Βλέποντας τα παιδιά μου να μεγαλώνουν…
Την βλέπω να μεγαλώνει μπροστά στα μάτια μου και νιώθω ένα κύμα θαυμασμού και βαθιάς, πολύ βαθιάς θλίψης…
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
[babyPostAd]Ο καιρός κρύωσε πια και το κρύο μας κράτησε μέσα στο σπίτι για χαλάρωση και παιχνίδια με τα παιδιά… Μια ησυχία διαφορετική από τα συνηθισμένα. Καθώς έκανα μερικές δουλειές στο σπίτι και τα παιδιά έπαιζαν ήσυχα μόνα τους, σκεφτόμουν την χρονιά που πέρασε – μια χρονιά γεμάτη σημαντικά ορόσημα για τα παιδιά.Φέτος έγινα 40, ενώ η μεγάλη μου κόρη 10. Αυτά τα στρογγυλά νούμερα, αυτή η αλλαγή της δεκαετίας με έκανε να συνειδητοποιήσω οτι τα χρόνια περνούν πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο υπολογίζουμε, κάνοντας πολύ δύσκολο το να τα αγνοήσουμε.
Είμαι μαμά εδώ και 10 χρόνια… Πώς με άλλαξε η μητρότητα από τη στιγμή που πρωτοκοίταξα τα μάτια της μέχρι τώρα; Πώς είναι δυνατόν αυτά τα 10 χρόνια, τα χρόνια που η μικρή μου ανήκει σε εμένα και όχι στον κόσμο να είναι λιγότερα απο τον χρόνο που έχω δώσει;
Πλέον περπατάει με το δικό της στυλ όταν μπαίνει μέσα σε ένα δωμάτιο, ντύνεται με συγκεκριμένο τρόπο και πάντα φτιάχνει τα μαλλιά της όπως της αρέσει. Μια νεαρή γυναίκα παίρνει τη θέση από το μικρό κοριτσάκι… Και πρέπει να κοιτάς προσεχτικά, πολύ προσεχτικά αυτήν την αλλαγή, αλλιώς μπορεί να συμβεί χωρίς να το καταλάβεις…
Εγώ το κατάλαβα… Έβλεπα και βλέπω τις αλλαγές καθημερινά, βήμα βήμα, και νιώθω ένα κύμα θαυμασμού και βαθιάς, πολύ βαθιάς θλίψης…
Τις προάλλες πήγαμε να επισκεφτούμε τους γονείς μου. Στο δρόμο ο μικρός μου γιος ρώτησε “Μαμά, πότε φτάνουμε επιτέλους;”. Του έδωσα την καλύτερη εκτίμηση που μπόρεσα να κάνω και φάνηκε να έμεινε ευχαριστημένος. Στα αυτιά μου όμως ακουγόταν ακόμα, σαν ηχώ η φωνή του “Πότε…επιτέλους”
Είμαι έγκυος… Από που να ξεκινήσω τις προετοιμασίες;
Όταν τα παιδιά μου ήταν μωρά σκεφτόμουν με τον ίδιο τρόπο…
Πότε θα κοιμηθεί επιτέλους;
Πότε θα μάθει να χρησιμοποιεί την τουαλέτα επιτέλους;
Πότε θα φάει επιτέλους;
Πότε θα τελειώσει με το διάβασμα του επιτέλους;
Πότε θα μάθει να δένει μόνο του τα κορδόνια του επιτέλους;
Πότε θα έχω λίγο χρόνο και για τον εαυτό μου επιτέλους;
Πλέον οι ερωτήσεις μου άλλαξαν…
Πόσο χρόνο έχω ακόμα; Πόσο χρόνο πριν ανοίξουν τα φτερά τους;
Είναι η φυσική ροή των πραγμάτων, το ξέρω… Η ζωή μου έδωσε τα παιδιά με δάνειο – θα είναι δικά μου για λίγα χρόνια, μέχρι να μεγαλώσουν και να φύγουν , να ανήκουν αλλού… Η πρόκληση της μητρότητας είναι αυτή νομίζω.. Να μάθεις στα παιδιά σου όσα χρειάζονται για να καταφέρουν να φύγουν από κοντά σου..
Δεν είναι αστείο το πόσο βιαζόμαστε να περάσουν τα χρόνια, μόνο και μόνο για να παρακαλάμε το χρόνο να πηγαίνει λίγο πιο αργά μετά;
Τι μας έμεινε να κάνουμε τελικά; Πώς μπορείς να ζεις γνωρίζοντας ότι ο χρόνος τρέχει και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το σταματήσεις;
Το σκεφτόμουν καιρό, μέχρι που κατάλαβα…
Όταν ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα απ’ όσο θα ήθελες είναι η ώρα να ζήσεις.. Να ζήσεις πραγματικά!
Να χαρείς τα παιδιά σου, την κάθε τους στιγμή, το κάθε τους επίτευγμα! Να τους δώσεις την πλήρη σου προσοχή, την απόλυτη φροντίδα..
Και πλέον αυτό είναι το μόνο που μπορώ να κάνω…
Για το babyradio : Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
