Κάθε Τρίτη πάμε στο σούπερ μάρκετ, ο μικρός Χρήστος κι εγώ. Το περιμένει πως και πως, έχει μάθει και τις μέρες τώρα πια και κάθε φορά που ξημερώνει Τρίτη αντί για καλημέρα μου φωνάζει με χαρά: «Μαμά, σήμερα είναι η μέρα του σούπερ μάρκετ!».
Στο σούπερ-μάρκετ περνάμε φίνα. Έχουμε βρει παρέα τρόπους για να κάνουμε την εμπειρία απολαυστική και για τους δύο. Δεν τους ανακαλύψαμε όλους μονομιάς, αλλά σιγά-σιγά, κάθε φορά που πηγαίναμε, ανακαλύπταμε κι από έναν. Και σήμερα, που είμαστε λίγο πριν τα 3, νομίζω ότι ήρθε η ώρα για να καταγράψω και να μοιραστώ μαζί σου τα πιο πετυχημένα πράγματα που κάνουμε και χαροποιούν το παιδί, αλλά και τη μαμά, γιατί περιμένω κι εγώ το σούπερ-μάρκετ τώρα πια κάθε βδομάδα, με μεγάλη ανυπομονησία!
Να λοιπόν τι κάνουμε εμείς στο σούπερ-μάρκετ:
• Μόλις φτάσουμε, δεν κάθεται κατευθείαν στο καρότσι, αλλά κάνει μια βόλτα στα ράφια, στη ράμπα που οδηγεί στον πάνω όροφο, εξερευνεί το χώρο, μιλά με τους υπαλλήλους αλλά και με τους πελάτες που ψωνίζουν. Με αυτόν τον τρόπο ικανοποιείται η ανάγκη του παιδιού να γνωρίσει έναν χώρο από τη δική του οπτική, κι όχι μόνο όντας καθηλωμένο μέσα σε ένα καρότσι
• Συζητάμε συνεχώς ενώ ψωνίζουμε, τι είναι αυτό που παίρνουμε, πως θα το χρησιμοποιήσουμε κλπ. Πολλές φορές πλησιάζω το καρότσι και παίρνει ο ίδιος το προϊόν από το ράφι. Είναι πολύ σημαντικό να νιώθει ότι συμμετέχει ενεργά στην όλη διαδικασία, κι όχι μόνο να κάθεται να κοιτά παθητικά
• Όταν φτάνουμε στο ψυγείο με τα τυριά, πάντα λέμε στον υπάλληλο να μας κόψει ένα μικρό κομμάτι τυρί για να το φάει ο Χρήστος επιτόπου. Κάθε φορά περιμένει πώς και πώς να πάρει το τυράκι στα χέρια του, και να χαιρετηθεί με τον υπάλληλο! Με αυτόν τον τρόπο επικοινωνεί κι ο ίδιος με τους ανθρώπους στο χώρο, κι αυτό τον κάνει να νιώθει ευχάριστα και οικεία
• Επόμενη στάση μετά τα τυριά: η μηχανή του κιμά. Μια φορά έτυχε να την δούμε πως βγάζει τον κιμά, κι από τότε περιμένουμε κάθε εβδομάδα να το ξαναδούμε. Παρακολουθούμε με μεγάλο ενδιαφέρον τη διαδικασία, πως το κομμάτι κρέας μπαίνει σε αυτή τη μαγική μηχανή και βγαίνει… σαν κόκκινα μακαρόνια!
• Στον πάγκο με τα λαχανικά τον αφήνω να τα περιεργαστεί, να με ρωτήσει τα ονόματά τους, να αναγνωρίσει αυτά που ξέρει ο ίδιος με ενθουσιασμό («μαμά! Ένα μεγάαααλο καρότο!!!») και μερικά τα διαλέγουμε και παρέα
• Στο ταμείο παίρνει κι αυτός μαζί μου μέσα από το καρότσι τα πράγματα και τα δίνει στην υπάλληλο, όταν δεν είναι απασχολημένος με το να πίνει νερό για να ξεδιψάσει από το κομμάτι τυρί που έφαγε προηγουμένως…!!
• Τελευταίο και ίσως το πιο αγαπημένο του: αφού βάλουμε τα πράγματα στο πορτ-παγκάζ και επιστρέψουμε το καρότσι στη θέση του, καθόμαστε να δούμε για λίγο τον μηχανισμό του ασανσέρ.
Οι πόρτες είναι διαφανείς, κι έτσι φαίνεται ο μηχανισμός που, με την πληθώρα των εξαρτημάτων που ανεβοκατεβαίνουν ενώ το ασανσέρ κινείται, φαντάζει συναρπαστικός στα μάτια του Χρήστου.
Όλα τα παραπάνω έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα: αποτελούν διαδικασίες που καθιστούν το παιδί ισότιμο συνοδοιπόρο με εμάς στην εβδομαδιαία αυτή διαδικασία του σούπερ-μάρκετ.
Με την ενεργή συμμετοχή του, με το να του δίνεται ο χώρος και ο χρόνος να οικειοποιηθεί το περιβάλλον και να νιώσει άνετα με τους ανθρώπους, το παιδί νιώθει όμορφα, νιώθει αυτοπεποίθηση και απολαμβάνει αυτή την εμπειρία, που αποτελεί μία από τις πολλές που τον εισάγουν στον κόσμο των μεγάλων.
Και τώρα θα μου πεις, ωραία τα λες, αλλά πού θα βρω το χρόνο να τα κάνω όλα αυτά; Κι επειδή κι εγώ το ίδιο αναρωτιόμουν πριν καιρό, θα σου απαντήσω ότι αν προσθέσεις ένα μισάωρο στον χρόνο που έχεις ήδη υπολογίσει για το σούπερ-μάρκετ, τότε θα χαρίσεις μια ευχάριστη εμπειρία στο παιδί σου, αλλά και σε σένα, γιατί θα είσαι πιο χαλαρή και άνετη, αντί να τρέχεις αγχωμένη και με την ψυχή στο στόμα. Αξίζει τον κόπο νομίζω, τι λες;
Πηγή : paidikokouti.gr
