Τα παιδιά μας, ευτυχώς, δίνουν τη δυνατότητα ενός ειλικρινούς τετ α τετ με το μέσα μας και μιας ενδοσκόπησης που μπορεί να αποκαλύψει κρυφούς θησαυρούς συναισθηματικού πλούτου και εσωτερικής σοφίας. Μέσω των παιδιών μας μπορούμε να βρούμε την κρυμμένη μας δύναμη, τα χαμένα μας όνειρα, τον προορισμό και τον σκοπό μας, τη βαθιά επίγνωση και το πνευματικό μονοπάτι που δεν τολμήσαμε να διαβούμε. Τα παιδιά έρχονται με αυτήν τη δυναμική να μας πάρουν από τη ζώνη ασφαλείας που μπορεί να έχουμε αράξει και βολευτεί, να μας ξεβολέψουν και να μας δώσουν μια κλωτσιά στον πισινό για να προχωρήσουμε!
Με την παρουσία τους και μόνο στη ζωή μας, προσφέρουν τη δεύτερη ευκαιρία, αυτή που ενδόμυχα λαχταρούμε, αλλά δύσκολα τολμούμε να αδράξουμε, για επανεκκίνηση σε πολλούς τομείς της ζωής μας. Βοηθώντας τα παιδιά μας να σταθούν στα δικά τους ποδαράκια, μπορεί να ανακαλύψουμε ότι και τα δικά μας θέλουν στήριξη και να την αναζητήσουμε. Παρακολουθώντας τα να μεγαλώνουν δε και να μαθαίνουν, να συνθέτουν και να δοκιμάζουν, να συναντήσουμε την προσωπική μας έμφυτη κλίση για συναισθηματική και πνευματική διεύρυνση, εξέλιξη και ανάπτυξη. Τα παιδιά μας έρχονται με αυτήν τη δραστικότητα να μας δώσουν την ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, σύντροφοι, φίλοι, συνεργάτες, να γίνουμε πολύπλευροι, πολυτάλαντοι και πολυδιάστατοι. Γιατί τα παιδιά μας έρχονται και ως δάσκαλοι και όχι μόνο ως μαθητευόμενοι…
Γι’αυτόν τον λόγο απαιτείται μια ειλικρινής ενδοσκόπηση όταν αποφασίζουμε να φέρουμε στον κόσμο έναν άνθρωπο σχετικά με το τι είμαστε και τι έχουμε να του προσφέρουμε. Και στο τέλος, αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι τα παιδιά μας στην ενήλικη ζωή τους θα αναζητήσουν το γνώριμο και το οικείο. Τι θα είναι αυτό σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από εμάς τους γονείς.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Σόφης Σαμαρά, «9 μήνες και κάτι χρόνια”. Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Πηγή – i-write για την ευγενική παραχώρηση του υλικού
