Δεν είμαι μπαμπάς. Είμαι… σαν μπαμπάς. Τι λέω τώρα, ε; «Τι σημαίνει, ρε φίλε, σαν μπαμπάς;», θα αναρωτηθείτε και μπορεί να έχετε δίκιο. Μπορεί, όμως, να έχω δίκιο κι εγώ…
Μετά από εννιά χρόνια γάμου δεν έχω αποκτήσει δικό μου παιδί. Κι όμως, στο σπίτι μου έχει ήδη γεννηθεί ένα μωρό, η Βασιλική, ενώ αυτή την περίοδο μεγαλώνει εδώ ένα άλλο, η Μαρία. Αδερφούλες οι δυο τους, οι οποίες λόγω ιδιόμορφων συνθηκών βρίσκουν συχνά-πυκνά απάγκιο κι απανέμι στον 2ο όροφο της Οδυσσέως 41. Τόσο επειδή ο -σύγχρονος Οδυσσέας- μπαμπάς τους έτυχε… μετανάστης όταν η μαμά τους έμεινε έγκυος στη μεγάλη κόρη, όσο κι επειδή στη σύγχρονη εποχή της κρίσης πολλά σπίτια γίνονται ένα για να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο και να τη βγάλουμε καθαρή. Κοινοκτημοσύνη και στα παιδιά δηλαδή και να που δεν μας έκανε μόνο κακό η κρίση…
Αυτά τα δυο παιδιά, όπως και μερικά ακόμα στο φιλικό περιβάλλον (η βαφτιστήρα μου -κοπέλα πια- η Σοφία, η αδερφή της και «φιλαράκι» μου -σύμφωνα με την ίδια- Βασιλική και η -αντίπαλος στο μπάσκετ, «θα σε σκίσω»- Βιβή), από τα πρώτα χρόνια του έγγαμου βίου μου, έχει τύχει να μου δώσουν αμέτρητα «μαθήματα» πατρότητας. Κι αμέτρητα μαθήματα γενικώς, εδώ που τα λέμε. Μαθήματα ζωής!
Η Βιβή, για παράδειγμα, λίγο έλειψε να με στείλει στα θυμαράκια πριν ακόμα γεννηθεί. Οι γονείς της, μετά από κάμποσες αποτυχημένες εξωσωματικές (τις οποίες ζούσα κι εγώ, βουβός παρατηρητής, συνοδός στα νυχτερινά ποτά της απογοήτευσης), τα κατάφεραν τελικά μόνοι τους, χωρίς ιατρική βοήθεια. Κι ο Γιώργος έκρινε σκόπιμο να μου πει το ευχάριστο καταμεσής κεντρικής λεωφόρου, μέρα μεσημέρι, ενώ προσπαθούσαμε να αποφύγουμε τα διερχόμενα -και από τις δύο κατευθύνσεις- οχήματα. «Η Ρίτα είναι έγκυος»! Αγκαλιαστήκαμε εκεί, μέσα στη μέση του δρόμου, αδιαφορώντας για τα φρεναρίσματα και τα κορναρίσματα. Ήμασταν κι οι δυο… μπαμπάδες. Μετά μεθύσαμε, επιτέλους μεσημέρι και επιτέλους για ευχάριστο λόγο!
Η Σοφία, η πιο μεγάλη της παρέας, θα μπορούσε να είναι πραγματικό παιδί μου για άλλο λόγο. Λες και στα βαφτίσια έγινε κάτι μαγικό (παρότι τα λάδια, τα ξίδια, τα λεμόνια και γενικότερα τα… ξόρκια δεν τα πιστεύω) κι αυτό το κοριτσάκι πήρε το πάθος μου για τα βιβλία. Διαβάζω, διαβάζει και κάποια στιγμή, λίγο μετά τη δημοσίευση του πρώτου μου μυθιστορήματος, με έβαλε στα αίματα: «Νονέ, γιατί δεν γράφεις κι ένα παραμύθι;»
Έγραψα… Μπορούσα να κάνω αλλιώς;
Η μικρή Βασιλική, η ανιψιά μου, γεννήθηκε στο σπίτι μου. Τότε με έλεγαν «πατέρα» κι οι γιατροί. Είχα τη μαμά της έγκυο εννιά μήνες σπίτι μου, επειδή ο μπαμπάς της ήταν στο εξωτερικό λόγω δουλειάς. Μαζί της σε όλες τις εξετάσεις, γιατροί και νοσοκόμες με φώναζαν μέσα στους υπέρηχους, έχω την τιμή να είμαι ο πρώτος (εκτός από τη μαμά της) που την είδα να σχηματίζεται ως έμβρυο. Μαζί στις εξετάσεις, μαζί και στο άγχος, αν και μάλλον εγώ είχα περισσότερο από την -πάντα ψύχραιμη- Γεωργία. Είχα μάθει μέχρι και τις λακκούβες του δρόμου μέχρι το μαιευτήριο, είχα οργανώσει στη σκέψη μου και τρόπους… διαφυγής για την περίπτωση που έσπαγαν τα νερά κι έμπλεκα σε κίνηση. Η Βασιλική θα γεννιόταν όπως έπρεπε να γεννηθεί. Ήμουν… πατέρας κι είχα ευθύνες.
Και τώρα, αυτή την περίοδο, έχω ανάλογες ευθύνες για την αδερφή της, τη Μαρία. Με αυτήν, στο θέμα της γέννας τα πράγματα ήταν πιο απλά. Δεν αγχώθηκα εγώ, είχε μπαμπά το παιδί κι ο μπαμπάς ήταν παρών αυτή τη φορά. Ωστόσο τώρα, που η Μαρία είναι 20 μηνών, μαμά και μπαμπάς, λόγω υποχρεώσεων, την «παρκάρουν» κάποια πρωινά στο γνώριμο περιβάλλον που φιλοξένησε -και συνεχίζει φυσικά να φιλοξενεί, αναλόγως αναγκών- την αδερφή της. Η Μαρία μου, ή η «Μία» όπως αποκαλεί η ίδια τον εαυτό της, η …Μία μου δηλαδή, συνήθως κοιμάται στην αγκαλιά μου. Κάθε φορά, λίγο πριν κλείσει τα βλέφαρα, αφήνει έναν βαθύ, μεγάλο -για το μέγεθός της- αναστεναγμό, λες και ξεφυσά από μέσα της όλα τα προβλήματα αυτού του κόσμου. Και τα δικά μου…
Όλα αυτά, λοιπόν, τα ζω και τα αισθάνομαι… σαν μπαμπάς, για να επιστρέψουμε στον πρόλογο και να εξηγηθούμε. Σαν μπαμπάς και όχι ως μπαμπάς.
Ε ρε και να ‘μουνα μπαμπάς!
Χρήστος Ελευθερίου
Πηγή: eimaimama.gr
