Καθυστέρηση, εγκυμοσύνη, γέννα…
Τρία πράγματα τα οποία γεμίζουν με τόση χαρά ένα ζευγάρι! Περνάει ο καιρός το παιδί μεγαλώνει και φτάνει η πιο δύσκολη ώρα! Το όνομα του παιδιού!
Στην Ελλάδα είναι άκρως συνηθισμένο το παλιό πατροπαράδοτο. Το πρώτο παιδί να είναι από τη μεριά του άντρα. Εντάξει, με αυτά τα μυαλά μεγαλώσαμε όλοι δε γίνεται να το αλλάξουμε ξαφνικά αυτό. Το πιο δύσκολο βέβαια κομμάτι είναι πως και πατήρ αλλά και παππούδες το θεωρούν αυτό ως δεδομένο.
Πρόσφατα έκανα μία συζήτηση και έφερα ως παράδειγμα μία διαφήμιση που έδειχνε ένα ζευγάρι να αναζητά όνομα για τον γιο. Όταν ήρθε η ώρα της γέννας, ο ευτυχισμένος πατέρας έδωσε το μωρό στον πατέρα του και είπε: “Παππού Αντώνη, από εδώ ο εγγονός σου, ο Αντώνης”. ΧΑΙΡΩ ΠΟΛΥ!!! Αντώνη έλεγαν τον κύριο, όχι Αγησίλαο, ούτε Αγαμέμνονα, ούτε Θεοχάρη ούτε τίποτα άλλο περίεργο.
Από την άλλη υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Η απώλεια των αγαπημένων μας προσώπων. Δεκτόν. Ως ένα σημείο. Το ότι μας λείπει ένα αγαπημένο μας πρόσωπο που χάθηκε από τη ζωή δε σημαίνει πως το αντικαθιστά. Γιατί στην τελική να μην χαρεί κάποιος εν ζωή;
Πραγματικά έχω κουραστεί να μαλώνω κάθε φορά για το όνομα του παιδιού. Γιατί να μη βγάλουμε στο παιδί κάτι όμορφο; Δε με ενδιαφέρει και τόσο το να είναι σπάνιο ένα όνομα όσο ενδιαφέρονται για αυτό άλλοι γονείς. Για ποιο λόγο όμως να αναγκαστώ να δεχτώ ένα όνομα για το οποίο, το ίδιο το παιδί αύριο μεθαύριο θα ντρέπεται.
Μία από τις πιο σημαντικές στιγμές, μάλιστα η πιο καθοριστική στιγμή, για τη ζωή του παιδιού είναι η στιγμή επιλογής ονόματος. Δόξα τω Θεό τα χρόνια άλλαξαν και σε ορισμένα πράγματα, οι μικρο-αλλαγές σε τέτοια θέματα είναι κάτι παραπάνω από επιθυμητές και αποδεκτές.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τσακωμούς ενώ κάλλιστα μπορούμε να διαλέξουμε ένα όμορφο όνομα για το παιδί που δεν υπάρχει από καμία πλευρά. Ίσα ίσα που είναι και πιο ωραίο το να υπάρχει ποικιλία ονομάτων μέσα σε ένα σπίτι και όχι να υπάρχουν, για παράδειγμα, 45 Γιάννηδες.
Εν κατακλείδι, πολύ απλά δεν υπάρχει λόγος για καυγάδες ενώ η λύση είναι δίπλα μας και είναι πάρα πολύ απλή. Η ουδετερότητα σώζει!
