Τα 2 πράγματα που εύχομαι να ήξερα πριν κάνω καισαρική
Όταν ήμουν έγκυος στο πρώτο μου παιδί, σχεδίαζα να κάνω φυσιολογικό τοκετό. Υπέθεσα ότι θα προσπαθούσα για αρκετές ώρες, οτι θα έμοιαζε με κόλαση, και στο τέλος όλων, θα είχα ένα μωρ στο στήθος μου. Έτσι όταν ο μαιευτήρας μου είπε ότι έπρεπε να πάω για καισαρική μετά από 18 ώρες προσπαθειών, ένιωσα φοβισμένη και απροετοίμαστη. . . για όλα. Δεδομένου ότι η καισαρική δεν μου πέρασε πραγματικά από το μυαλό μέχρι εκείνο το σημείο (είχα ένα σχέδιο για τη γέννα και το ακολουθούσα), δεν είχα ιδέα πώς θα ήταν η συναισθηματική ή η σωματική μου αποκατάσταση. Και σας το λέω – δεν ήταν καλή!
Ένα από τα κύρια πράγματα που με εξέπληξε περισσότερο μετά την έξοδο από το νοσοκομείο ήταν η τεράστια θλίψη μου. Υπέθεσα ότι ήταν η μελαγχολία μετά τον τοκετό – κάτι που βιώνουν πολλές γυναίκες – αλλά εκ των υστέρων, ξέρω ότι εγώ θρηνούσα. Θρηνούσα που έχασα την ευκαιρία μου να γεννήσω φυσιολογικά. Πίστευα τόσο έντονα ότι επρόκειτο να έχω έναν φυσικό τοκετό και τελικά ένιωσα εξαπατημένη. Ήμουν καταθλιπτική και θυμωμένη από το σώμα μου επειδή δεν συνεργάστηκε σε αυτό που νόμιζα ότι ήταν έτοιμο να κάνει. Αλλά την ίδια στιγμή, ήξερα ότι ήμουν τυχερή. Ήμουν ευλογημένη που είχα ένα υγιές παιδί. Έτσι, ένα κύμα ενοχής έπεσε πάνω μου επειδή τόλμησα να νιώσω μελαγχολία. Εκλαψα . . . πολύ. Το μόνο πράγμα που τελικά με βοήθησε ήταν το να μιλήσω γι’ αυτό. Μίλησα στο σύζυγό μου, στους φίλους μου και σε άλλες γυναίκες που έκαναν καισαρική. Χρειάστηκε πολύς χρόνος, αλλά τελικά άρχισα να θεραπεύομαι.
Ένα άλλο πράγμα που θα ήθελα να ήξερα πριν κάνω καισαρική είναι ότι πρόκειται για σοβαρή χειρουργική επέμβαση και οτι αν δεν προσέχει η μητέρα τότε θα σταματήσει την ανάκαμψή και θα προκληθεί περισσότερη αιμορραγία. Συγκεκριμένα θυμάμαι μια μέρα, όταν ένιωσα ενεργητική και το σώμα μου λαχταρούσε να κινηθεί, προσπάθησα να κάνω λίγα περισσότερα. Η μαμά μου και εγώ κάναμε αρκετά πράγματα, και κουβάλησα το βαρύ κάθισμα αυτοκινήτου μέσα και έξω από το αυτοκίνητο. Παρά το γεγονός ότι ένιωθα πολύ περήφανη ως μητέρα, πλήρωσα το τίμημα ακριβά. Την επόμενη μέρα το σώμα μου ήταν εξαντλημένο. Το στομάχι μου και η τομή μου πονούσαν και είχα αιμορραγία. Δεν ήταν μόνο ένα μικρό κόψιμο – ο μαιευτήρας πέρασε στρώματα ιστών και μυών. Γιατί σκέφτηκα ότι η ανάκαμψή μου θα ήταν τόσο εύκολη; Το σώμα μου άξιζε τον χρόνο του για να ανακάμψει με αργό ρυθμό.
Το να κάνω καισαρική, με εξέπληξε. Δεν ήμουν διανοητικά ή φυσικά προετοιμασμένη γι ‘αυτό. Αλλά μιλώντας για αυτό και με τη στήριξη των φίλων και της οικογένειας μου, ήμουν σε θέση να προχωρήσω αργά και να συνειδητοποιήσω ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι το υγιές μωρό μου, ανεξάρτητα από το ήρθε στον κόσμο!
