7 αλήθειες για τη ζωή με 2 παιδιά με λιγότερο από 2 χρόνια διαφορά!
Απλά τρίβω τα κουρασμένα μάτια μου, καθώς προσπαθώ να πιάσω το δεύτερο ποτήρι καφέ, πριν λιώσουν τελείως, για μία ακόμα φορά, τα παγάκια. Προσπαθώντας, παράλληλα, να αποτρέψω το ένα παιδί από το να αρπάξει ένα μαχαίρι από τον πάγκο της κουζίνας, ενώ φωνάζω στο άλλο να σταματήσει να πηδάει από καναπέ σε καναπέ.
Όχι, δεν είμαι μόνο κουρασμένη, είμαι εξαντλημένη συναισθηματικά, νοητικά και σωματικά.
Από τη στιγμή που ο γυναικολόγος μου ανακοίνωσε ότι περιμένω δεύτερο παιδί, μόλις εννιά μήνες μετά τη γέννηση του πρώτου, ήξερα ότι θα περάσω δύσκολα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι στη ζωή μου θα επικρατεί, πλέον, το απόλυτο χάος.
Στην αρχή ήταν δύσκολα. Τώρα; Είναι ακόμα πιο δύσκολα! Θα υποθέτετε ότι τρέχω και δε φτάνω και αυτή η υπόθεση ισχύει.
Η μητρότητα ήταν παιχνιδάκι όταν ο δεύτερος γιος μου ήταν ακόμα βρέφος. Το 95% της ημέρας κοιμόταν. Σίγουρα είχα να αντιμετωπίσω τα ξενύχτια σε συνδυασμό με την προσαρμογή του πρώτου μου παιδιού στα νέα δεδομένα. Αλλά όπως αποδείχθηκε αυτό ήταν το εύκολο κομμάτι. Πόσο αφελής ήμουν τότε!
Αυτή τη στιγμή, τα παιδιά μου είναι ενός έτους και δυόμιση ετών, και εγώ είμαι πνιγμένη. Δε γίνομαι δραματική, αλήθεια πνίγομαι. Και αν αναρωτιέστε το «γιατί;» δημιούργησα μία λίστα με τους λόγους. Αν, ωστόσο, έχετε δύο παιδιά σε κοντινές ηλικίες τότε σίγουρα θα με νιώσετε!
- Έχουν ξεκινήσει ήδη οι καυγάδες.
Πίστευα ότι είχα μερικά χρόνια ακόμα μέχρι να ξεκινήσω να τρέχω πανικόβλητη να τους χωρίσω. Αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι τρέχω καθημερινά, αναρίθμητες φορές. Μπορούν να τσακωθούν για τα πάντα! Ποιος έχει το καλύτερο παιχνίδι, ποιος έχει το καλύτερο μαξιλάρι (έχουν ακριβώς το ίδιο), ποιος έχει το πιο νόστιμο δεκατιανό (τρώνε και οι δύο από την ίδια μπανάνα). Νιώθω ότι σχεδόν ολόκληρη τη μέρα μου την περνάω λέγοντάς τους να αφήσει ήσυχο ο ένας τον άλλον.
- Ένας από τους δύο πάντα γκρινιάζει.
Τις μοναδικές στιγμές που είναι ικανοποιημένοι και οι δύο είναι μόνο όταν τρώνε ή όταν κοιμούνται.
- Ένας από τους δύο είναι πάντα ξύπνιος.
Ποτέ δεν κοιμούνται την ίδια ώρα. Μα ποτέ! Και όταν λέω την ίδια ώρα εννοώ να κοιμηθούν και να ξυπνήσουν την ίδια στιγμή. Και φυσικά, εκτός των άλλων, ο μεγάλος μου γιος κοιμάται μαζί μας στο κρεβάτι. Όπως καταλαβαίνετε ο ύπνος αποτελεί μία παλιά ανάμνηση.
- Υπάρχει πάντα κάποιο πρόβλημα.
Ένας από τους δύο μου γιους έχει πάντα κάποιο πρόβλημα και κάνει τη δική μου ζωή ακόμα πιο δύσκολη.
- Το να βγεις έξω από το σπίτι μοιάζει με μαραθώνιο.
Αν μπορούσα να έμενα μέσα στο σπίτι εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, θα το έκανα! Όλη η προετοιμασία για μία τυπική έξοδο από το σπίτι είναι τρομακτική. Γι΄ αυτό, κάθε φορά που κανονίζω να βγω έξω με τους γιους μου εύχομαι να αξίζει τον κόπο.
- Τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ προσιδιάζουν την κόλαση.
Αν έπρεπε να περιγράψω πως είναι η κόλαση, θα έλεγα ότι μου φαντάζει σαν μία συνηθισμένη επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ, με τα παιδιά μου. Ναι, ναι! Ακριβώς αυτό!
- Αντιγράφει ο ένας τον άλλον.
Όποτε το ένα παιδί ξεκινάει να γκρινιάζει, μετά από λίγο, σαν αυτόματη διαδικασία, ξεκινάει και το άλλο. Ο μικρός μου γιος φημίζεται για το «συμπονετικό του κλάμα», καθώς όταν ο μεγάλος αρχίζει να κλαίει, αμέσως, αρχίζει και ο μικρός. Το χειρότερο είναι, βέβαια, όταν βρισκόμαστε στο αυτοκίνητο και αρχίζουν και οι δύο.
Αυτοί είναι μόνο κάποιοι από τους λόγους που το να μεγαλώνεις δύο μικρά παιδιά μαζί είναι εξουθενωτικό. Με αισθάνεστε; Το ξέρω! Μην ξεχνάτε ότι σε αυτή την άγρια και πυρετώδη ζωή είμαστε μαζι!
