“Μη φύγεις μαμαά! Δεν θέλω να μείνω στον παιδικό!” (Οι σκέψεις ενός 3χρονου κατά την προσαρμογή του στον παιδικό σταθμό)
Μιχάλης, 3,5 χρονών
(Η μαμά του Μιχάλη τον πάει πρώτη μέρα παιδικό σταθμό. Ο διευθυντής του παιδικού σταθμού της είπε ότι η μέθοδος προσαρμογής είναι να αφήσει το παιδί και να φύγει, να μην γυρίσει πίσω αν κλαίει, όσο και να κλαίει, και να γυρίσει να το πάρει σε δύο ώρες. Την ενημέρωσε ότι όλα τα παιδιά κλαίνε στην αρχή και ότι θα το ξεπεράσει. Επίσης της είπε ότι αν δεν κάνει αυτό που της λέει θα δυσκολέψει πολύ το παιδί της να προσαρμοστεί.
Στο αυτοκίνητο για τον παιδικό…)
[babyPostAd]– Μαμά που πάμε;;
– Δεν σου είπα Μιχάλη μου, πάμε στο παιδικό σταθμό.
– Τι είναι αυτό;
– Δεν είπαμε Μιχάλη μου, θα έχει παιδάκια και μια πολύ καλή δασκάλα, και παιχνίδια πολλά να παίξεις και ωραίο κήπο.
– Δεν θέλω παιδάκια, θα είσαι κι εσύ;
– Ναι, ναι θα είμαι κι εγώ.
Χμμ λες να έχει αυτοκίνητα;; Θα παίξω με τη μαμά μου τρενάκι. Ωραία θα είναι
– Και μετά που θα πάμε μαμά;
– Μετά θα έρθω να σε πάρω και θα πάμε πάρκο;
– Να με πάρεις; Μαζί, μαζί δεν θα είμαστε;;
– Εεε θα φύγω για λίγο και μετά θα έρθω
– Όχι, όχι μη φύγεις
– Καλά, καλά κοίτα το φανάρι!!
Ωω άναψε κόκκινο.
(Φτάνουν στον παιδικό σταθμό. Ο Μιχάλης θέλει αγκαλιά και σφίγγει τη μαμά του. Περπατάνε προς την τάξη και βλέπουν τη δασκάλα)
Πωπω πόσες πόρτες, και δρόμους, και χρώματα και φωνές. Ωωω ένας μεγάλος ελέφαντας κρέμεται από το ταβάνι. Φοβάμαι!! Να είμαι κοντά στη μαμά, θα χαθώ.
– Γειά σου Μιχαλάκη, τι κάνεις;
(Ο Μιχάλης κρύβεται στα μαλλιά της μαμάς του)
– Έλα Μιχαλάκη μου, αυτή είναι η δασκάλα σου, είναι πολύ καλή, θα παίξετε μαζί και θα σε φροντίζει
Ποιά είναι αυτή; Έχει μακριά μαλλιά, πως μυρίζει; Δεν είναι σαν τη μαμά ή τη γιαγιά. Δεν θέλω να πάω αγκαλιά. Και αν με ρίξει κάτω; Και αν μετά αφήσω τη μαμά μου και δεν τη βρίσκω;;Καλύτερα να την πιάσω καλύτερα τη μαμά μου.
– Μιχαλάκη έλα αγάπη μου θέλεις να έρθεις σε μένα να πάμε μέσα να δεις τα παιδάκια να δεις τι κάνουν;
– Όχι
Τι λέει αυτή η δασκάλα; Γιατί να πάω αγκαλιά, ποιά είναι; Πως θα πάρει εμένα αγκαλιά αφού είμαι με τη μαμά μου;
( Η δασκάλα λέει συγγνώμη και πάει να δει ένα παιδάκι που κλαίει)
– Μιχάλη μου έλα να κατέβεις λίγο κάτω. Άσε με λίγο.
-ΌΟΟΟΟΧΙ
Θα χαθώ χωρίς τη μαμά μου, και αν κατέβω και έρθει ο ελέφαντας την ώρα που με αφήνει η μαμά μου; Και αν γυρίσω και δεν την βλέπω τη μαμά μου, τι θα κάνω; Δεν κατεβαίνω με τίποτα. Καλύτερα από εδώ δεν φοβάμαι τόσο πολύ
(Η δασκάλα επιστρέφει και κάνει νόημα στην μαμά ότι πρέπει σιγά σιγά να φεύγει και να μην γυρίσει. Η μαμά σφίγγεται αλλά ακούει τη δασκάλα και λέει στον μικρό Μιχάλη ότι πρέπει να φύγει)
– Αγορίνα μου η μαμά θα φύγει τώρα. Εσύ θα κάτσεις με τη δασκάλα και θα δεις θα περάσεις πολύ ωραία.
