Η ζωή με τα παιδιά είναι σαν το ταξίδι που ονειρεύεσαι μια ολόκληρη ζωή

“Η ζωή με τα παιδιά είναι σαν το ταξίδι που ονειρεύεσαι μια ολόκληρη ζωή…” Κι εσύ πάντα ονειρευόσουν ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη…

Πέρασες χρόνια ολόκληρα βλέποντας φωτογραφίες και κατάφερες διαβάζοντας να έχεις μάθει τα πάντα για εκείνη, ώσπου κάποια στιγμή βρίσκεται η ΤΕΛΕΙΑ ευκαιρία και βρίσκεσαι να μαζεύεις ό,τι χρειάζεται για να πας, τα πακετάρεις και φεύγεις! Και πας… Οι πρώτες μέρες είναι σούπερ και γουάου και πάρτι και ξενύχτια και βόλτες και όλα τα ωραία, οκ! βλέπεις και λίγο τη μαυρίλα της πόλης αλλά “σιγά μωρέ! Είσαι στη Νέα Υόρκη! Το ονειρευόσουν μια ζωή! Γιεεεεηηη!”.

Συνεχίζεις… Ξεκινάς τις καθημερινές μετακινήσεις, παίρνεις το μετρό, βλέπεις όλους τους πολιτισμούς του κόσμου σε ένα βαγόνι, κατεβαίνεις στη στάση σου, βλέπεις απέναντι έναν άστεγο βετεράνο με την ιστορία του γραμμένη πάνω σε ένα πολυκαιρισμένο χαρτόνι, παρακεί μια μπάντα να παίζει τζαζ (και λατρεύεις τη τζαζ!), μια καντίνα απέναντι που φτιάχνει κάτι που μοιάζει με κινέζικο ντάμπλιν, έναν ουρανοξύστη από πάνω της που σου κρύβει τον ήλιο, κάνεις και λίγη ώρα να προσανατολιστείς, αλλά οκ, το ‘χεις… Κι έχεις καταφέρει να λυπάσαι, να χαμογελάς, να πεινάς και να εντυπωσιάζεσαι μέσα σε εναλλαγή 14 δευτερολέπτων! ΓΟΥΑΟΥ! Χρόνος ρεκόρ. Μετά προσανατολίζεσαι… Δεν έχεις άλλα δευτερόλεπτα, βλέπεις, στη διάθεσή σου, γιατί πρέπει να τρέξεις να προλάβεις να είσαι στη δουλειά κ ον τάιμ που λέγατε και στο χωριό.

Λίγο καιρό μετά συνειδητοποιείς ότι τελικά το ταξίδι δεν ήταν για αναψυχή και ότι έχεις έρθει για να ζήσεις τελικά στη Νέα Υόρκη (ουπς!).

Σκέφτεσαι πού και πού την Ελλάδα με τις θάλασσες και τα καλοκαίρια και τα μοχίτο εκεί που έσκαγε το κύμα, τολμάς και λίγο να χαμογελάσεις στην ανάμνηση,  αλλά “όπα κοπελιά, τώρα ζεις στη Νέα Υόρκη και άλλος λέει ‘και να ζούσα στη Νέα Υόρκη!'” Εχμμμμμ….

Ο χρόνος περνά χωρίς να το καταλαβαίνεις, ενώ έχεις μπει για τα καλά στη ρουτίνα της πόλης μόνο που το συνειδητοποιείς κάπου στη διετία ίσως και τριετία επάνω… Οι ρυθμοί και οι εναλλαγές είναι τόσο γρήγοροι που μόνο άμα τρέχεις θα καταφέρεις να προλάβεις όλα αυτά που χρειάζεται να γίνουν. Συνειδητοποιείς ότι έχεις να κοιμηθείς ξέγνοιαστα από λίγο πριν να ξεκινήσει το ταξίδι σου. Την ίδια στιγμή πιάνεις το κεφάλι σου και προσπαθείς να θυμηθείς από πότε έχεις να λουστείς καθώς σε έχει βολέψει απίστευτα αυτός ο διπλωμένος ψηλός κότσος στα μαλλιά. Σιγοτραγουδάς έναν ρυθμό και αναλογίζεσαι στιγμές της ημέρας σου. Δεν ήταν και τόσο άσχημη τελικά: γέλασες! Και “μέρα που γελάς δεν πήγε χαμένη” έλεγε η γιαγιά Ελένη. Χαμογελάς.

