Δείτε πώς το το Pokemon GO άλλαξε τη ζωή ενός Αυτιστικού Αγοριού!
Έχουν ακουστεί πολλά για τη μανία που έχει σαρώσει τον πλανήτη και ακούει στο όνομα Pokemon GO. Κυρίως, αρνητικά -ειδικά από τους μεγαλύτερους. Ωστόσο, η επαναστατική εφαρμογή – εμπειρία επαυξημένης πραγματικότητας δεν είναι ο «διάβολος». Η ιστορία του μικρού Ralphie το αποδεικνύει.
Από την ημέρα που κυκλοφόρησε, στις 6 Ιουλίου 2016, δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι το Pokemon Go άλλαξε τον κόσμο. Μέσα σε λιγότερο από 15 ημέρες ζωής, το παιχνίδι που επιτρέπει σε όλους να γίνουν εκπαιδευτές των δημοφιλών Pokemon, αναζητώντας και ανακαλύπτοντας τα σε κάθε πιθανή και απίθανη γωνιά του πλανήτη, έφερε μία μίνι επανάσταση.
Χάρη στο βασισμένο στην επαυξημένη πραγματικότητα gameplay, το οποίο συνδυάζει την πραγματική με την εικονική ζωή, το Pokemon GO έχει αποδειχθεί “εθιστικό”. Το παιχνίδι έχει ήδη ξεπεράσει σε ενεργούς χρήστες ανά ημέρα ακόμα και αυτό το Twitter, ενώ βρίσκεται πάνω από το Facebook όσο αφορά τον χρόνο τον οποίο επενδύουν σε αυτό οι χρήστες του.
Εδώ και δύο εβδομάδες, ορδές gamers με ένα κινητό στο χέρι, συρρέουν σε κάθε περιοχή όπου εντοπίζονται Pokemon, με στόχο “να τα πιάσουν όλα”. Η ταχύτητα εξάπλωσης της “Pokemania” έχει ως αποτέλεσμα πολλά τραγελαφικά περιστατικά, με video όπως το παρακάτω που δείχνουν δεκάδες ή και εκατοντάδες- ανθρώπους να κινούνται σαν ζόμπι προς την ίδια κατεύθυνση, να γίνονται viral.
Γρήγορα, κάθε είδους επιχειρήσεις είδαν την ευκαιρία να κερδίσουν από το φαινόμενο, προσαρμόζοντας αναλόγως τη στρατηγική marketing τους, ενημερώνοντας -για παράδειγμα- τους χρήστες του παιχνιδιού, με αναρτήσεις στα social media, ότι κοντά ή μέσα στα καταστήματα, τα καφέ και τα γραφεία τους, υπάρχουν Pokemon που τους περιμένουν.
Και όπως με κάθε νέο trend, οι φωνές διαμαρτυρίας και οι κατήγοροι δεν άργησαν να εμφανιστούν. “Μετατρέπει τα παιδιά σε ζόμπι”. “Οι χρήστες του χάνουν τον χρόνο τους με ανούσια παιχνίδια”. “Προωθεί τη νοοτροπία της άβουλης μάζας”. Λίγα από τα επιχειρήματα των διαφωνούντων. Για να μην αναφερθούμε σε όσους γκρινιάζουν επειδή “τους έχουν ζαλίσει με τα Pokemon”.
Ωστόσο, όχι, το Pokemon GO δεν είναι ο διάβολος. Αντιθέτως, πρόκειται για μία εφαρμογή η οποία φέρνει την επανάσταση, τόσο τεχνικά, όσο και κοινωνικά. Τόσα χρόνια, το κλασικό παράπονο ήταν ότι “οι gamers δεν κουνιούνται από το σπίτι”, “οι gamers δεν γυμνάζονται αρκετά”, “τα παιχνίδια και τα social στερούν από τους νέους την απαραίτητη face to face κοινωνικοποίηση”.
Ε, λοιπόν, το Pokemon GO δίνει τη λύση, καθώς αναγκάζει τους gamers και κάθε χρήστη του να “βγει από το σπίτι”, “να γυμναστεί” (αν δεν περπατήσεις δεν βρίσκεις Pokemon), “να εμπλακεί σε face to face κοινωνικοποίηση”. Και όχι μόνο. Μία ανάρτηση της μάνας ενός αυτιστικού αγοριού, του Ralphie, δείχνει πώς αυτό το παιχνίδι μπορεί κυριολεκτικά να αλλάξει ζωές προς το καλύτερο.
