Το διαβάσαμε στο protiforamamma.blogspot.com και μας άρεσε!
Αν είσαι μπαμπάς και διαβάζεις το blog μου υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να έχεις ψιλοπαρεξηγηθεί! Όλο για μαμάδες γράφω, οι μαμάδες πονάνε, γεννάνε, αγαπάνε, αγκαλιάζουν, φοβούνται, ταλαιπωρούνται, οι μαμάδες αυτό, οι μαμάδες εκείνο… Ήρθε νομίζω η ώρα να αποτίσω φόρο τιμής στο αγαπημένο αυτό είδος της ανθρωπότητας που λέγεται Μπαμπάς!
Όπου “μαμά” λοιπόν, μπορείς κάλλιστα να βάλεις “μπαμπάς” χωρίς να δημιουργηθεί κανένα σοβαρό πρόβλημα (οκ, εκτός αν λέει γέννα ή θηλασμός)! Γιατί κι εσείς βρε μπαμπάδες τα ζείτε όλα και με το παραπάνω. Απλά τα ζείτε από τη δική σας ιδιαίτερη σκοπιά.
Η εγκυμοσύνη ας πούμε, είναι μια πολύ επίπονη περίοδος για σας. Μπορεί να μην φουσκώνουν οι κοιλιές σας (μπορεί και ναι δηλαδή), μπορεί να μην πρήζονται οι αστράγαλοί σας, μπορεί να μην γίνεστε σαν κινούμενα βαρέλια, περνάτε όμως άλλα, πολύ χειρότερα. Για εννιά μήνες ζείτε μια από τις πιο αγωνιώδεις φάσεις της ζωής σας. Το άγνωστο εκείνο πλάσμα που (ίσως και να) έχετε αγαπήσει άνευ όρων, βρίσκεται στον απόλυτο έλεγχο κάποιου τρίτου. Και εσάς σας τρώει το άγχος. Αυτός ο τρίτος – λέγε με και σύντροφο – θα φάει τα φρούτα της ή θα κάνει μακροβούτι στο Κοσμικόν, θα πάρει τις βιταμίνες της, θα αντέξει να μην καπνίσει, θα κρατηθεί να μην πιει, θα πλύνει καλά τα μαρούλια; Θα προσέχει πώς περπατάει μην κουτρουβαλήσει σαν γιουβαρλάκι στο πιάτο, θα ντυθεί καλά μην κρυώσει; Ο-τότε-μέλλων μπαμπάς της μπουγελόφατσας για παράδειγμα, πρέπει να περνούσε μεγάλες αγωνίες με την περίπτωσή μου. Δεν είναι και μικρό πράγμα να κάνεις δέκαθλο εγκυμοσύνης – yoga, κολύμβηση, περπάτημα και γενική καθαριότητα – όλα την ίδια μέρα! Για να μην αναφερθώ στα εγκεφαλικά που του προκάλεσα τη μέρα που αποφάσισα να κάνω αναρρίχηση για να φτάσω στην πιο απόκρημνη παραλία του νησιού, ενώ ήμουν πιο φουσκωμένη από παραγεμισμένη Χριστουγεννιάτικη γαλοπούλα! Και σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, είσαστε βάσει νόμου υποχρεωμένοι να υπομένετε στωικά την κάθε μικρή ή μεγάλη παραξενιά που μας σκάει στο κεφάλι γιατί…είναι οι ορμόνες βλέπεις!
Και μετά έρχεται η γέννα! Πόσο σκληρό να είναι να βλέπεις τον άνθρωπο σου να πονάει και να υποφέρει κι εσύ να μην μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα; Κι αυτό στην ιδεατή περίπτωση που η γέννα είναι φυσιολογική κι ο μπαμπάς είναι μέσα και ξέρει ανά πάσα στιγμή τι συμβαίνει. Γιατί αν κάτι πάει στραβά και τον πετάξουν έξω, όλος ο Καρέλιας δεν φτάνει για να μετριάσει την αγωνία του.
Και μετά έρχεται το μωρό! Τον πρώτο καιρό αυτό που όλοι οι μπαμπάδες λίγο-πολύ βιώνουν, ακόμη κι αν δεν το παραδέχονται, είναι το εξής: δε βλέπουν την ώρα να εξαφανιστούν από το σπίτι για να γλιτώσουν από το χάος που έχει φέρει το μικροσκοπικό-άγνωστο πλασματάκι και μετά από λίγη ώρα ανυπομονούν να επιστρέψουν για να το πάρουν αγκαλιά, να το επεξεργαστούν και… να το δαγκώσουν!
