5 προσδοκίες που έχω από τις φετινές μου διακοπές, από την Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Αυτό που εσύ η Χωρίς Παιδιά θεωρείς αυτονόητο (ότι, δηλαδή, παραδοσιακά στις διακοπές ξεκουραζόμαστε), για εμάς τις Με Παιδιά θεωρείται παράλογη απαίτηση, η οποία συχνά προκαλεί νευρικά γέλια στις άλλες μανάδες που το ακούνε. Όχι, οι διακοπές με παιδιά (και ειδικά με μικρά παιδιά) δεν θεωρούνται περίοδος ανάπαυλας/ ξεκούρασης/ φόρτισης μπαταριών, αλλά συνήθως αποτελούν πηγή περισσότερης κούρασης, η οποία απλώς τυχαίνει να είναι διαφορετική και πιο ευχάριστη από εκείνη της καθημερινότητας (και γι’ αυτό την επιζητούμε). Φέτος, ωστόσο, ελπίζω πως θα είμαι σε λίγο καλύτερη μοίρα από πέρσι: ίσως κοιμηθώ λιγάκι. Ίσως και να χαλαρώσω και πιω καφέ κάποιο απογευματάκι. Ίσως, λέω ίσως, κάποιο βράδυ να έχω κουράγια και να βγω για ένα θερινό σινεμά ή για ένα ποτό κάπου δίπλα στο κύμα. Γιατί πέρσι, στις διακοπές μ’ ένα δίχρονο και μ’ ένα νεογέννητο μωρό, οι μόνες μπαταρίες που φόρτισαν ήταν του μουσικού σκύλου, του εκπαιδευτικού τάμπλετ και του βρεφικού πιάνου.

Είχαμε αυτή την παράδοση με τον Νικόλα, κάθε χρόνο πριν φύγουμε διακοπέςπηγαίναμε σ’ ένα βιβλιοπωλείο και εφοδιαζόμασταν με καλοκαιρινά αναγνώσματα, τα οποία στη θερινή ραστώνη διαβάζονταν μονορούφι. Και έπειτα κάναμε παιδιά και από εκεί που διάβαζα μέσα σε ένα μήνα τα βιβλία όλης της χρονιάς, ο περσινός μου στόχος ήταν να διαβάσω τρία (3) βιβλία. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος (0/3), ο φετινός στόχος διαμορφώνεται σε ένα (1) βιβλίο. Γενικώς, δεδομένου πως τις περισσότερες φορές δεν έχω στη διάθεσή μου περισσότερα από 5’ λεπτά ησυχίας προτού κάποιος φωνάξει «μαμά», προτιμάω από το να κατεβάσω βιβλίο από το ράφι να χαζεύω φωτογραφίες στο Instagram, να βλέπω βίντεο στο YouTube ή να διαβάζω άρθρα στο κινητό. Διαβάζω, δεν είναι πως δεν διαβάζω. Αλλά κατάλαβες. Εννοώ κάτι χάρτινο. Και όχι, τα φυλλάδια του ντελίβερι, τα προσπέκτους και τα περιοδικά παραλίας δεν πιάνονται.

Τουλάχιστον το προηγούμενο καλοκαίρι, για το γεγονός πως αντί να χάνω τα κιλά της εγκυμοσύνης έπαιρνα κι άλλα, είχα μια ακράδαντη δικαιολογία: θήλαζα. Όχι πως θηλασμός σημαίνει παγωτά, σουβλάκια και μακαρονάδες, αυτή ήταν η ελεύθερη μετάφραση που εγώ έκανα. Φέτος όμως δεν έχω δικαιολογία: δεν είμαι λεχώνα, είμαι λιχούδω, αλλά σε όποιον και να το πω κανείς δεν θα κουνήσει με κατανόηση το κεφάλι. Οπότε, όσον αφορά το φαγητό, οι προτεραιότητες φέτος αλλάζουν λίγο: έχω ανάγκη να χαλαρώσω και να απολαύσω τις μικρές χαρές της ζωής μεν, αλλά θα προσπαθήσω οι χαρές αυτές να είναι ψαράκια, καρπούζι και κατακόκκινες ντοματοσαλάτες.

