Για τους επαγγελματίες που φροντίζουν τα παιδιά μου….
Αγαπητοί επαγγελματίες (ψυχικής) υγείας, λογο /εργοθεραπευτές, νταντάδες, βρεφονηπιοκόμοι, παιδαγωγοί, εκπαιδευτικοί.
Θα ήθελα να σας παρουσιάσω τα παιδιά μου. Τα παιδιά μου είναι δέντρα που μεγαλώνουν όταν τα ποτίζετε με σεβασμό, κατανόηση και υπομονή.
Τα παιδιά μου δεν είναι χειριστικά. Ξέρω ότι πολλοί από σας κουβαλάτε πολυετείς σπουδές στις οποίες ο χαρακτηρισμός “χειριστικός” ήταν τόσο συνηθισμένος που ίσως δεν σταματήσατε να σκεφτείτε και να τον αμφισβητήσετε ποτέ. Δεν βρήκατε ποτέ το λόγο να αναλύσετε αυτή τη λέξη περισσότερο απ’ ότι αναλύετε τον αέρα που αναπνέετε ή τη γη που πατάτε. Όταν σας ακούω ή σας διαβάζω, νιώθω κάτι που για σας είναι απαγορευμένο να νιώθετε: τη λύπη και την αδικία που νιώθουν τα παιδιά μου.
Χειριστικά παιδιά. Μεγάλο βάσανο τα χειριστικά παιδιά! Ευτυχώς που…δεν υπάρχουν!
Ελπίζω να κατάφερα να σας σοκάρω.
Όχι, χειριστικά παιδιά δεν υπάρχουν. Υπάρχουν όμως ενήλικες που δεν καταφέρνουν να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των παιδιών. Και υπάρχουν επαγγελματίες οι οποίοι ασχολούνται κάθε μέρα με τα παιδιά χωρίς να καταφέρουν να συνδεθούν ποτέ μαζί τους.
Τα παιδιά χρειάζονται ανθρώπους με τεράστια υπομονή και ενσυναίσθηση. Ανθρώπους που έχουν προτεραιότητα τη χαρά των παιδιών. Ανθρώπους που ανταποκρίνονται. Που δεν αποστασιοποιούνται, ούτε θυμώνουν με τις ανάγκες τους και τον τρόπο που τα παιδιά τις εκφράζουν.
Αν είστε ικανοί να στέκεστε αμέτοχοι μακριά από ένα παιδί που υποφέρει και σας το δείχνει με μια απελπισμένη προσπάθεια να συνδεθεί μαζί σας, τότε έχετε επιλέξει λάθος επάγγελμα.
Αν απλά εφαρμόζετε ό,τι διδαχτήκατε κάποτε χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς ενσυναίσθηση προς το παιδί και χωρίς να ενημερώνεστε για τη σύγχρονη τεκμηρίωση στο αντικείμενό σας, τότε έχετε επιλέξει λάθος επάγγελμα.
Επιχείρηση γιογιο: Πώς μπορώ να ξέρω οτι το παιδί μου είναι έτοιμο να αποχωριστεί την πάνα;
Αν εκτελείτε διεκπεραιωτικά τη δουλειά σας χωρίς να έχετε πλήρη συναίσθηση του βάρους που φέρουν τα λόγια σας και οι πράξεις σας στη ζωή των παιδιών και των οικογενειών τους, τότε έχετε επιλέξει λάθος επάγγελμα.
Αγαπητοί ειδικοί που έρχεστε σε επαφή με τα παιδιά μου…
Όταν υποστηρίζετε τη βία ενάντια στα παιδιά μου– είτε αυτήν την έχετε ντύσει ως καρεκλάκι σκέψης, είτε ως στέρηση προνομίων/διαλείμματος, απομόνωση, αδιαφορία – παραδέχεστε κάποια πράγματα…
Παραδέχεστε ότι αγνοείτε τι είναι η κριτική σκέψη, η τεκμηρίωση και η ενσυναίσθηση προς τα πλάσματα στα οποία δηλώνετε ότι είστε ειδικοί.
