Στην εποχή μας υπάρχει μεγάλη βιασύνη για όλα! Τρέχουμε όλη μέρα με ένα ρολόι στα χέρι και καταλήγουμε να τρέχουμε μία ζωή για να τα κάνουμε όλα έγκαιρα και γρήγορα. Ένα είδος βιασύνης που εφαρμόζουμε και με τα παιδιά: βιαζόμαστε να τους μάθουμε τα πάντα, να τα πάμε σχολείο, να απογαλακτιστούν, να αυτονομηθούν, να τρέξουν στα φροντιστήρια, να κοιμηθούν μόνα τους, να γίνουν σωστοί άνθρωποι, να μην κάνουν λάθη…
Μία βιασύνη που τελικά τους στερεί το απαλό εκείνο μαξιλάρι της ασφάλειας και της ηρεμίας που χρειάζονται όλα τα παιδιά για να μεγαλώσουν στην ώρα τους και με ισορροπία.
Αλήθεια, γιατί τόση βιασύνη;
Βιαζόμαστε να αποθηλάσουμε!
Όλα, μέχρι κι αυτό που ορίζεται από τη φύση, πρέπει να το κάνουμε γρήγορα. Να αποθηλάσουμε για να επιστρέψουμε στη δουλειά, για να θέσουμε το νέο πρόγραμμα, για να αυτονομηθούμε τόσο εμείς όσο και το παιδί… ωστόσο, ο θηλασμός δεν είναι μία διαδικασία καταναγκαστική ή απλά μέρος μίας ρουτίνας, αλλά κάτι που ορίζει η φύση για όλα τα θηλαστικά. Ας πάρουμε τον χρόνο μας κι ας αφήσουμε να μας οδηγήσουν οι ρυθμοί του παιδιού και η ίδια η φύση!
Αγωνιούμε για το πότε θα κοιμηθεί το παιδί στο κρεβάτι του
Καταλαβαίνω πως για ένα μωρό είναι επικίνδυνο να κοιμάται στο διπλό κρεβάτι με την μαμά και τον μπαμπά. Έχουν ήδη συμβεί κάποια ατυχήματα και καλό είναι να μην το ρισκάρουμε. Ωστόσο, όταν το παιδί μεγαλώνει και αρχίζει τις νυχτερινές επισκέψεις στο δωμάτιο των γονιών του, μάλλον χρειάζεται από εμάς θαλπωρή, ζεστασιά και φροντίδα. Όσο κι αν αγχωνόμαστε ή βιαζόμαστε να το μάθουμε να κοιμάται όλη νύχτα στο κρεβάτι του, η δική του διαδικασία είναι διαφορετική και έχει άλλους χρόνους. Πιστέψτε με, θα έρθει η ώρα που ακόμα κι αν το παρακαλάτε να ξαπλώσει για λίγο δίπλα σας, εκείνο θα αρνείται πεισματικά!
Τα πιέζουμε να μάθουν να διαβάζουν και να γράφουν
Γενικότερα, παρατηρείται μία αγωνία σε όλους τους γονείς να διδάξουν τα πάντα στα παιδιά τους πρόωρα. Πριν πάει σχολείο πρέπει να ξέρει να διαβάζει, να μετράει και να γράφει. Πριν τελειώσει το γυμνάσιο, πρέπει να έχει το πρώτο πτυχίο αγγλικών. Μία ταχύτητα αδικαιολόγητη αφού, τελικά, όχι μόνο βλάπτουμε και παρεμποδίζουμε την εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά φορτώνουμε το μικρό μας με άγχη και ευθύνες που δεν του αναλογούν.
Τα στέλνουμε στο σχολείο νωρίς
Παλιότερα, τα παιδιά ξεκινούσαν την εκπαίδευσή τους στο νηπιαγωγείο, με ελάχιστες εξαιρέσεις που τα παιδιά πήγαιναν έναν χρόνο παιδικό σταθμό. Τα τελευταία 15- 20 χρόνια, οι μαμάδες θεωρούμε καλό για την ωρίμανσή τους να τα στέλνουμε στον παιδικό νωρίτερα, ακόμα κι αν έχουμε την επιλογή να τα κρατήσουμε σπίτι. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στους γονείς που δεν έχουν άλλη επιλογή, αλλά εστιάζω κυρίως στο πόσο φυσιολογικά αντιμετωπίζουμε πλέον τον βρεφονηπιακό ή τον παιδικό σταθμό.
Όπως, αντίστοιχα, πλέον είναι σχεδόν επιβεβλημένο να ξεκινούν τα παιδιά μας φροντιστήριο αγγλικών στην Α δημοτικού ή ιδιαίτερα μαθηματικών στην Δ δημοτικού. Μήπως το ζητούμενο δεν είναι η πρόωρη εκπαίδευσή τους; Μήπως ξεχνάμε να τα αφήνουμε ελευθέρα να ζουν την παιδικότητά τους;
Βιαζόμαστε να τα μάθουμε όλους τους κοινωνικούς κανόνες
Η έκδηλη αγωνία μας να είναι το παιδί μας σωστό σε όλα, μας ωθεί να το φορτώνουμε από νωρίς με κανόνες και περιορισμούς που, ενδεχομένως, δεν είναι έτοιμο να μάθει. Το να μοιράζεται τα παιχνίδια του, ας πούμε, δεν θα το μάθει επειδή του το είπαμε 100 φορές και ίσως το τιμωρήσαμε γι’ αυτό! Στην καλύτερη περίπτωση, θα μοιράζεται από φόβο και μόνο όταν θα είμαστε μπροστά. Το ζητούμενο είναι να μάθει να μοιράζεται μόνο του, επειδή το θέλει κι επειδή το κρίνει απαραίτητο μέσα από τις δικές του εμπειρίες. Το σωστό και το λάθος διδάσκεται βιωματικά. Το μόνο που χρειάζεται να κάνετε, είναι να τους δείχνετε το σωστό με το παράδειγμα σας και όχι με πίεση και βιάση.
