Η Αμερικανική Παιδιατρική Ακαδημία, στις νέες οδηγίες της, έδωσε έναν πίνακα για τις ανάγκες ύπνου των παιδιών, ανάλογα με την ηλικία στη οποία βρίσκονται.
4-12 μηνών 12-16 ώρες το 24ωρο
1-2 ετών 11-14 ώρες το 24ωρο
3-5 ετών 10-13 ώρες το 24ωρο
6-12 ετών 9-12 ώρες το 24ωρο
13-18 ετών 8-10 ώρες το 24ωρο
Στις ηλικίες έως και 5 ετών ετών προσμετρώνται και τα μικρής διάρκειας “υπνάκια”, ανεξάρτητα από τις ώρες που αυτά συμβαίνουν, αρκεί να είναι στο ίδιο 24ωρο.
Η παραπάνω κορυφαία Παιδιατρική Επιστημονική Ένωση, μας λέει τι πρέπει, δεν μας λέει όμως πως, καθώς επίσης, δεν είναι πειστικά τα επιστημονικά στοιχεία που οδήγησαν στην οδηγία αυτή.
Οι συγγραφείς αυτών των οδηγιών, βέβαια, έλαβαν τα μέτρα τους, για να είναι οι οδηγίες περισσότερο εφαρμόσιμες. Έβαλαν σε κάθε ηλικία ένα εύρος ασφαλείας, θα έλεγα, ώστε να ικανοποιούν όλες τις απαιτήσεις οι οποίες σε σημαντικό βαθμό εξαρτώνται από τον τρόπο που ζει κάθε οικογένεια, τις κλιματολογικές συνθήκες, τις συνήθειες και τις οικονομικές δυνατότητες.
Δεν θα μπώ στον κόπο να αναλύσω όλα τα παραπάνω, καθώς και κάποια άλλλα, όπως τον αριθμό των παιδιών σε κάθε οικογένεια, τους διαθέσιμους χώρους για ύπνο, τις διαφορές ηλικίας των παιδιών της οικογένειας, την ύπαρξη βοηθητικού προσωπικού κ.ά.
Θα πω όμως:
Άλλο ένα πρέπει φίλοι μου, ανάμεσα σε πολλά άλλα, για το μικρό πλασματάκι, που δεν μπορεί να μας πει όχι.
Και αν βάλει τα κλάματα για να μας πει με τον τρόπο το δικό του, ότι δεν θέλει να κοιμηθεί, διότι έχει κάτι πιο ενδιαφέρον να κάνει, τότε, “συνεδριάζει” η ευρύτερη οικογένεια (καταλάβατε, για να μην αναφέρω βαθμούς συγγενείας) και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είναι ένα στριμμένο πλάσμα που συνεχώς θέλει να γίνεται το δικό του. Εδώ θα πρέπει να προστεθεί και η άποψη των συμπεθέρων που διαγωνίζονται σε παραδείγματα από τους απογόνους τους (γονείς του παιδιού) και ακούς ότι δεν μπορεί να βάλει ο νους σου.
«Ίδια η μάνα του. Ξέρεις τι τράβηξα για να φάει μπάμιες; Και όχι να το παινευθώ, αλλά τις κάνω να γλύφεσαι μια βδομάδα μετά»
Αλλά ας επιστρέψουμε στο θέμα μας.
Για τις ώρες ύπνου του ανθρώπου, έχουν γραφτεί αρκετά επιστημονικά άρθρα, τα οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, καταλήγουν σχεδόν όλα στο ίδιο συμπέρασμα.
Ότι δηλαδή: Ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του ανάγκες από ώρες ύπνου, που διαφέρουν σημαντικά από τον ένα στον άλλο. Κάποιοι είναι ξεκούραστοι και κεφάτοι με 6ωρο ύπνο και άλλοι έχουν μια ακατανίκητη διάθεση να κοιμηθούν, ακόμη και την ώρα που οδηγούν μοτοσυκλέτα.
Διαφορές επίσης υπάρχουν και σε ότι αφορά στην ανάγκη του μεσημεριανού ύπνου, όπου κάποιοι, οι περισσότεροι, θέλουν να κοιμηθούν μετά από το μεσημβρινό γεύμα, ενώ κάποιοι άλλοι, όχι. Θα πρέπει να δεχθούμε ότι το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά, διότι από τη γέννησή του ο άνθρωπος έχει στο γενετικό του υλικό γραμμένη τη συμπεριφορά του. Μια συμπεριφορά που επηρεάζεται και από παράγοντες του περιβάλλοντος, μέχρι κάποιο βαθμό όμως. Πόσες φορές έχουμε αναφερθεί σε αδέλφια λέγοντας τη φράση «Λες και τα γέννησε άλλη μάνα ή λες και μεγάλωσαν σε άλλη οικογένεια».
