάρες. Είναι – είμαστε – εκείνες που κάθονται πίσω πίσω, ακίνητες και αμίλητες, με τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμι. Δεν ξέρω αν συγκινούνται τόσο πολύ επειδή είναι περήφανες για τα παιδιά τους ή επειδή δεν έχουν συμβιβαστεί ακόμη με τον χρόνο που περνά τόσο γρήγορα… Εμένα, πάντως, μου θυμίζουν τους «σπασίκλες» των αμερικάνικων ταινιών – ξέρετε, τα σχολιαρόπαιδα με τα γυαλάκια και τα περίεργα χόμπι που γίνονται στόχος για πειράγματα μέχρι να πάρουν τα πάνω τους και να κερδίσουν την καρδιά της ξανθιάς cheerleader.
Οι παρλαπίπες
Ο αγιασμός γι’ αυτές είναι κάτι σαν κοινωνική εκδήλωση, μια ευκαιρία να συναντηθούν με άλλες μαμάδες για να πουν τα δικά τους. Έρχονται πάντα πρώτες και φεύγουν τελευταίες, ενώ δεν σταματούν να μιλούν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος της τελετής. Μιλούν για το καλοκαίρι που πέρασε, τι αγόρασαν στις εκπτώσεις, την καινούργια δασκάλα, τα κουτσομπολιά του σχολείου. Σε ενημερώνουν για όλα όσα δεν ήξερες για τις υπόλοιπες μαμάδες της περιοχής – ακόμη και για ‘κείνες που δεν γνώριζες καν την ύπαρξή τους!
Οι καθώς πρέπει
Ξεχωρίζουν από μακριά λόγω της ατσαλάκωτης εικόνας τους. Ξεχάστε τις μαμάδες που ξέρατε με το ατημέλητο λουκ, εκείνες που δεν προλαβαίνουν ούτε να χτενιστούν κατά τη διάρκεια της πρωινής μάχης με τα παιδιά. Οι καθώς πρέπει μαμάδες είναι καλοντυμένες, πάντα στην τρίχα, σεμνές και αθόρυβες. Χαμογελούν σε όλους από ευγένεια και μιλούν μόνο μεταξύ τους ή με τη διευθύντρια. Και φυσικά, δύσκολα αφήνουν τα συναισθήματά τους να εκδηλωθούν είτε είναι συγκίνηση είτε χαρά είτε θυμός.
Οι ευσεβείς
Εντάξει, κι εμείς πιστεύουμε, αλλά δεν κάνουμε κι έτσι! Οι ευσεβείς μαμάδες στέκονται πάντα μπροστά μπροστά, γνωρίζουν τον παπά της ενορίας με το μικρό του όνομα και τρέχουν πρώτες για το χειροφίλημα μόλις τον δουν. Ίσως είναι οι μόνες που παρακολουθούν τον αγιασμό με τόση προσήλωση – μόλις ξεκινήσει η τελετή, οι κουβέντες κόβονται μαχαίρι. Και σα να μη φτάνει αυτό για να ξεχωρίσουν, στέκονται σχεδόν προσοχή με τα χέρια μπροστά, ξέρουν τα λόγια απ’ έξω και σταυροκοπιούνται σε κάθε ευκαιρία.
Οι αυλοκόλακες
Θυμάστε παλιά, όταν πηγαίναμε εμείς σχολείο, εκείνη τη συμμαθήτρια που είχε όλους τους δασκάλους από κοντά και δεν έχανε ποτέ την ευκαιρία για λίγο… γλύψιμο; Ε, πλέον μεγάλωσε και έγινε μαμά! Και προφανώς, δεν ξέχασε τα χούγια της, γι’ αυτό συνεχίζει να προσεγγίζει και να καλοπιάνει όλους όσους – νομίζει ότι – διαθέτουν εξουσία! Θα τη δείτε, λοιπόν, να στέκεται όσο γίνεται πιο κοντά στους δασκάλους και ύστερα να τους κυνηγάει για να τους πει πόσο τους θαυμάζει ή να τους ευχαριστήσει εκ των προτέρων για όσα θα κάνουν για τα παιδιά μας.
