Σήμερα έκανα μια ανασκόπηση στο προφίλ μου και συνάντησα το κορίτσι που άφησα πίσω μου.
Μήπως στην προσπάθειά μου να γίνω μάνα ξέχασα να είμαι εγώ;
Διαπίστωσα πως ήμουν πιο αυθόρμητη, ενθουσιώδης, με όνειρα που τα κυνηγούσα με φιλοδοξίες… Το άγχος, η καθημερινότητα, η ρουτίνα, η ευθύνη σίγουρα σε αλλάζουν. Ναι, ξέρω, μεγαλώνεις και ωριμάζεις, κάνεις οικογένεια και οι ευθύνες σε αλλάζουν, αλλά ένα κομμάτι του εαυτού σου πρέπει να το κρατάς ζωντανό και αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι της ευαίσθητης, χαλαρής και γεμάτης αισιοδοξίας πλευρά σου.
Μου αρέσει που έχω αφοσιωθεί στα παιδιά και στον ρόλο μου ως μητέρα. Μήπως όμως ξέχασα να είμαι εγώ; Γιατί έβαλα τιμωρία αυτό το κορίτσι; Επειδή ήθελε να είναι αισιόδοξη, αυθόρμητη και αυτοδημιούργητη;
Και αυτό, πόσο καλό μπορεί να είναι; Ποια είναι τελικά αυτή που μεγαλώνει τα παιδιά μου… Εαυτέ μου πρέπει να ξανασυστηθούμε και κορίτσι μου, δεν είσαι τιμωρία πια, σε καλωσορίζω…
