Ήμουν ο άρχοντας του σπιτιού μέχρι που ήρθε… αυτό το πλασματάκι!
Είμαι ο άρχοντας του σπιτιού. Έχω ένα πολύ μεγάλο δωμάτιο γεμάτο με τα παιχνίδια μου. Οι γονείς μου είναι συνεχώς τριγύρω, με προσέχουν, παίζουμε και εννοείται πως κάνω κατάληψη στο κρεβάτι τους!
Υποδείξεις εγώ δε δέχομαι, αποχωρώ κοιτάζοντας το προσεκτικά. Μα ποιος να είναι αυτός ο επισκέπτης και γιατί τον έφεραν στο σπίτι; Γιατί η μαμά και ο μπαμπάς του δίνουν το παιδικό μου κρεβατάκι;
Πέρασε η ώρα και πρέπει να φάω… Η μαμά το έχει αγκαλιά για να φάει. Εγώ γιατί να μην μπορώ να φάω σαν αυτό στην αγκαλιά της; Γιατί το χαϊδεύει όλη την ώρα και του χαμογελάει ενώ είναι μακριά μου; Ζηλεύω τόσο πολύ!
Εφόσον ο μοναδικός τρόπος για να προσεγγίσω τη μαμά είναι μέσω αυτού, τότε θα πάω να κοιτάξω το μικρό αυτό πλασματάκι. Όντως κοιμάται πολύ ήσυχα! Από τη μία θέλω τόσο πολύ να το φιλήσω και να το χαϊδέψω αλλά από την άλλη θέλω τόσο πολύ να το χτυπήσω γιατί μου πήρε τη μαμά μου…
Ο καιρός περνάει και εγώ ακόμη να συνηθίσω πως πρέπει να μοιραστώ το βασίλειο μου. Άσε που τα περισσότερα βράδια δεν μπορώ καν να κοιμηθώ! Την ημέρα όμως όταν κρατιέται από τον καναπέ ή έρχεται μποσουλώντας επάνω μου παίζουμε μαζί.
Εκεί που καθόμαστε στο χαλί απλά με κοιτάει με τα δυο μικροσκοπικά ματάκια του και με αγκαλιάζει! Όπως όταν αγκαλιάζει τη μαμά αφού ξυπνήσει παραπονεμένο! Κάτι έσπασε μέσα μου, τελικά είμαι ένας καλόκαρδος βασιλιάς. Τότε ήταν που το πήρα απόφαση.
Ο κάθε βασιλιάς χρειάζεται και τον διάδοχο του…
Επιμέλεια κειμένου για το BabyRadio: Αγγελική Κατσαντρίδου
