Η ζωή μετά τη ΜΕΝΝ…

Η ζωή μετά τη ΜΕΝΝ…

ΜΕΝΝ

Ήταν κάτι που πραγματικά συνέβη και ήταν τόσο αληθινό. Στις 29 εβδομάδες εγκυμοσύνης άρχισα να αιμορραγώ και ήταν τότε που άκουσα τις λέξεις «αποκόλληση πλακούντα»  και «πρόωρος τοκετός» να ηχούν σαν καμπανάκια στο μυαλό μου. Ξαφνικά όλα ήταν εκτός ελέγχου και οι λυγμοί μου δεν σταματούσαν. Όταν τελικά γύρισα σπίτι, έγκυος ακόμα, νόμιζα ότι τα χειρότερα πέρασαν…

Μερικές μέρες μετά, ξαναμπήκα στο νοσοκομείο με σοβαρά συμπτώματα προεκλαμψίας. Οι γιατροί είχαν πάρει πολύ σοβαρό ύφος που μόνο που τους κοιτούσα με έπιανε τρόμος…. Μου έκαναν την αγωγή που έπρεπε αλλά τίποτα δεν ήταν δεδομένο για το αποτέλεσμα.. ακροβατούσαμε… Τα πράγματα ήταν σοβαρά.

Τελικά γέννησα πρόωρα. Είχε έρθει η ώρα να γνωρίσω το γιο μου. Τα συναισθήματα που με κατέκλυζαν δεν περιγράφονται. Ήμουν έγκυος, και μετά δεν ήμουν αλλά εγώ δεν ένιωθα καμιά διαφορά. Δεν ήμουν σε θέση να δω το μωρό μου… Όλοι οι υπόλοιποι τον είχαν δει. Εγώ δεν μπορούσα καν να σηκωθώ από το κρεβάτι.

Πρόωρα βρέφη: Ποια είναι τα πιθανά προβλήματα υγείας

Όταν τελικά τον συνάντησα, τα συναισθήματα ήταν αβάσταχτα. Ένα μικροσκοπικό μωράκι γεμάτο καλώδια που όμως ανέπνεε μόνο του…. Οι νοσοκόμες προσεκτικά τον τοποθέτησαν στην αγκαλιά μου. Τρόμαξα από τα τόσα σωληνάκια και το πόσο εύθραυστο τον αισθανόμουν.

Οι επόμενες εβδομάδες ήταν ένα χάος. Πάνω κάτω στους ορόφους του νοσοκομείου για να τον δω….Άγχος μέχρι να ακούσω από τους γιατρούς και τις νοσοκόμες πως το κάθε βράδυ του γιου μου πέρασε χωρίς κάποιο αναπάντεχο γεγονός ή κάποια επιπλοκή. Λύπη για την ταλαιπωρία που περνούσε με τις τόσες εξετάσεις. Αυτή ήταν η καθημερινότητα μου για μεγάλο διάστημα.

Όταν τελικά ήρθε σπίτι, άρχισε ο πανικός. Πάντα όταν τον τάιζα πνιγόταν… Τα δευτερόλεπτα που δεν ανέπνεε…  δεν ανέπνεα και εγώ. Άγχος και πανικός. Θα ήταν για πάντα έτσι. Τίποτα δεν θα το έκανε να περάσει. Σιγά σιγά ο πανικός μετατράπηκε σε κάποιου είδους συναισθηματικό πονοκέφαλο. Ενώ όλα είναι καλά φοβάμαι ότι κάτι θα γίνει ξαφνικά και όλα θα χαλάσουν. Νιώθω ένοχη για όλα αυτά τα συναισθήματα, γιατί είμαστε καλά και το καταστρέφω. Αλλά ανάμεσα σ αυτές τις στιγμές, όταν ο γιος μου χαμογελάει, ξεχνάω τα πάντα…

Ακόμα είμαι κουρασμένη, αγχωμένη και δεν έχω κερδίσει κάποια μαγική δύναμη που με βοηθάει να τα βλέπω όλα θετικά. Κάποιες φορές θέλω να αποδράσω αλλά είμαι τρελά ερωτευμένη με τα παιδιά μου, γι αυτό είμαι ευγνώμων και προσπαθώ να ανακαλύψω την προοπτική της ζωή μας μέρα με την μέρα! Η κουραση και το άγχος συνυπάρχουν με την απέραντη αγάπη μου γι αυτό το μικρό αγγελούδι μου.

Μια μαμά…

Πηγή: mommyandthecity.gr

Διαβάστε ακόμη:

Πρόωρα μωρά : Σκεφτείτε προτού μιλήσετε !

Για σένα, που έγινες πρόωρα μητέρα…