Η βρεφική απώλεια απο την μεριά ενός εξωτερικού παρατηρητή…
Μια μέρα του καλοκαιριού πριν από έξι χρόνια η μητέρα μου μου τηλεφώνησε, κλαίγοντας.
Μου είπε ότι οι φίλοι μας από την εκκλησία είχαν πάει στο νοσοκομείο εκείνο το πρωί για να γεννήσουν το μωρό τους. Όταν έφθασαν, ανακάλυψαν ότι το μωρό τους δεν είχε καρδιακό παλμό.
[babyPostAd]Τους είχα πει αρκετές εβδομάδες νωρίτερα ότι θα ήθελα πολύ να κάνω μια φωτογράφιση νεογέννητου μαζί τους. Αντ ‘αυτού πήγα στο νοσοκομείο με τη φωτογραφική μηχανή μου. Έβγαλα φωτογραφίες, όπως μου ζήτησαν, αλλά ένιωσα σαν να ήμουν σε ένα όνειρο. Αυτό δεν μπορούσε να είναι πραγματικό. Αυτό δεν μπορούσε να συμβαίνει, όχι σε ένα τόσο γλυκό ζευγάρι.
Ένιωθα έκπληκτη για το υπόλοιπο της ημέρας. Όταν ο σύζυγός μου επέστρεψε από την δουλειά του, τον αγκάλιασα και έκλαψα με λυγμούς. Στην κηδεία λίγες μέρες αργότερα, δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Βλέποντας τους φίλους μου να υποφέρουν από μια τέτοια απώλεια, έσπασε την καρδιά μου.
4 χρόνια αργότερα, η ξαδέρφη μου και ο σύζυγός της έχασαν το τρίτο τους παιδί. Πήγε να γεννήσει φυσικά αλλά είχε επιπλοκές που είχαν ως αποτέλεσμα το μωρό τους να είναι αγγελάκι στον Ουρανό πια…
Η ξαδερφη μου και εγώ είμαστε σαν αδερφές. Έχουμε μεγαλώσει μαζί και βιώνουμε όλα τα ορόσημα της ζωής δίπλα-δίπλα. Βλέποντας την καλύτερό μου φίλη να χάνει ένα παιδί και σχεδόν να χάσει τη δική της ζωή ήταν καταστροφικό. Έβγαλα φωτογραφίες του γλυκού μωρού της εκείνη τη νύχτα. Ήμουν απλός παρατηρητής που συμμετείχε στη θλίψη της. Αρκετές μέρες αργότερα στάθηκα με τον παππού μου στο νεκροταφείο, με λυγμούς, καθώς μου είπε ότι ποτέ δεν πίστευε ότι θα έβλεπε τον τάφο του εγγονού του.
Πριν από 16 χρόνια οι γονείς μου μου είπαν ότι η θεία μου και ο θείος είχαν χάσει το μωρό τους. Ήταν η πρώτη φορά στα 10 μου χρόνια που πήγα σε κηδεία για κάποιον που δεν ήταν ηλικιωμένος. Θυμάμαι πόσο μικροσκοπικό ήταν το φέρετρο.
Μπαίνω στην αίθουσα τοκετού ενός ξένου με την τσάντα της κάμεράς μου και προσπαθώ να μην σπάσω καθώς βλέπω τη θλίψη στα μάτια τους. Είμαι εκεί για να φωτογραφίσω το μωρό τους, τις μοναδικές φωτογραφίες που θα έχουν ποτέ με το παιδί τους.
Ποτέ δεν έχω χάσει ένα παιδί. Δεν βίωσα ποτέ μια αποβολή. Αλλά έχω δει την οικογένεια και τους φίλους να θρηνούν για τα μωρά τους. Ένας απλός παρατηρητής που πονάει όσο και οι ίδιοι. Από έξω κοιτάζοντας προς τα μέσα. Ποτέ δεν ξέρω τι να πω ή πώς να τους βοηθήσω. Προσεύχομαι και κλαίω και αγαπώ.
Οι εμπειρίες αυτές με έχουν διαμορφώσει. Αυτά τα μωρά και οι οικογένειές τους με άλλαξαν. Έχω δει πόσο εύθραυστη μπορεί να είναι η ζωή, πόσο πολύτιμο είναι κάθε μωρό, πώς μπορεί να υπάρξει ειρήνη και ελπίδα μέσα στη θλίψη και πώς ο Θεός ανακουφίζει εκείνους που εμπιστεύονται σε Αυτόν.
