Απορία, αμφισβήτηση, ελπίδα…Όλα στοιβαγμένα μέσα σε τέσσερις λέξεις κι ένα ερωτηματικό! Κυρίως το τελευταίο. “Μαμά υπάρχει Άγιος Βασίλης;” Σε μια ερώτηση που έχουν κάνει, έχουμε κάνει, όλα τα παιδιά σ’ ετούτη τη ζωή. Η απάντηση νομίζω πως καθορίζει την ισορροπία της ψυχής μας. Έστω εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή. Έστω ένα συγκεκριμένο ευαίσθητο κομμάτι της. Απ’ την απάντηση εξαρτάται αν θα χαθεί για πάντα η μαγεία που τροφοδοτεί με συγκεκριμένες σκέψεις το μυαλό μας ή αν θα παραμείνει για να δώσει φτερά σ’ ένα μέλλον πιο δημιουργικό. Πιο ευφάνταστο. Με μεγαλύτερη πίστη.
Πίστη σ’ αυτό που δεν μπορούμε να δούμε, αλλά είναι εκεί για να μας κάνει να ελπίζουμε. Δεν θα ήθελα ποτέ το παιδί μου να πάψει να πιστεύει στον Άγιο Βασίλη. Ποτέ. Γιατί; Γιατί δεν θα ήθελα ποτέ το παιδί μου να πάψει να πιστεύει σ’ αυτά που δεν μπορεί να δει με τα μάτια του, αλλά μπορεί πολύ καλά να τ’ αντικρίσει με τα “μάτια” της ψυχής του. Δεν θέλω ποτέ να πάψω να πιστεύω σ’ αυτά ακόμα κι εγώ. Στις μικρές μεγάλες… αμφιβολίες, που έχουν αναθρέψει, μαγέψει, μπερδέψει, “ταξιδέψει” γενιές και γενιές.
Γιατί τώρα που το σκέφτομαι, θυμάμαι πότε έχασα εγώ αυτή τη μαγεία. Ήταν ένα βράδυ παραμονής Χριστουγέννων που βρήκε εμένα και την αδελφή μου να κρυφοκοιτάζουμε πίσω απ’ την πόρτα του σαλονιού. Τότε που θέλαμε να επιβεβαιωθούν επιτέλους οι υποψίες μας…Πως τα δώρα δηλαδή κάτω απ’ το στολισμένο μας δέντρο τ’ άφηναν οι γονείς μας.
Δεν περίμενα πως μερικές δεκαετίες μετά, θα έλεγα πως εκείνο το βράδυ έκανα ένα τεράστιο λάθος. Έβγαλα λάθος συμπεράσματα. Οι γονείς μου, ήταν απλώς… οι συνεργοί. Ο Άγιος Βασίλης υπάρχει.
Αυτό είπα στο γιο μου πριν από μερικές ημέρες, όταν μου ζήτησε να τον ξυπνήσω αυτή τη φορά, για να τον δει την ώρα που θ’ αφήνει το δώρο του κάτω απ’ το χριστουγεννιάτικό μας δέντρο. Την ώρα που θα πίνει το γάλα και θα δαγκώνει λίγο απ’ το κουλουράκι που θα του έχουμε αφήσει στο τραπέζι, για να πάρει δύναμη και να συνεχίσει το μακρύ του ταξίδι μέχρι να ξημερώσει. Για να προλάβει ν’ αφήσει τα δώρα σ’ όλα τα παιδιά.
Και δεν πρόκειται να προσπαθήσω να τον πείσω πηγαίνοντάς τον να βγάλει φωτογραφίες με τους επαγγελματίες που περιμένουν να δουλέψουν αυτή την εποχή. Ούτε θα ντυθώ εγώ, ο πατέρας του ή οι παππούδες του για να το δει και να το εμπεδώσει. Εγώ θέλω να πιστεύει στον άλλον. Σ’ αυτόν που δεν πρόκειται να τον δει ποτέ από κοντά, αλλά που η παρουσία του θα είναι πιο έντονη και πιο πειστική.
