Η φουσκωμένη μου κοιλίτσα πλέον είναι εμφανής.
Όλοι με ρωτάνε πότε γεννάω, το φύλο του παιδιού και αν είναι το πρώτο μου παιδί. Όλες αυτές οι ερωτήσεις είναι με καλή πρόθεση αλλά πριν απαντήσω πρέπει να σκέφτομαι πριν ανοίξω το στόμα μου. Τι πρέπει να απαντήσω; Πρέπει απλά να λέω ναι;
Ή να πω την αλήθεια; Αυτό δεν είναι το πρώτο μου παιδί. Ήμουν έγκυος πριν 4 χρόνια και θα έφερνα στον κόσμο ένα αγοράκι. Μια μέρα πριν την καθορισμένη ημερομηνία τοκετού ξύπνησα με πόνους. Είχα μια υγιή και φυσιολογική εγκυμοσύνη χωρίς προβλήματα.Τρέξαμε γρήγορα για το νοσοκομείο αλλά μέναμε λίγο μακριά.
Φτάσαμε εγκαίρως. Μπήκαμε κατευθείαν στην αίθουσα τοκετού. Ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά και ο γιατρός μου είπε πως έπρεπε να βγάλουμε το μωρό αμέσως.Μετά από 20 λεπτά άκουσα τις λέξεις που δεν φανταζόμουν ότι θα ακούσω ποτέ:”Λυπάμαι το μωρό σας δεν είναι πια στην ζωή.”
Δεν μπορεί έγινε κάποιο λάθος.Όμως ήταν αλήθεια. Το μωράκι μου έφυγε πριν έρθει στην ζωή.
Η μέρα που ξημέρωσε άλλαξε τις ζωές μας για πάντα. Δεν ξέραμε πως θα συνεχιστεί από εδώ και πέρα η ζωή μας.Αντί να συμβουλευτώ κάποιον για τον θηλασμό, πήγα σε σύμβουλο διακοπής θηλασμού. Αντί για τον παιδίατρο, έβλεπα κάθε εβδομάδα ψυχολόγο.
Οι φίλοι μας και οι οικογένειές μας , μας έδειξαν τρομερή αγάπη και στήριξη. Υπήρχαν στιγμές με πολλά δάκρυα και θλίψη. Κάθε φορά που βλέπω ένα αγοράκι 4 χρονών σκέφτομαι πως σε αυτή την ηλικία θα ήταν ο γιος μου αν ζούσε.Ακόμη και αν δεν είναι εδώ εγώ δεν πρόκειται να τον ξεχάσω.
Μου άφησε ένα σημάδι στην καρδιά μου. Ένα σημάδι που με κάνει πιο δυνατή. Μετά από λίγα χρόνια αποφασίσαμε πως έπρεπε να συνεχίσουμε. Αυτή η εγκυμοσύνη είναι διαφορετική από τις προηγούμενες.Κάθε μέρα κυλούσε με φόβο και όχι με χαρά.
Ένιωθα το μωρό μου να κινείται και οι κινήσεις αυτές ήταν σαν τις κινήσεις του γιου μου.Υπήρχαν στιγμές πανικού και αγωνίας και θα συνεχίσουν να υπάρχουν μέχρι να έρθει στον κόσμο.Πιστεύω πως θα έρθει στον κόσμο , πως θα το αγκαλιάσουμε και θα το μεγαλώσουμε όπως πρέπει.
Πλέον όταν με ρωτάνε αν είναι το πρώτο μου, απαντάω ειλικρινά: “Οχι. Δεν είναι. Είχαμε και έναν γιο αλλά έφυγε από κοντά μας.”
Οι περισσότεροι άνθρωποι σοκάρονται και λένε ένα “λυπάμαι” και αλλάζουν κουβέντα. Πονάω όταν μου το ρωτάτε αλλά θα ήθελα να μιλήσω για εκείνον.Να σας πω το όνομά του.
Θέλω να μάθετε για εκείνον όσα πρόλαβα να μάθω και εγώ για εκείνον τους 9 μήνες που τον κουβάλησα μαζί μου.
babyradio.gr– Γ.Δ.
Κανένα παιδί δεν γεννιέται με αυτοπεποίθηση…
Σήμερα θα φλερτάρω τον…άντρα μου!
Πρέπει να διδάξετε στον γιο σας τα παρακάτω για το σώμα του…
