Πρόσφατα, η 7χρονη κόρη μου, γράφτηκε σε έναν σκακιστικό σύλλογο.
Δεν έχει μεγάλη εμπειρία στο σκάκι και η πρώτη της μέρα στον σύλλογο ήταν αρκετά απογοητευτική γι’ αυτήν.
Για περισσότερη εξάσκηση, αποφασίσαμε να βγάλουμε το παλιό μας σκάκι από το πατάρι για να εξασκείται. Αν και παλαιότερα έπαιζα πολύ σκάκι, πλέον έχω ξεχάσει ακόμα και τις κινήσεις που μπορεί να κάνει το κάθε πιόνι. Όταν λοιπόν η μικρή μου ζήτησε να παίξω μαζί της, μπήκα στο ίντερνετ, για να θυμηθώ τους κανόνες του παιχνιδιού.
Σύντομα λοιπόν, βρεθήκαμε να καθόμαστε απέναντι, απόλυτα συγκεντρωμένες και μάχιμες.
Στην πορεία αποδείχτηκε ότι το σκάκι είναι σαν το ποδήλατο. Δεν το ξεχνάς ποτέ γι’ αυτό μισή ώρα αργότερα, είχα καταφέρει να παγιδεύσω τον βασιλιά της.
«Ματ», είπα στην κόρη μου και την άφησα να σκεφτεί πώς θα μπορούσε να αποφύγει την ήττα. Όταν την είδα να κατεβάζει τους ώμους, της είπα ότι έπαιξε εξαιρετικά και της έτεινα το χέρι για χειραψία αλλά εκείνη το αγνόησε εκνευρισμένη. Τότε, της εξήγησα πως πάντα πρέπει να κάνουμε χειραψία με τον αντίπαλο, είτε έχουμε χάσει, είτε έχουμε κερδίσει, γιατί σημασία δεν έχει μόνο η νίκη αλλά και ο αγώνας. Δεν της πολυάρεσαν αυτά που άκουσε, αλλά δεν είπε τίποτα. Κάθησε σκεπτική στην καρέκλα και μετά, έτσι ξαφνικά έπεσε στην αγκαλιά μου και άρχισε να κλαίει.
Σκούπισα τα δάκρυά της και της εξήγησα ότι δεν ήρθε η καταστροφή του κόσμου επειδή έχασε. Της είπα, αυτό που πίστευα: ότι είχε παίξει εξαιρετικά και ότι είναι αναμενόμενο οι πρωτάρηδες να μην κερδίζουν στους πρώτους αγώνες.
Ο πατέρας της, παρακολουθώντας μας από τον καναπέ μου κούνησε το κεφάλι του υποτιμητικά και μου είπε ότι έπρεπε να την είχα αφήσει να κερδίσει.
Αργότερα, όταν την έβαζα για ύπνο, συνέχισε να μιλάει για το παιχνίδι, χωρίς όμως να κλαίει αυτή τη φορά. Θυμόταν κάθε λανθασμένη της κίνηση και μουρμούριζε συνέχεια. «Δεν έπρεπε να βάλω τον αξιωματικό σ’ εκείνη τη θέση, έπρεπε να είχα θυσιάσει ένα στρατιωτάκι!» «Δεν το πιστεύω ότι σε άφησα να πάρεις τη βασίλισσά μου!»
Τελικά, όταν την σκέπασα και έσκυψα από πάνω του για να την φιλήσω, μου είπε αυτό που τον βασάνιζε τόση ώρα: «Μαμά, μπορείς την επόμενη φορά, να μην είσαι τόσο καλή στο παιχνίδι μαζί μου;»
Χαμογέλασα και της είπα: «Ωραία, ας υποθέσουμε ότι την επόμενη φορά δεν είμαι τόσο καλή στο παιχνίδι κι εσύ με κερδίζεις, παρόλο που ξέρεις ότι εγώ δεν έπαιζα με όλες μου τις δυνάμεις. Πώς θα νιώσεις γι’ αυτό; Θα χαρείς για τη νίκη σου ή θα σκέφτεσαι ότι σε άφησα να κερδίσεις;»
Διαβάστε ακόμη: Πρέπει να αφήνετε το παιδί σας να κερδίζει στα επιτραπέζια παιχνίδια???
Το σκέφτηκε για λίγο σοβαρά, πριν παραδεχτεί ότι θα γινόταν το δεύτερο. Τότε την ξαναρώτησα: «Από την άλλη, πώς πιστεύεις ότι θα νιώσεις αν κάθε φορά που παίζουμε, ξέρεις ότι εγώ παίζω με όλες μου τις δυνάμεις και καταφέρεις να με κερδίσεις μετά από 5 ή 20 παιχνίδια, ή ακόμα και μετά από ένα χρόνο παιχνιδιού;» (στο σημείο αυτό με κοίταξε κάπως νευρικά). «Και όταν μια μέρα με κερδίσεις, γνωρίζοντας ότι με κέρδισες δίκαια, χωρίς να σε αφήσω εγώ, πως πιστεύεις ότι θα νιώσεις τότε;»
Χαμογέλασε. «Πιστεύω ότι θα πετάξω από τη χαρά μου!»
Γέλασα. «Ωραία λοιπόν, τι θέλεις να γίνει;
Θέλεις να σε αφήνω να κερδίζεις ή να παίζουμε δίκαια;
Ότι θέλεις, θα το κάνω, αλλά να ξέρεις ότι δεν θα σου λέω ψέματα για το αν σε άφησα ή όχι να κερδίσεις. Λοιπόν, τι λες; Πως θα γίνει;»
Δίστασε μόνο για μια στιγμή και τελικά είπε: «Να παίζουμε δίκαια, μαμά!»
Γράφει η Φαίη Κατσέλη
Πηγή: themamagers.gr
