Γονιέ, το δικό σου πρότυπο θα διαλέγω πάντα…
Της Ανθής Κατερίνη
Κοιτάω γύρω μου και βλέπω τραυματισμένες ψυχές και πληγωμένα βλέμματα. Προσπαθώ να εντοπίσω όλα εκείνα που κάλυψαν με λίγο σκότος τη φωτεινή παιδική ψυχή, έτσι όπως έρχεται στον κόσμο με την ευλογία μίας άγραφης μνήμης, η οποία στην συνέχεια αρχίζει να βάφεται με διαφόρων χρωμάτων αναμνήσεις. Κοιτώ γύρω μου και μετά κοιτώ μέσα μου. Είστε εσείς οι πρώτοι που αντικρίζω σε αυτό το ταξίδι, οι γονείς. Ο δεύτερος εαυτός μας που αν μαζί του δεν είμαστε συμφιλιωμένοι, το μέσα μας στήνει πεδίο μάχης ανάμεσα στους δύο εαυτούς του. Ένας πόλεμος που δεν έχει νικητή.
Γι’ αυτό γονιέ , δώσε μου τον καλύτερό σου εαυτό γιατί ασυνείδητα είσαι το πρότυπο που πάντα θα διαλέγω.
Μαμά, πρόσεχε με όταν σου μιλώ, κρεμάσου από τον ήχο κάθε λέξης, μη με σπρώχνεις στην ψυχρότητα της αδιαφορίας και της απόρριψης γιατί θα περάσω μια ζωή νομίζοντας πως η φωνή μου δεν αξίζει να ακουστεί.
Πάψε να με πιέζεις γιατί η πίεση θα θρέψει ένα θηρίο που όλο και θα διογκώνεται μέσα μου και κάποτε θα θελήσει να με κατασπαράξει.
Ξέρω πως είσαι κουρασμένη αλλά μην μου εκσφεντονίζεις αιχμηρές λέξεις γιατί πληγώνοντάς με θα πληγώσεις τον εαυτό σου. Στο νου σου να ‘χεις πως ακόμη και όταν στο πρόσωπό μου θα κυριαρχεί η μάσκα της εφηβικής αντίδρασης και επιθετικότητας, στην ψυχή μου φιλοξενώ το κλάμα ενός μωρού που αναζητά το χάδι.
25 τρόποι να ρωτήσεις «Πώς πήγε το σχολείο σήμερα;» χωρίς να το ρωτήσεις!
Μπαμπά, μην χτυπάς την μαμά με χέρια ή με λέξεις, γιατί μεγαλώνοντας θα αναζητώ υποσυνείδητα ένα σύντροφο όμοιο με σένα και θα βρεθώ εγκλωβισμένη. Αγκάλιασε την και μίλα της όμορφα. Θέλω μέσα από εσάς να πιστέψω πως η αγάπη δεν ξεθωριάζει στον χρόνο. Να κάνω υγιείς σχέσεις στην ζωή μου και όχι να εθιστώ σε έρωτες που προσφέρουν μόνο πόνο.
Μην έρθεις να με ρωτήσεις γιατί δεν μάζεψα το δωμάτιο μου. Έλα και ρώτα με γιατί στο μεσημεριανό τραπέζι το βλέμμα μου ήταν συννεφιασμένο και δεν έβγαλα μιλιά. Ρώτα με αν είμαι ερωτευμένη και αν αγαπάω τον εαυτό μου.
Μην επιμένεις νa μου υποδεικνύεις το σωστό για σένα μονοπάτι. Δεν γεννήθηκα προορισμένη να είμαι ο κλώνος σου, ούτε το μέσο εκπλήρωσης των απωθημένων σου. Έχω να ξετυλίξω το δώρο της δικής μου ύπαρξης.
Μην μου φορέσεις εξαναγκαστικά τα ‘’πρέπει’’ αυτής της κοινωνίας. Άσε με να αναπνεύσω μέσα στην γύμνια των θέλω μου. Να είμαι ευτυχισμένη είναι το ζητούμενο, όχι να είμαι σωστή. Τι είναι σωστό και τι είναι λάθος κανείς δεν μπορεί να κρίνει.
Μη ράβεις τις απόψεις μου εσύ για μένα. Μάθε με να ράβω και θα φτιάξω τις δικές μου, με τις δικές μου κλωστές. Κάθε νέα γενιά πρέπει να ανηφορίζει προς το καλύτερο και όχι να βουλιάζει στην στασιμότητα.
Αφηγήσου μου τις ιστορίες και τα λάθη σου, προειδοποίησε με και ύστερα, έτσι απλά, άσε με ελεύθερη να κάνω τα δικά μου, γιατί η σοφία της ζωής μόνο μέσα από την πράξη κατακτιέται όσες θεωρίες και αν αποστηθίσω.
Κοίταξε με, είμαι ένα κομμάτι σου, που αποσχίστηκε από εσένα και παλεύει να προχωρήσει πέρα από την σκιά σου για να βρει την δική του θέση στο άπειρο. Άφησε το να περιπλανηθεί στις ερήμους μέχρι να πιει νερό από την μαγική πηγή.
Και αν γονιέ τίποτα δεν έπραξες όπως θα ήθελες, δεν είναι αργά. Πάντα θα φυλάω μια αγκαλιά για σένα με την ελπίδα πως δεν είμαι καταδικασμένη να κινούμαι μέσα σε έναν φαύλο κύκλο όμοιων λαθών.
Και αν είμαι κι εγώ ένα από εκείνα τα παιδιά που επιλέγουν τους δρόμους που οδηγούν σε βούρκους αυτοκαταστροφής, όχι μάνα, δεν είμαι κακό παιδί. Μόνο μια αδύναμη ψυχή που δεν έμαθε ποτέ πώς να αγαπά την ζωή και τον εαυτό της. Και δεν πειράζει αν δεν ξέρω απ’ έξω όλη την ιστορία. Θέλω να ξέρω πως αξίζω να αγαπηθώ.
Πηγή: anapnoes.gr
