Το σχέδιο μου ήταν απλό: Όλοι είχαν από ένα σνακ, έπαιζαν παιδικά στην τηλεόραση και το μωρό κοιμόταν. “Λες να πετύχει;” σκέφτηκα…
Περπατώντας στις μύτες μπήκα στο μπάνιο, έκατσα στην τουαλέτα και άνοιξα το κινητό μου. Πριν καν ανοίξει το facebook το άκουσα.
Μικρά βηματάκια κατευθύνοντας προς εμένα. Μέσα σε 20 δευτερόλεπτα και τα 2 παιδιά μου ήταν μπροστά μου, τρώγοντας τα σνακς τους και με ρωτούσαν γελώντας τι κάνω. Τα νεύρα μου!
Τελείωσα άρον άρον και το 3χρονο μου φώναξε “μην ξεχάσεις το καζανάκι μαμά!”.
Ναι πηγαίνω στο μπάνιο με κοινό. Είμαι η σταρ της παράστασης. Και πείτε μου σας παρακαλώ οτι συμβαίνει το ίδιο και με εσάς…
Φεύγω για λίγα δευτερόλεπτα από το δωμάτιο και είναι λες και κηρύσσω την έναρξη ενός παιχνιδιού κρυφτό.
Κάνοντας μπάνιο; Τα παιδιά μου μου ζητάνε σνακ ενώ ο άντρας μου κάθεται στον καναπέ διαβάζοντας περιοδικό…
Είμαι αδιάθετη και πρέπει να αλλάξω; Η κόρη μου έρχεται και με ρωτάει γιατί κρύβω ένα κουτί με μικροσκοπικές γρανίτες κάτω από το νεροχύτη, και ντύνεται με τα σερβιετάκια μου…
Τελευταία φορά που προσπάθησα να πάρω έναν υπνάκο η μικρή μου κόρη με ξύπνησε για να καθαρίσω τα χέρια της… Και ναι ο μπαμπάς της ήταν στο σαλόνι. Και όχι, ούτε καν πέρασε από το μυαλό της να ξυπνήσει αυτόν…
Η μαμά χρειάζεται και λίγο χρόνο μόνη της. Νιώθω σαν να είμαι διάσημη και να έχω τους θαυμαστές μου να με φωνάζουν (μαμά) και να με κυνηγάνε από πίσω.. Κάποια μέρα ίσως μου λείψει η παρέα τους.
Μπα… αποκλείεται! Ανυπομονώ για εκείνη την μέρα!
