“Μικρός ή μεγάλος…τι είμαι τελικά;”
Η έλευση ενός νέου μέλους στην οικογένεια, φέρνει αλλαγές στην οικογενειακή ισορροπία, με το ζευγάρι και το μεγαλύτερο παιδάκι της οικογένειας να επαναπροσδιορίζουν τον ρόλο τους. Μέχρι εκείνη την στιγμή, το οικογενειακό σύστημα απαρτιζόταν από 3 μέλη: τους γονείς και το παιδί, με το παιδί να λαμβάνει όλη την αμέριστη προσοχή τους και να τους έχει αποκλειστικότητα. Όλο το παραπάνω σκηνικό αρχίζει να διαφοροποιείται από τη στιγμή που η μητέρα μαθαίνει ότι κυοφορεί το δεύτερο παιδάκι της.
Οι ισορροπίες που πρέπει να βρεθούν είναι καίριας σημασίας, ώστε το μεγαλύτερο παιδάκι να “ξαναβρεί” και πάλι την θέση του στην οικογένεια. Πολλές φορές εμείς οι γονείς τείνουμε να δίνουμε στο μεγαλύτερο παιδάκι ευθύνες που δεν συνάδουν με την ηλικία του. Όλο αυτό φυσικά γίνεται με καλή πρόθεση από τους γονείς, στην προσπάθεια τους να μην το παραγκωνίσουν. Όμως τι μπορεί να νιώθει το μεγαλύτερο παιδάκι και τι θα έλεγε αν μπορούσε να εξωτερικεύσει τις σκέψεις του με λέξεις;
Ζήλια – Το μικρό πράσινο τέρας!
“….και εκεί που μέχρι τώρα όλοι έλεγαν ότι είμαι το μικρό τους το μωρό, το μωράκι τους….ξαφνικά μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα όλα άλλαξαν! Έγινα ο μεγάλος που τώρα πια δεν έχει ανάγκη από πολλές αγκαλιές, πρέπει να κάνει τα πάντα μόνος αδιαμαρτύρητα και χωρίς να ζητάει βοήθεια και γενικά να φέρομαι σαν μεγάλο παιδί….και ας είμαι μόλις 2,5 χρονών!Μα τι στο καλό έπαθαν οι γονείς μου; Και αυτό το μικροσκοπικό πλασματάκι που δεν μιλάει, δεν περπατάει, αλλά το κρατάει συνέχεια αγκαλιά η μαμά μου και με το που κλάψει λίγο αμέσως το σηκώνει, ενώ εγώ θα πρέπει να περιμένω πάρα πολύ για να με ακούσει και να μου ικανοποιήσει κάποια ανάγκη μου…τι είναι;; Σίγουρα πάντως δεν το θέλω στη ζωή μου, μου πήρε τους γονείς μου και πια δεν ξέρω πώς να φερθώ για να μου δώσουν λίγη σημασία….αν γκρινιάξω λίγο παραπάνω ή αν κάνω κάποια ζημιά για να με προσέξουν τα ακούω κι από πάνω…. Δύσκολη η ζωή…δεν ξέρω πώς να τους μιλήσω για όσα νιώθω…”
Αυτά θα μπορούσε να είναι τα λόγια ενός αγοριού 2,5 ετών που μόλις απέκτησε αδερφάκι. Οι ισορροπίες με τον ερχομό ενός δεύτερου παιδιού αλλάζουν, αλλά ας μην ξεχνάμε εμείς οι γονείς πως όποια ηλικία κι αν έχουν τα πρώτα μας παιδιά, δεν παύουν να είναι ΠΑΙΔΙΑ!! Έχουν ανάγκη από την αγκαλιά μας, το χάδι μας, την ζεστασιά μας, αλλά και την αποκλειστική προσοχή του ενός από τους 2 γονείς. Ας μην τους στερούμε κομμάτια από την παιδική τους ηλικία με το να τα θεωρούμε “μεγάλα”, αλλά να έχουμε πάντα στο νου μας την ηλικία και τις ανάγκες τους.
Κρητικού Μαρίνα – Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος
Πηγή: kritikou-healthpsy.gr
