Τι χρειάζεται ένα παιδί όταν νιώθει οργή
Θα γυρίσει από το σχολείο όλο νεύρα. Θα κλείσει την πόρτα δυνατά πίσω του και θα χωθεί στο δωμάτιό του. Θα βγει μετά από ώρες. Θα βρίσει. Δεν θα ζητήσει συγγνώμη. Θα του μιλάς και ούτε καν θα σε κοιτάει. Το παιδί δεν είναι καλά. Προφανώς.
Και δεν μιλάμε απαραίτητα για έναν έφηβο όπως ίσως φαντάστηκες διαβάζοντας τα παραπάνω αλλά και για ένα μικρότερο παιδί.
Ποια είναι η στάση σου σε παρόμοιες περιπτώσεις; Νιώθεις ότι θέλεις να το βοηθήσεις, να μάθεις τι έγινε, να το ηρεμήσεις αλλά ξέρεις το πώς; Πώς πραγματοποιείται αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν «συναισθηματική συμπαράσταση»;
1. Δεν είναι απαραίτητο να μιλήσεις αρχικά. Μπορείς να δείξεις ότι καταλαβαίνεις με το βλέμμα σου, και ακόμα καλύτερα με τη σιωπή σου. Το λιγότερο που χρειάζεται ένα θυμωμένο παιδί είναι μια έξαλλη μαζί του μαμά.
2. Επίτρεψε στο παιδί να εκφράσει όλα του τα συναισθήματα ακόμα και αν αυτά περιλαμβάνουν θυμό, οργή, λύπη. Τα αρνητικά συναισθήματα είναι κάτι φυσιολογικό να τα βιώνουμε όλοι κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και είναι καλό να εκφράζονται. Αυτό ισχύει και για τα παιδιά.
3. Εάν το παιδί είναι μικρό, βοήθησέ το να εκφράσει ό,τι νιώθει. Χρησιμοποίησε φράσεις όπως «Είσαι θυμωμένος. Θα ήθελες να μιλήσουμε για αυτό; Έχεις φοβηθεί, το καταλαβαίνω».
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να πεις “Πώς κάνεις έτσι; Δεν τρέχει τίποτα. Δεν είναι σοβαρό, σταμάτα. Μην φωνάζεις”. Όταν το παιδί ζει σε ένα περιβάλλον το οποίο ακυρώνει ή αρνείται να δει κατάματα τα συναισθήματά του, πόσω μάλλον όταν τα κοροϊδεύει και τα γελοιοποιεί, το ίδιο καταλήγει να πιστεύει ότι όσα νιώθει είναι λάθος και ότι απογοητεύει τους γονείς του.
Αυτό που έχει ανάγκη είναι να καταλάβει ότι το να εκφράζεται με θυμό ή οργή ορισμένες φορές δεν πρόκειται να επηρεάσει τη γνώμη των γονιών του για εκείνο. Ότι πρέπει να είναι ο εαυτός του και να εκφράζεται ανοιχτά.
Το πιο σημαντικό είναι τις στιγμές εκείνες να ακούσεις το παιδί σου. να το αφουγκραστείς, να το νιώσεις αλλά κυρίως να το ακούσεις πραγματικά. Καμιά φορά αυτό και μόνο είναι αρκετό.