Όχι μόνο αυτοί που μας μεγάλωσαν, αλλά και οι διάφοροι επιστήμονες μελετητές, πήραν πολλές φορές πίσω αυτά στα οποία κατέληξαν με τις μελέτες τους, χωρίς να ζητήσουν ούτε μια φορά συγγνώμη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αποτελούν οι οδηγίες διατροφής των παιδιών, όπου τα τελευταία 40 χρόνια που εγώ ασκώ την Παιδιατρική, έχουν αλλάξει ριζικά άπειρες φορές.
Το παραπάνω έχει και τις παρενέργειές του, διότι «αυτό το αλαλούμ της διατροφής», δίνει χώρο σε διάφορα μυαλά που «κινούνται ανάποδα» και ακούς θεωρίες περί διακοπής του θηλασμού μια εβδομάδα πριν ενταχθεί το αγόρι στο στρατό ή πριν αραβωνιασθεί το κορίτσι, ότι ο άνθρωπος πρέπει πρέπει να τρέφεται μόνο με λαχανικά, λες και είναι κατσίκα (και ας έχει φιάξει η φύση το στόμα και τα δόντια με τέτοιο τρόπο, ώστε να τρώει τα πάντα) κ.ο.κ.
Όλοι συμφωνούμε, φίλοι μου, ότι τα τα παιδιά έχουν ανάγκη από περισσότερο ύπνο. Με ποιον τρόπο όμως θα το πετύχουμε αυτό, όταν η κάθε οικογένεια λειτουργεί με έναν δικό της ρυθμό, που καθορίζεται εν πολλοίς από τον αγώνα για την επιβίωση; Όταν η μητέρα φεύγει στις 7 το πρωϊ, για να γυρίσει στις 4 το απόγευμα και ο πατέρας απουσιάζει πάνω από 10 ώρες την ημέρα από το σπίτι ή είναι υποχρεωμένος να εργάζεται μακριά από το σπίτι του; Πως, με τέτοιες συνθήκες θα μπει τάξη και στον ύπνο του παιδιού;
Υπάρχει πρόσφατη μελέτη από τις ΗΠΑ, που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι παιδιά 4,5 ετών που παρακολούθησαν έως την εφηβεία, έχουν 10% πιθανότητα να γίνουν παχύσαρκοι έφηβοι όταν κοιμούνται στις 8 το βράδυ, ενώ αν κοιμούνται 8 με 9 μ.μ, 16% και μετά τις 9 μ.μ, 23%. Δεν δίνουν κάποια σοβαρή ερμηνεία των ευρημάτων τους και θα έλθει κάποιος άλλος να μας πει ότι όσο πιο αργά κοιμούνται, τόσο περισσότερο «ματσουλάν» διάφορα ακατάλληλα τρόφιμα και δεν είναι ο ύπνος αυτός που καθορίζει την πιθανότητα μελλοντικής παχυσαρκίας.
Άρα τα παιδιά, πρέπει να κοιμούνται στις 8.00 μ.μ και ας είναι ο ήλιος ακόμη κατακόρυφος στη χώρα μας.
Συμπερασματικά
Πρέπει να σταματήσουν τα πολλά ΠΡΕΠΕΙ στη ζωή των παιδιών μας και να επιδιώκουμε, στο βαθμό που μπορούμε, το καλύτερο, αλλά εφικτό.
Όσο για τους επιστήμονες ερευνητές της Ιατρικής, τα σοβαρά θέματα της επιστήμης μας, δεν έχουν εξαντληθεί, ενώ η τεχνολογία την οδηγεί προς τα εμπρός με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε βαθμό που σε 30 χρόνια η ιατρική θα είναι «μια άλλη επιστήμη».
Μην ασχολείστε και σπαταλάτε χρόνο, μυαλό και χρήμα, κύριοι συνάδελφοι, για τα πρέπει των παιδιών, με στόχο να πλουτίσετε το βιογραφικό σας, με θέματα όχι ιδιαίτερα σημαντικά.