– ΤΙΙΙΙΙΙ;;;;;ΌΧΙΙΙΙΙ: ΜΑΜΑΑΑΑ
Να φύγει η μαμά; Μα εγώ φοβάμαι! Δεν ξέρω τι θα κάνω χωρίς τη μαμά!Δεν ξέρω, θα χαθώ, θα με φάει ο ελέφαντας, και σε ποια πόρτα θα μπω, που θα είναι η μαμά, θα έρθει γρήγορα; Τι η μαμά μου, δεν με αγαπάει η μαμά μου; Με αφήνει;; Δεν με θέλει;; Αφού κλαίω, δεν θέλω, δεν θέλω! Γιατί η μαμά με αφήνει από την αγκαλιά;;;Μα εγώ θέλω να είμαι με τη μαμά μου, πως θα είμαι χωρίς τη μαμά μου;;
– Έλα έλα Μιχάλη πως κάνεις έτσι;; Θα περάσεις ωραία
( Η δασκάλα παίρνει το Μιχάλη αγκαλιά και γνέφει στη μαμά να φύγει. Ο Μιχάλης κλαίει σπαραχτικά και χτυπιέται, χτυπάει τη δασκάλα και προσπαθεί να πάει στη μαμά του)
– Μιχάλη μου φεύγει η μαμά, τώρα θα είναι εδώ απέξω.
( Η δασκάλα γνέφει στη μαμά ότι κακώς λέει ψέματα και πρέπει να φύγει αμέσως. Παίρνει τον μικρό Μιχάλη και φεύγουν)
Μαμααααααά. Μαμαααααά. Που είναι η μαμά μου, τι είναι εδώ μέσα; Δεν μου αρέσει που με σφίγγει αυτή, δεν την θέλω, θέλω τη μαμά μου, θέλει να είναι η μαμά μου και δεν είναι. Θέλω να δω τη μαμά μου έξω, να δω αν είναι έξω. Πολλά παιδιά, δεν τα ξέρω. Φωνάζουν. Μαμμααααααά.
(Ο Μιχάλης ξεφεύγει και πάει στην πόρτα, η δασκάλα τρέχει και του λέει ότι η μαμά δεν είναι έξω έφυγε και θα έρθει να τον πάρει)
Δεν είναι έξω;;;; Έφυγε;;;; Και τώρα;;; Χάθηκε, δεν θα ξαναέρθει. Είπε ψέματα. Άρα θα έρθει ή θα μείνω εδώ μέσα για πάντα. Μαμαααααά, έφυγες!!
(Ο Μιχάλης κλαίει για κανα πεντάλεπτο στην αγκαλιά της δασκάλας)
– Έλα Μιχάλη μου να παίξουμε, έλα να δεις τα άλλα παιδάκια, κοίτα ένα μεγάλο παζλ
Η μαμά δεν έρχεται, κλαίω και δεν έρχεται. Πως θα έρθει η μαμά. Η δασκάλα δεν μου τη φέρνει. Πάει δεν με αγαπάει πια η μαμά, δεν με θέλει. Με άφησε, εδώ. Άμα είμαι καλό παιδί μπορεί να με αγαπάει πάλι και να έρθει. Να παίξω με το παζλ. Να και ένα αυτοκινητάκι.
Να και ένα παιδάκι με μπλε μπλουζάκι. Η μαμά μου είναι αυτή;; Όχι άλλη μαμά είναι…
Στο μυαλό ενός μπαμπά (οι σκέψεις που ποτέ δεν θα παραδεχθεί ότι κάνει)
Η αντίδραση του Μιχάλη είναι μια φυσιολογική αντίδραση ενός παιδιού που έχει μια υγιής σχέση με τη μητέρα του, το οποίο αντιδρά σε κάτι που αντιλαμβάνεται ως αποχωρισμό από τη μαμά του που απειλεί τη ζωή του. Με τον καιρό θα μάθει ότι η μαμά του πάντα επιστρέφει αλλά προς το παρόν δεν το καταλαβαίνει καθόλου. Να πως θα μπορούσε η μαμά να κάνει τον μικρό Μιχάλη να νιώσει ασφάλεια και να περάσει καλά στο παιδικό σταθμό
(Η μαμά πάει μια επίσκεψη στον παιδικό σταθμό με τον Μιχάλη για να δει το χώρο και η ίδια και ο μικρός)
Ωωωωω πόσες πόρτες και μεγάλες, και χρώματα! Και ένας ελέφαντας κρέμεται. Θα χαθώ εδώ μέσα, φοβάμαι και τον ελέφαντα.
– Μαμά τι είναι αυτό;
– Έιναι ένας χάρτινος ελέφαντας Μιχάλη, μάλλον τον έφτιαξαν τα παιδιά. Θέλεις να το πιάσεις;
– Ωωω ωραίος!
