Μήπως είναι υπερκινητικό; Τι πρέπει να προσέχω;
Από την Αλεξάνδρα Καππάτου Ψυχολόγο – Παιδοψυχολόγο – Συγγραφέα
Η υπερκινητικότητα που παρουσιάζουν μερικά παιδιά είναι μια διαταραχή που σχετίζεται με αυξημένη κινητική δραστηριότητα και παρορμητικότητα σε σχέση με την ηλικία του παιδιού και το στάδιο ανάπτυξής του.
[babyPostAd]Το υπερκινητικό παιδί συχνά δυσκολεύεται να συγκεντρώσει την προσοχή του σ’ ένα αντικείμενο ή σε μια δραστηριότητα. Σ’ αυτήν την περίπτωση λέμε ότι παράλληλα με την υπερκινητικότητα παρουσιάζει και σύνδρομο προσοχής ελλειματικής προσοχής.Η διαταραχή γίνεται αντιληπτή κυρίως όταν το παιδί καλείται να λειτουργήσει σε κάποια ομάδα, όπως στον παιδικό σταθμό, στο νηπιαγωγείο ή στο σχολείο.
Ποια είναι τα συμπτώματα
-Το παιδί κουνάει τα χέρια ή τα πόδια ή κουνιέται διαρκώς στην καρέκλα του.
-Έχει δυσκολία στο να παραμείνει καθιστό όταν του το ζητάμε.
-Αφαιρείται εύκολα από εξωτερικά ερεθίσματα.
-Σηκώνεται συχνά στην τάξη ή σε άλλες περιστάσεις που υποτίθεται ότι πρέπει να είναι καθιστό.
-Συχνά τρέχει ή σκαρφαλώνει σε συνθήκες μη αρμόζουσες.
Παιδί: Είναι υπερκινητικό ή απλώς ζιζάνιο;
-Δεν καταφέρνει να συγκεντρώνει την προσοχή του στις λεπτομέρειες ή κάνει λάθη σε όσα υπαγορεύονται, στις σχολικές εργασίες ή σε άλλες δραστηριότητες.
-Δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί στην εργασία που κάνει ή στο παιχνίδι.
-Δείχνει ότι δεν ακούει όταν του απευθύνουν το λόγο.
-Δεν συμμορφώνεται στις συμβουλές και δεν καταφέρνει να ολοκληρώσει τις σχολικές εργασίες του, τις υποχρεώσεις στο σπίτι (αυτό δεν οφείλεται σε αντιθετική συμπεριφορά, αλλά στην αδυναμία του να καταλάβει τις οδηγίες)..κλπ
Αυτή η κατάσταση , όπως είναι φυσικό, δημιουργεί στο παιδί έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό του, μικρή ανοχή στις πιέσεις, ματαιώσεις και συχνά εκρήξεις θυμού.
Το παιδί συναντά σοβαρά εμπόδια στη σχολική πρόοδό του, καθώς οι διαταραχές του αντιμάχονται κάθε προσπάθεια για αποτελεσματική μάθηση.
Όσο πιο νωρίς διαγνωσθεί η διαταραχή τόσο πιο άμεση θα είναι η αντιμετώπιση και καλύτερη η μελλοντική πορεία του παιδιού.
Οι γονείς πρέπει να μάθουν να αντιμετωπίζουν σωστά το παιδί.
Να έχουν προσδοκίες ανάλογες με τις δυνατότητες του και να μην ξεχνούν ότι το παιδί χρειάζεται ενθάρρυνση, έπαινο και αποδοχή απ’ αυτούς.
Πηγή: akappatou.gr
