Οι 3 ερωτήσεις που κάνω στις μικρές πριν κοιμηθούν…
Κάθε βράδυ κάνουμε πολλές συζητήσεις με τις μικρές. Η Ιωάννα 6 ετών, έχει φυσικά πολύ περισσότερα να μου εκφράσει, ωστόσο και η Αναστασία που είναι πλέον 3 ετών, μου μιλάει πολύ ανοιχτά για όλα όσα σκέφτεται. Η Ιωάννα, ως χαρακτήρας είναι πιο εσωστρεφής και παρατηρεί όλες τις δικές μου αντιδράσεις. Η Αναστασία από την άλλη, θα πει αυτό που θα σκεφτεί χωρίς περιορισμούς και αναστολές.
[babyPostAd]Όταν ήμουν παιδί, θυμάμαι ότι είχα την ανάγκη να μοιραστώ τα πάντα με τον μπαμπά μου. Σκέψεις προβληματισμούς, γεγονότα… Ένιωθα πολύ άνετα να του μιλάω για τα πάντα. Κλείναμε την πόρτα του δωματίου μου και μιλούσαμε με τις ώρες. Κάποιες φορές έμπαινε με περιέργεια η μαμά μου και ρωτούσε «Μα τι λέτε τόσες ώρες;». Για εκείνη, ένα συν ένα ίσον δύο. Τα πράγματα δεν ήθελαν ανάλυση. Ο μπαμπάς όμως ήθελε να ακούσει και την παραμικρή μου σκέψη. (Βέβαια, αν οι ατέρμονες συζητήσεις δεν έβγαζαν κάπου, εκεί ερχόταν η μαμά και έλυνε τον γρίφο).
Ο μπαμπάς άκουγε πάντα χωρίς διάθεση κριτικής, πάντα με την πίστη σε εμένα ότι θα κάνω το καλύτερο, πάντα με παρηγορητικό και ενθαρρυντικό ύφος αν κάτι μου είχε πάει στραβά. Πρέπει να του το αναγνωρίσω. Είχε καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη μου. τότε δεν μπορούσα όλο αυτό να το αξιολογήσω. Τώρα όμως που έκανα κι εγώ παιδιά, καταλαβαίνω ότι μια από τις πιο σημαντικές προτεραιότητες είναι να χτίσω μια σχέση εμπιστοσύνης μαζί τους. Να ξέρουν και να νιώθουν κάθε λεπτό, ότι θα είμαι εκεί για εκείνα με κάθε κόστος.Να είναι σίγουρα μέσα τους ότι μπορούν να με εμπιστευτούν και να βασιστούν σε μένα όταν θα το χρειαστούν.
Κάθε βράδυ λοιπόν, τους κάνω αυτές τις ερωτήσεις:
- Τι σε έκανε σήμερα να γελάσεις ;
- Τι σε έκανε σήμερα να κλάψεις;
- Τι έμαθες σήμερα;
Μπορεί κάποιες ημέρες οι απαντήσεις να είναι πολύ μονολεκτικές. Μπορεί η όλη συνομιλία να διαρκεί λίγα δευτερόλεπτα, όμως είναι αρκετά για να πάρουν τα παιδιά το μήνυμα ότι είμαι εκεί για να τα ακούσω και ότι είναι σημαντικός ο λόγος που κλαίνε ή γελάνε. Είναι σημαντικό αυτό που έμαθαν.
Κάποιες άλλες φορές, οι μικρές ανοίγονται πολύ για αυτά που νιώθουν και σκέφτονται. Καταλαβαίνω τις ανησυχίες τους και συζητάμε πάντα με μια θετική κατάληξη, όσο άσχημα κι αν νιώθουν για το οτιδήποτε.
Η Αναστασία μια μέρα μου είπε «Με έκανε κλάψω που έφυγες να πας στο γραφείο και γι’ αυτό θέλω να σταματήσεις να δουλεύεις» Ουπς. Δυσκολεύτηκα μέσα μου (οι γνωστές ενοχές της μητέρας). Της εξήγησα λίγο γιατί δουλεύουμε και της υποσχέθηκα αμέσως ότι θα κάνω ό,τι μπορώ για να δουλεύω λιγότερες ώρες και της είπα ότι κι εμένα, μου λείπει όποτε δεν είμαστε μαζί. «Ευχαριστώ μαμά», μου απάντησε εκείνη.
Το παιδί θα σου ανοιχτεί εάν δεν το κρίνεις, εάν δεν το διορθώνεις, εάν δεν πανικοβάλλεσαι και αγχώνεσαι από αυτά που θα ακούσεις, εάν νιώθει ότι το εμπιστεύεσαι και αν καταλαβαίνει ότι σέβεσαι τις αποφάσεις του.
Πηγή: missbloom.gr