-Να εδώ θα είναι η τάξη σου, κοίτα πόσα παιχνίδια. Θέλεις να κάτσουμε λίγο μαζί;
Ωωωω κοίτα πόσα αυτοκίνητα έχει! Και πινέλα, και ζωγραφιές. Και έχει και μια χελωνίτσα.
– Γεια σου Μιχάλη! Με λένε Μαρία και είμαι η δασκάλα σου
– Μιχάλη μου αυτή είναι η δασκάλα σου. Λέει πολύ ωραίες ιστορίες και κάνει πολύ πολύ ωραίες αγκαλιές!
– Ναι ναι, κοίτα τι σου έφερα, μια χελωνίτσα, θέλεις να την παίξεις λίγο
Ωωω θέλω ναι, αλλά αν αφήσω τη μαμά μου;;
– Εδώ είμαι αγάπη μου, πήγαινε να τη δεις
Τι ωραία!!!
– Να κοίτα αν πατήσεις αυτό το κουμπί περπατάει!
– Ναι ναι.
– Έλα εδώ κοντά μου να δεις πως θα την κάνουμε να τρέξει, πρέπει να είσαι στην αγκαλιά μου!
– Ναι ναι.
(Ο Μιχάλης παίζει λίγο, η μαμά συζητάει με τη δασκάλα και γελάνε. Ο Μιχάλης παρατηρεί ότι η μαμά έχει καλή σχέση με τη δασκάλα)
– Πάμε Μιχάλη;;
– Οχι οχι λίγο ακόμα!
– Εντάξει
(Το βράδυ στο σπίτι)
– Σου άρεσε Μιχάλη το σχολείο;
– Ναι ναι!!
– Η δασκάλα;
– Ναι ήξερε πως να κάνει το χελωνάκι να τρέξει και ζωγραφίζει ωραία και φόραγε ένα ωραίο φόρεμα, κόκκινο.
– Ωραία. Αύριο θα πάμε πάλι στο σχολείο.
– Ναι, ναι!
(Για τις επόμενες μέρες η μαμά κάθεται μαζί με το παιδί ώσπου πλέον έχει εξοικειωθεί με το χώρο, τη δασκάλα και τα παιδιά)
Το πρωϊ της επόμενης μέρας.
– Αγάπη μου σήμερα θα σε αφήσω και θα φύγω για λίγο στο σχολείο
Ωωω, θα φύγει η μαμά μου;;
– Όχι οχι, μαμά!
Δεν θέλω, θέλω μαζί με τη μαμά μου!
– Μα θα έρθω να σε πάρω μόλις τελειώσει το φαγητό. Θα είναι η καλή σου η δασκάλα εκεί, ο Νικολάκης, η Μαρία που φτιάχνεται μαζί παζλ;
– Ναι αλλά θέλω εσένα
– Θα έρθω αγάπη μου εγώ να σε πάρω
Στο σχολείο
– Μιχάλη μου φέυγω. Ελα να πούμε το ποιηματάκι μας! Γειά σου αγορίνα μου, γεια σου αγαπούλα μου, πότε θα σε δώ; Μετά το φαγητό!
– Δεν θέλω μαμά
– Μιχαλάκη μου, έλα να σου δείξω τι ωραίο παιχνίδι έβγαλα σήμερα απο το μπαούλο!
Χμμ τι έβγαλε η δασκάλα;;
– Γειά σου αγάπη μου, σε αγαπάω πολύ ε;
– Όχι μαμαααά!
( Η μαμά φεύγει. Ο Μιχάλης κλαίει αλλά η δασκάλα τον παίρνει αγκαλιά και τον πάει στο μπαούλο)
Ωωω τι ωραίο μπαούλο!!
Νομίζω ότι είναι λογικό το παιδί έχοντας ασφάλεια με τη δασκάλα, με το χώρο, με τα παιδιά, τα παιχνίδια, έχοντας την ασφάλεια ότι η μαμά του τον αγαπάει και θα γυρίσει, μπορεί πιο έυκολα να δεχτεί τον καινούριο χώρο και να μην του δημιουργηθούν ανασφάλειες και φοβίες. Είναι απολύτως φυσιολογικό, όταν αφήνεις ένα παιδί σε ένα τελείως ξένο χώρο με ξενους ανθρώπους να αντιδρά έτσι. Το γεγονός ότι σταματάει να κλαίει απλά σημαίνει ότι σταματάει να κλαίει. Δεν σταματάει να είναι αγχωμένο, φοβισμένο και να νιώθει εγκαταλελειμένο.Προσωπικά θεωρώ τις μεθόδους προσαρμογής στα σχολεία μας παρωχυμένες και άδικες προς τα παιδιά.
Πηγή: toddlersthoughts.blogspot.gr
