Στον παιδικό σταθμό – πρώτη φορά σ’ έναν καινούριο κόσμο χωρίς τη μαμά
Εκείνο, λοιπόν, το πιτσιρίκι που έπαιζε αμέριμνα στο σαλόνι σου, έκανε τα πάντα άνω κάτω, φώναζε μαμά 232 φορές την ώρα και έτρεχε στην αγκαλιά σου με την πρώτη ευκαιρία, ξαφνικά ετοιμάζεται να πάει σχολείο. Βάζει την τσάντα του, παίρνει το παγουρίνο του και στέκεται σοβαρό στην πόρτα. Σε κοιτάζει. Το κοιτάζεις κι εσύ. Σου απλώνει το χέρι…
’’Έλα, μαμά…’’
’’Μήπως είναι πιο έτοιμο από μένα;’’ αναρωτιέσαι. Απλώνεις κι εσύ το χέρι σου και ξεκινάτε. Αυτή τη φορά για μία βόλτα διαφορετική. Μια βόλτα σ’ έναν κόσμο χωρίς μαμά. Θεέ μου, τι βάρβαρος κόσμος…
Φτάνετε στο σχολείο. Υπάρχει ένα μούδιασμα. Λογικό. Μωρό είναι ακόμη. Κι εσύ η δυνατή μαμά που τα καταφέρνεις όλα, που έχεις βάλει τις ανάγκες σου στην άκρη, που μοιράστηκες όλη σου τη ζωή μ’ αυτό το πλάσμα, που.., που.., που…είσαι έτοιμη να σηκώσεις θρήνο γοερό.