Η ανάρτηση της μαμάς του Ralphie:
Αφήνουμε τα λόγια της να μιλήσουν:
“Χάρη στην εισήγηση της φίλης, μαμάς παιδιού με αυτισμό και συναδέλφου body painter Ren Allen, έδειξα τελικά στον Ralphie το Pokemon GO απόψε. Είχε δίκαιο. Αυτό το πράγμα είναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ.
Μετά που [ο Ralphie] έπιασε το πρώτο στον φούρνο, τσίριζε από ενθουσιασμό. Έτρεξε έξω για να πιάσει κι άλλα. Ένα μικρό αγόρι τον είδε και κατάλαβε τι έκανε. Είχαν αμέσως κάτι κοινό. Ρώτησε τον Ralphie πόσα είχε πιάσει. Ο Ralph δεν του απάντησε κάτι άλλο, πέρα από το να φωνάξει “POKEMON!!!!” και άρχισε να χοροπηδά από ενθουσιασμό κουνώντας τα χέρια του.
«Άλλα παιδιά έτρεξαν προς το μέρος του για να κυνηγήσουν Pokemon μαζί. Αλληλεπιδρούσε με άλλα παιδιά. Θεέ μου!»
Τότε, το μικρό αγόρι του έδειξε πόσα είχε πιάσει εκείνο (πάνω από 100!) και ο Ralph είπε “ΓΟΥΑΟΥΥΥ!” και κόλλησαν πέντε. Λίγο έλειψε να κλάψω. Μετά, είδε το δεύτερο Pokemon του, να κάθεται στα σκαλιά της Jenny Lando. Το έπιασε και ήταν τόσο ενθουσιασμένος, ώστε τσίριζε ξανά και ξανά και χοροπηδούσε, μέχρι που η Jenny βγήκε έξω και συζήτησε μαζί της επίσης!
Εκείνη του είπε ότι υπάρχει μεγάλη δραστηριότητα Pokemon στον παιδότοπο. Παρακάλεσε να πάμε. ΠΟΤΕ δεν θέλει να πηγαίνει στον παιδότοπο τα βράδια, επειδή δεν είναι στη συνηθισμένη του ρουτίνα. Συνήθως, είναι ΤΟΣΟ ΑΚΑΜΠΤΟΣ για τη ρουτίνα του. Αλλά απόψε, δεν είχε πρόβλημα να αλλάξει τα πράγματα και να το κάνει! Πάθαμε σοκ!
Και όταν φτάσαμε εκεί, άλλα παιδιά έτρεξαν προς το μέρος του για να κυνηγήσουν Pokemon μαζί. Αλληλεπιδρούσε με άλλα παιδιά. Θεέ μου!!!! Δεν ήξερα αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω. Έπειτα, ήθελε να βρει και άλλα και περπατήσαμε την 30η Λεωφόρο. Ενήλικες κυνηγούσαν επίσης Pokemon και αυτοί οι παντελώς ξένοι, έδιναν συμβουλές στον Ralph.
Συμβουλές όπως, “Υπάρχει ένα ακριβώς μετά από αυτήν τη στροφή, φιλαράκι! Πήγαινε πιάσε το!”. Και ο Ralph έτρεχε γελώντας για να το πιάσει. Μάλιστα, κοίταζε ακόμα και προς τα πάνω για να πει “ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ” πριν τρέξει. ΓΟΥΑΟΥ!!!!! ΤΟ ΑΥΤΙΣΤΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΕΙΤΑΙ.
Μιλά σε ανθρώπους. Χαμογελά σε ανθρώπους. Εκφράζεται. Συμμετέχει σε ρεαλιστικές συνομιλίες. Με παντελώς ξένους. Κοιτάζοντάς τους. Μερικές φορές, ακόμα και στα μάτια. Γελώντας μαζί τους. Μοιράζονται κάτι κοινό. Αυτό είναι ΥΠΕΡΟΧΟ.
Σε ευχαριστώ Ren Allen που το πρότεινες. Είχες δίκαιο. Και σε ευχαριστώ Nintendo!!! Οι μαμάδες αυτιστικών μπορούν να ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ!!!!! Σας αγαπάω. #PokemonGO #gottacatchemall”
Το μήνυμα έχει γίνει viral στα social media, με περισσότερους από 250 χιλιάδες να το έχουν μοιραστεί, σε διάφορες σελίδες, μόλις τις πρώτες 48 ώρες από τη δημοσιοποίησή του. Μέχρι σήμερα, ο αριθμός θα έχει λογικά πολλαπλασιαστεί, στέλνοντας, ελπίζουμε, το μήνυμα ότι -όσο κι αν υπάρχουν υπερβολές, όπως σε καθετί άλλωστε- το Pokemon GO, δεν είναι η καταστροφή.
Πηγή: pathfinder.gr
Το διαβάσαμε στο newsitamea.gr