Φτάνεις σπίτι. Τα πιάτα στο νεροχύτη πρέπει να είναι 2 ημερών περίπου. Ξεφυσάς. Πατάς κάμποσα σκορπισμένα δεξιά αριστερά (ευτυχώς έρχεται Σαββατοκύριακο και θα μαζέψεις), ώσπου φτάνεις στο μπάνιο. Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη πιάνοντας τον νιπτήρα (ναι, όπως στις ταινίες, για να το κάνω λίγο πιο δραματικό). Κάτι σου θυμίζει αυτό το είδωλο, αλλά δεν είσαι και απόλυτα σίγουρη. Κάπως θόλο φαίνεται αυτό το βλέμμα, αλλά σίγουρα το έχεις ξαναδεί. Σου χαμογελάς. Ναι! Εσύ είσαι τελικά! Κάθεσαι και σε κοιτάς και συνειδητοποιείς ότι μεγαλώνεις… Και ζεις στη Νέα Υόρκη ήδη κάμποσα χρόνια και η πόλη σε έχει ρουφήξει στους ρυθμούς της για τα καλά. Σου λείπει η ανεμελιά, ο ήλιος, η θάλασσα, οι βόλτες, ο ύπνος μέχρι αργά χωρίς έγνοιες, αλλά δεν τολμάς να το παραδεχτείς πουθενά. Η Νέα Υόρκη ήταν το όνειρο σου! Άλλος λέει να έκανε τη ζωή σου! Άσε που υπάρχει πιθανότητα να πέσουν να σε φάνε αν τολμήσεις να το ξεστομίσεις κάπου. Μην είσαι αχάριστη! Τουλάχιστον μεγαλώνεις όμορφα… Και ας είναι τα μάτια σου λίγο θολά… Όταν χαμογελάς ξανοίγουν.

Ξεφυσάς. Κάνεις ένα γρήγορο ντους κ βγάζεις μπιφτέκια να ξεπαγώσουν ώστε να τα ψήσεις το πρωί. Μαζί με πουρέ μια χαρά θα είναι αύριο.

Κοιμάσαι με τα μαλλιά τυλιγμένα σε πετσέτα. Δεν αντέχεις ίχνος φασαρίας, όχι να κάνεις και πιστολάκι. Κοιμάσαι πριν καλά καλά ακουμπήσει το κεφάλι σου στο μαξιλάρι.

5:07 χτυπάει το ξυπνητήρι. Άλλη μια μέρα στη Νέα Υόρκη ξεκινά και πρέπει να προλάβεις. Είναι απίστευτο το πόσο σου λείπει η Ελλάδα ενώ την ίδια στιγμή λατρεύεις αυτή την πόλη και τις εναλλαγές της.

Τις λύπες, τις στιγμές χαράς, την πείνα, το δέος, την ευγνωμοσύνη, την αγάπη, το να ονειρεύεσαι και να αναπολείς και λίγο την Ελλάδα… Σε 14 μόλις δευτερόλεπτα… Όλα χωράνε μέσα σε 14 δευτερόλεπτα!

Και αν καμιά φορά θέλεις λίγο παραπάνω χρόνο για να ονειροπολήσεις, δεν χάθηκε ο κόσμος. Θα περιμένεις λίγο ώστε να πάρεις το επόμενο μετρό που θα σε φτάσει στον προορισμό σου…

Αυρα Φούκου