Κι όσο μεγαλώνει το μωρό όλο και λιγότερο θέλουν να φύγουν και όλο και περισσότερο να επιστρέψουν.
Βέβαια, τον πρώτο καιρό οι μπαμπάδες έχετε πολύ πλάκα (not!!). Με το που κλάψει το μωρό για πάνω από 2” παθαίνετε κοκομπλόκο! Ωχ τώρα γιατί κλαίει;;;;; Το τάισες; Το άλλαξες; Μήπως πονάει; Λες να έχει κάτι;; Μήπως να πάμε στο νοσοκομείο; Χαλαρώστε, τα μωρά κλαίνε. Period!
Και σιγά-σιγά το άγνωστο πλασματάκι μεγαλώνει και γίνεται ανθρωπάκι. Και οι μπαμπάδες αρχίζουν να έχουν στ’αλήθεια πολύ πλάκα. Έχετε δει ποτέ μπαμπά όταν τον πρωτοαποκαλεί το μωρό του “Μπαμπά”; Νομίζω πως είναι σαν να προσγειώθηκε στο κεφάλι του ένας τόνος χρυσάφι! Έχετε δει ποτέ μπαμπά να επιστρέφει σπίτι και το μικρό του να τρέχει καταπάνω του για να τον αγκαλιάσει; Είναι σαν να πήρε η ομάδα του το πρωτάθλημα, το κύπελλο και το Champions League ταυτόχρονα! Είναι η στιγμή που εμείς οι μαμάδες κρυφοζηλεύουμε αλλά παράλληλα νιώθουμε ένα παράξενο συναίσθημα που δεν πολυπεριγράφεται, αυτό το “γίναμε οικογένεια λοιπόν!”
Μα τι θα κάναμε αλήθεια χωρίς τους μπαμπάδες;
Οι μπαμπάδες είναι οι φτερούγες που μας βάζουν όλους από κάτω.
Είναι αυτοί που φροντίζουν τη μαμά όταν εκείνη είναι έτοιμη να καταρρεύσει και παίρνουν τη σκυτάλη όταν αυτή λέει “τα παρατάω”!
Είναι αυτοί που θα σου πουν γύρω στις διακόσιες φορές “δεν το πιστεύω πως αυτό το μωρό είναι δικό μας” γιατί στ’αλήθεια δυσκολεύονται να το πιστέψουν.
Είναι ο πρώτος και παντοτινός έρωτας στην καρδιά της κόρης τους.
Είναι ο πρώτος και παντοτινός σούπερ-ήρωας στα μάτια του γιου τους.
Είναι ο καλύτερος διασκεδαστής, παραμυθάς, κουκλοπαίχτης και κασκαντέρ του κόσμου όλου.
Είναι αυτός που θα μάθει στο γιο του να εξερευνά και να σέβεται – ελπίζω – τη φύση.Είναι αυτός που θα δει καρτούν αγκαλιά με την κόρη του με ενθουσιασμό μεγαλύτερο από της κόρης του.
Είναι αυτός που θα μάθει στο γιο του να φτιάχνει κάστρα στην άμμο.
Είναι αυτός που θα μάθει στην κόρη του να ανοίγει το στόμα της και να δείχνει το φαγητό της την ώρα που τρώει και στο γιο του πώς γίνονται τα μεγαλύτερα ρεψίματα του κόσμου.
Είναι αυτός που θα τα βάλει με τον ψευτόμαγκα που την έπεσε στο γιο του στην παιδική χαρά.
Είναι αυτός που θα σκουπίσει τα δάκρυα της κόρης του στην πρώτη της ερωτική απογοήτευση και θα της πει πως γι’αυτόν είναι η πιο όμορφη και πιο σημαντική του κόσμου όλου.
Είναι αυτός που θα μάθει στα παιδιά του πώς είναι να αγαπάς άνευ όρων, να φροντίζεις αυτούς που αγαπάς και να τους κάνεις να νιώθουν ασφάλεια.
Μπαμπάδες σας ευχαριστούμε για τον μαγικό τρόπο που καταφέρνετε να μετατρέψετε τις τρεις λέξεις μαμά-μπαμπάς-παιδί στην εξής μια: ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
