Όσες δεν θήλασαν δεν είναι μάνες ενός κατώτερου Θεού…
Ενώ ακόμα ήμουν έγκυος διάβαζα τα πάντα περί θηλασμού. Είχα σκοπό να θηλάσω, και θα το κατάφερνα με κάθε τρόπο – τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Η θεωρία των γιαγιάδων και μαμάδων που γεννούσαν κάτω από τα δέντρα μέσα στα χωράφια και η ψευδής εικόνα ότι το μωρό από τη φύση του βεντουζώνεται πάνω στο στήθος και όλα πάνε καλά, είχε δημιουργήσει στο μυαλό μου την πεποίθηση ότι ο θηλασμός είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου.
Σε όλες αυτές τις ιστορίες που είχα πλάσει στο μυαλό μου είχαν συντελέσει και όλες εκείνες οι μαμάδες, που δεν ξέρω γιατί το κάνουν αλήθεια, περιέγραφαν εδώ κι εκεί τη γέννα σαν ένα μαγικό ταξίδι και το μωρό σαν ένα ζουληχτό πλάσμα με ροζ πατουσάκια, καμία διαφορά με τη γάτα δηλαδή. Τον δε θηλασμό μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Και όντως δεν την ξέχασα, με την κακή έννοια.
Δηλώστε συμμετοχή ΕΔΩ και κερδίστε φανταστικές πινιάτες!
Εντελώς διαλυμένη από τον τοκετό που κράτησε αρκετές ώρες, δεν χρειάζεται καν να μπω σε λεπτομέρειες, άκουσα από μαίες και ειδικούς διαφορετικές συμβουλές, άλλες απόψεις σχετικά με τον θηλασμό και κυριολεκτικά τα έχασα. Μου έδειχναν πως να το κρατάω, τα χέρια μου πιάνονταν, το μωρό άρπαζε τη θηλή και πονούσα τόσο πολύ που ήθελα να ουρλιάξω. Συχνά προκειμένου να το απομακρύνω από πάνω μου, του κρατούσα ελαφρά τη μύτη για να αναγκαστεί να ανοίξει το στόμα του και να το αλλάξω στήθος. Ναι σκοτώστε με. Το κεφάλι μου γέμισε από άχρηστες πληροφορίες για σκόνες, μπιμπερό, κρέμες από λανολίνη και παντού υπήρχε μια διάθεση ότι δεν τρέχει τίποτα αν το παιδί πάρει και συμπλήρωμα σκόνης. Με λίγα λόγια άρχισα να καταλαβαίνω πως η παραμυθούπολη του θηλάζω σαν να κάνω ποδήλατο ήταν μόνο άρθρα σε περιοδικά και στην πραγματικότητα ο θηλασμός ήταν το μεγαλύτερο μανίκι που έζησα ποτέ μου. Μεγαλύτερο και από τον τοκετό.
Για να μην τα πολυλογώ και όσο ήμουν στο μαιευτήριο έδωσα στο μωρό και γάλα σκόνη και στήθος για να πάρω ανάσα.
Όταν πήγαμε στο σπίτι άρχισε ο μεγάλος γολγοθάς. Πολλές μαμάδες, γιατί από τις ειδικούς δεν είδα χαίρι, μου πρότειναν να αντλώ γάλα από το θήλαστρο ώστε να υπάρχει έτοιμο σε μπιμπερό προκειμένου το μωρό να πίνει μητρικό γάλα αλλά να μην περνάω κάθε φορά τα μαρτύρια του τάνταλου. Ωστόσο, αν και το δοκίμασα, άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως τελικά το μωρό πίνοντας από το μπιμπερό δεν «δεθεί μαζί μου» αν δεν θηλάσει αφού έχουν γραφτεί παιάνες για το δέσιμο μωρού μάνας κατά τη διάρκεια του θηλασμού. Μετά όμως σκέφτηκα, με την λίγη λογική που μου είχε απομείνει, πως δεν είναι δυνατόν όλες εκείνες οι μάνες που δεν κατάφεραν να θηλάσουν, που δεν έπρεπε να θηλάσουν για σοβαρούς λόγους υγείας ή που δεν ήθελαν βρε αδελφέ, δεν θα δεθούν ποτέ με το παιδί τους; Και όλα αυτά τα μωρά που τελικά ήπιαν γάλα τις πρώτες μέρες της ζωής τους από το μπιμπερό του διαβόλου είναι μωρά ενός κατώτερου θεού και θα έχουν προβλήματα στο μέλλον; Δηλαδή μήπως να χαλαρώσουν λιγάκι οι υπέρμαχοι του θηλασμού, που το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να αγχώσουν τις μητέρες που θέλουν και το παλεύουν;
Επανέρχομαι στο προσωπικό μου άρμεγμα. Άρχισα να αντλώ γάλα με το θήλαστρο. Κόντευα να ξεχάσω ότι έχω στήθος για να γεμίσω με κόπο 40 ml, με αποτέλεσμα να σκέφτομαι ότι δεν γίνεται, δεν έχω γάλα. Όμως δεν ήθελα να τα παρατήσω. Μια άλλη μητέρα μου είπε ότι υπάρχουν μαίες – εκτός μαιευτηρίων – που η δουλειά τους είναι να έρχονται στο σπίτι – όχι βέβαια με το αζημίωτο – για να σου δείχνουν πώς θηλάζεις. Το δοκίμασα και αυτό.
Ήρθε στο σπίτι μου μια κυρία με μια τεράστια κούκλα, σε μέγεθος μωρού και προσπαθούσε με αυτό το άκαμπτο παιχνίδι να μου δείξει πώς θα κρατάω το μωρό. Παράλληλα η συγκεκριμένη κυρία, και εδώ μπορείτε να με χαστουκίζετε μέχρι αύριο το πρωί, είχε φέρει μαζί της και ένα τεράστιο μακρύ μαξιλάρι γεμισμένο με κόκκους ρυζιού που προφανώς θα είχαν συλλέξει από παρθένες λέγοντας προσευχές από ένα μακρινό μέρος του πλανήτη, γιατί ήταν πανάκριβο. Ο σκοπός του μαξιλαριού ήταν να το τυλίγω γύρω από τη μέση μου, ενώ κάθομαι και να ξαπλώνω το μωρό πάνω του και κοντά στο στήθος μου για να μην κουράζομαι. Ούτε αυτό έπιασε γιατί για να φέρω το ειδικό μαξιλάρι στο ύψος που έπρεπε και να «κουμπώσω» το μωρό στη σωστή θέση έπρεπε να είμαι ακίνητη. Αν φταρνιζόμουν, για παράδειγμα, χάναμε την ΣΩΣΤΗ θέση, που έπαιζε να είναι μόνο μία και μοναδική, και το σχέδιο ναυαγούσε. Ευτυχώς το μαξιλάρι δεν πήγε χαμένο γιατί το έχουμε παραχωρήσει στον σκύλο. Να πω κάπου εδώ ότι η σωστή θέση είναι αυτή που σε βολεύει και κάνει δουλειά. Σε εμένα δούλεψε η θέση «ξαπλωμένη στο κρεβάτι γυρισμένη στο πλάι, και το μωρό να κάνει τη δουλειά του ήσυχα και εσύ να μην κουράζεσαι».