Αυτό που θέλω να καταλάβει το παιδί μου μεγαλώνοντας, είναι πως ο Άγιος Βασίλης που οι γονείς του, του έλεγαν κάποτε πεισματικά πως υπάρχει, έχει φροντίσει να του κάνει το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να ζητήσει. Του έχει επιτρέψει να κάνει όνειρα για το μέλλον. Ναι, γι αυτή τη μια και μοναδική ημέρα της χρονιάς. Γι αυτό θέλω να πιστεύει.
Θέλω να πιστεύει στον Άγιο Βασίλη, γιατί έτσι θα μάθει να κάνει υπομονή. Παιδί, ανυπόμονο απ’ τη φύση του κι όμως περιμένει αυτήν τη μια ημέρα. Με τον ίδιο τρόπο, ελπίζω να μάθει να περιμένει όλα όσα πρόκειται να “γευτεί”.
Θέλω να πιστεύει, γιατί έτσι θα μάθει να δέχεται με χαρά και να λέει πως είναι ευγνώμων για όσα του προσφέρονται. Γιατί ο Άγιος Βααίλης δεν του χρωστά το δώρο των Χριστουγέννων. Κι όμως το λαμβάνει, το δέχεται, λέει ευχαριστώ και το περιεργάζεται. Με την ίδια λογική κανείς δεν θα του χρωστά εκείνες τις εμπειρίες που θα τον κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Ίσως και πιο καχύποπτο. Ελπίζω οχι χειρότερο. Θέλω όμως να είναι σε θέση να τις ξεχωρίζει, να τις λαμβάνει, να λέει ευχαριστώ ή συγγνώμη, να τις επεξεργάζεται και ν’ αντιδρά.
Θέλω να πιστεύει στον Άγιο Βασίλη, γιατί κάθε χρονιά αναρωτιέται αν ήταν καλό παιδί κι αν αξίζει να πάρει τελικά το δώρο του. Έτσι ακριβώς θα πρέπει να μάθει να δέχεται αυτά που αξίζει. Θα μάθει πως οι πράξεις μας έχουν και συνέπειες.
Θέλω να πιστεύει στον Άγιο Βασίλη, γιατί έτσι θα μάθει να “πλημμυρίζει” τον εσωτερικό του κόσμο με χαμόγελο. Όπως ακριβώς κάνει τη στιγμή που γράφουμε το γράμμα του, την ώρα που το CD παίζει τα κάλαντα. Όπως ακριβώς κάνει, όταν τρέχει με χαρά το πρωινό των Χριστουγέννων για ν’ ανοίξει το δώρο του, που τελικά είναι εκεί και τον περιμένει.
Θέλω να πιστεύει στον Άγιο Βασίλη, γιατί έτσι θα πιστεύει τελικά και στους ανθρώπους που θα συναντήσει στο δρόμο του. Και μπορεί κάποιοι να τον απογοητεύσουν, όμως άλλοι θα του χαρίσουν τα πιο πολύτιμα “δώρα” που μπορεί να δεχτεί άνθρωπος.
Γιατί αν δεν πιστεύει τελικά σ’ αυτόν τον πορφυροφορεμένο Άγιο με τη λευκή γενειάδα, τότε πως περιμένω να πιστέψει στην ελπίδα που την αισθάνεσαι και που σε κάνει να συνεχίζεις; Στα συναισθήματα που τα νιώθεις αλλά δεν τ’ αγγίζεις;
Στη φιλανθρωπία, στον έρωτα, στην ευτυχία, στην προσπάθεια, αλλά και στην απογοήτευση, τη λύπη και πάνω απ’ όλα στην αγάπη για την ίδια τη ζωή; Γιατί τελικά τα σημαντικά στη ζωή, δεν είναι όλ’ αυτά που ΔΕΝ βλέπουμε στον υλικό μας κόσμο;
Αθανασία Ανεζάκη
Διαβάστε ακόμη:
- Φέτος είπαμε στην κόρη μας την αλήθεια για τον Άγιο Βασίλη και η απάντηση της μας εξέπληξε!
- Το να αναγκάσω την κόρη μου να αγαπήσει τον Άγιο Βασίλη ήταν καταστροφή…
