Σύμφωνα με τον κο Στέλιο Μαντούδη αναπτυξιακό εργοθεραπευτή, η πιπίλα είναι ένα μέσο για να νιώσει το βρέφος ασφάλεια όταν είναι αναστατωμένο. Τη χρησιμοποιεί στην πρώτη βρεφική ηλικία αφού δεν έχει μάθει ακόμα να αυτοπαρηγορείται.
Οι γονείς πρέπει να ανταποκρίνονται σταθερά στα μηνύματα του μωρού τους, στις εκφράσεις του, στο κλάμα του, στη γλώσσα του σώματος.
Ο κος Μαντούδης επισημαίνει ότι η ανταπόκριση στις καθημερινές συναισθηματικές ανάγκες βοηθά το βρέφος να μάθει να ρυθμίζει τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά του. Το βοηθά επίσης, να αναπτύξει δικές του στρατηγικές. Αν κάθε φορά που το παιδί αναστατώνεται του βάζουμε την πιπίλα στο στόμα για να ηρεμήσει, στην πραγματικότητα το αποθαρρύνουμε από το να βρει αυτές τις στρατηγικές για να αναχαιτίζει την απογοήτευση και να μάθει μόνο του να ηρεμεί.
Η χρήση της πιπίλας πρέπει να γίνεται με μέτρο από τους 6 μήνες και πάνω και όσο το παιδί μεγαλώνει.
Κάθε βρέφος έχει τα δικά του χαρακτηριστικά τα οποία πλέον φαίνονται καθαρά, όπως το επίπεδο της φυσικής δραστηριότητας, η ικανότητά του να συγκεντρώνεται και να ρυθμίζει τις αντιδράσεις του, η προσαρμοστικότητά του σε νέες καταστάσεις, τα συναισθήματά του. Έτσι, υπάρχουν βρέφη που αποζητούν την πιπίλα, ενώ άλλα που δεν τη θέλουν. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, η στάση των γονέων μπορεί να ενισχύσει αυτή την προδιάθεση αν με κάθε ευκαιρία οι γονείς βάζουν την πιπίλα στο στόμα του μωρού.
Η πιπίλα πρέπει να απομακρύνεται σταδιακά μετά την ηλικία των 12 μηνών
Το βρέφος πλέον έχει το μεταβατικό αντικείμενο, αλλά μπορεί να παρηγορηθεί και με πολλούς άλλους τρόπους.
Η γνώμη του ειδικού
Η πιπίλα είναι ένα μέσο που βοηθά στη ρύθμιση της συμπεριφοράς του βρέφους. Η χρήση της ωστόσο πρέπει να γίνεται με μέτρο και σύνεση.