Προφανώς ο νέος μου εαυτός δεν μπορεί ούτε να ξενυχτάει στα μπαρ ως τις 4 (όταν τα ανθρώπινα ξυπνητήρια θα έρθουν να με ξυπνήσουν χοροπηδώντας στις 8) ούτε μπορεί να κάνει γυμνισμό (άντε μετά να πείσεις τα ανθρώπινα ξυπνητήρια να βάλουν ολόσωμα μαγιό με αντηλιακή προστασία), ούτε να πίνει κοκτέιλ στην παραλία (κανά χυμό ανάμεικτο και πολύ μου είναι). Αλλά μπορώ να αρχίσω να φοράω τα παλιά μου ρούχα που σιγά σιγά μου ξαναμπαίνουν, να πίνω κανένα ποτήρι κρασί (μιας που δεν θα το πιεί και το βρέφος μέσω του μητρικού γάλακτος), να εξασφαλίζω λίγο χρόνο για τον εαυτό μου χωρίς να φοβάμαι πως στον επόμενο τόνο κάποιο παιδί θα πνίγει στη θάλασσα/ θα χαθεί στο πλήθος/ θα σκάσει από τη ζέστη/ θα του κάτσει το κεράσι στο λαιμό. Γενικώς, κάπου εκεί μέσα στον ζωηρό, πολύχρωμο τετραμελή θίασο που ετοιμάζεται για την καλοκαιρινή του περιοδεία, κάπου υπάρχω και εγώ. Ο στόχος είναι να με βρω.

Κοιτάζω τις φωτογραφίες από το καλοκαίρι του 2017 και αντί να χαίρομαι, στεναχωριέμαι: στις φωτογραφίες χαμογελάω μεν, αλλά θυμάμαι σαν τώρα το πόσο κουρασμένη αισθανόμουν, πόσες φορές ένιωθα τα νεύρα μου σπασμένα, πόσες φορές τσακώθηκα με όλους από την εξάντληση, πόσες φορές έβαλα τα κλάματα επειδή δεν άντεχα την πίεση, την κούραση, την αϋπνία. Και ναι, ξέρω πως πολλές μαμάδες – ειδικά εκείνες με τα νεογέννητα που δεν κοιμούνται – αισθάνονται ακριβώς το ίδιο: χαμογελούν αλλά μέσα τους καταρρέουν. Πίστεψε με, το ξέρω. Το έχω ζήσει και εξακολουθώ να το ζω, φέτος – ευτυχώς – σε μικρότερο βαθμό. Κι έπειτα σκέφτομαι, γιατί να είναι έτσι; Κοιτάζω ξανά τις φωτογραφίες και βλέπω μια γυναίκα που τα έχει όλα: ήλιο, θάλασσα, έναν άντρα που την αγαπάει, δύο υπέροχα, υγιέστατα παιδιά. Και νιώθω τύψεις που δεν κατάφερα να ζήσω αυτές τις στιγμές όπως θα ήθελα, γεμάτες γνήσια χαρά και ευγνωμοσύνη. Αλλά μετά θυμάμαι πως η ζωή δεν είναι όπως οι διαφημίσεις σου υπόσχονται πως θα είναι, αλλά όπως εσύ επιτρέπεις στον εαυτό σου να την ζήσει. Οπότε φέτος, ο μικρός μετριοπαθής μου στόχος θα είναι ο εξής: να προσπαθήσω, που και που, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, η κούραση συσσωρεύεται και οι διακοπές μοιάζουν με project επιβίωσης, να θυμάμαι πως, αυτά είναι τα χρόνια που κάποτε θα εύχομαι να μπορούσα να ξαναζήσω.