Παραδέχεστε ότι δεν έχετε άλλον τρόπο να συνδεθείτε με τα παιδιά μου και ότι σας αφήνει αδιάφορους η θύελλα που προκαλείτε στον εύθραυστο -υπό διαμόρφωση- ψυχισμό των παιδιών μου.
Παραδέχεστε ότι δεν δείχνετε σεβασμό, επικοινωνία και συνεργασία στα παιδιά μου, αν και απαιτείτε τα παιδιά μου να τα δείχνουν σε σας.
Παραδέχεστε ότι ή τα παιδιά δεν μαθαίνουν αυτό που βιώνουν ή ότι αυτό που βιώνουν (ψυχολογική και συναισθηματική βία, εγκατάλειψη, απομόνωση, αδιαφορία) δεν είναι κακό να το μαθαίνουν.
Αγαπητοί ειδικοί, τα παιδιά μου θα θέλανε να σας ζητήσουν κάτι.
Σταματήστε για 1 λεπτό αυτά που ξέρετε και αυτά που κάνετε. Σβήστε τα. Ξεκινήστε από το 0.
Τι ακούτε;
Ακούτε μια φωνούλα που προσπαθεί να εκφραστεί;
Βλέπετε μια αγκαλίτσα που προσπαθεί να γεμίσει;
Νιώθετε ένα μικρό χεράκι που προσπαθεί να συνδεθεί;
Μη φοβάστε τα παιδιά μου. Δεν χρειάζεται να είστε στο αντίπαλο στρατόπεδο για να τα «μαζέψετε» ή να τα διδάξετε. Δεν χρειάζεται να επιβληθείτε.
Χρειάζεστε να συνδεθείτε.
Και εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα. Η σύνδεση και η ανταπόκριση είναι πιο δύσκολες από την ταμπέλα “χειριστικός” ή “δύσκολος”. Πιο δύσκολες από την εγκατάλειψη ή την τιμωρία.
Η επιθυμία για σύνδεση προϋποθέτει να αμφισβητήσουμε όσα έχουμε μάθει από την οικογένειά μας, από τις σπουδές μας, από άλλους “ειδικούς” που αυθαίρετα επιβάλλανε απόψεις που διευκολύνουν τους μεγάλους και δυσκολεύουν τα παιδιά.
Για να συνδεθείτε με τα παιδιά μου πρέπει πρώτα να παραδεχτείτε ότι η αποσύνδεση, την οποία υιοθετήσατε, ήταν λάθος. Και δυστυχώς, ως είδος, έχουμε την τάση να επιμένουμε στα λάθη μας και να τα υποστηρίζουμε, διότι η αναγνώριση του λάθους είναι βαριά. Για να πάμε από την αποσύνδεση στη σύνδεση, πρέπει να παραδεχτούμε ότι όλος ο χρόνος, η ενέργεια και το έργο της αποσύνδεσης ήταν λάθος.
Και ποιός αντέχει να μετρήσει πόσες ζωές έβλαψε;
Ναι, η συνέχιση του λάθους είναι πιο εύκολη. Λιγότερο οδυνηρή. Τα πράγματα απλά συνεχίζουν όπως είναι.
Το κακό μ’ αυτήν την ευκολία είναι ότι τα παιδιά μου δεν συμφωνούν. Και θα παλέψουν με κάθε τρόπο να σας το επικοινωνήσουν. Και τότε θα πείτε απλά ότι είναι κακομαθημένα και χειριστικά.
Τα παιδιά μου ελπίζουν όμως. Αυτό είναι το καλό με τα παιδιά. Ελπίζουν.
Και κάπου – κάπου… μέσα από τον Μεσαίωνα την αυθαιρεσίας, της παραπληροφόρησης και των προσωπικών αδυναμιών, προβάλλουν κάποιοι άνθρωποι που φέρουν φως αντί για βία. Αγκαλιά αντί για εγκατάλειψη. Αποκατάσταση επικοινωνίας αντί για ψαλίδι. Σεβασμό αντί για επιβολή.
Και τα παιδιά μου μαθαίνουν. Κι εγώ αρχίζω να ελπίζω σ’ αυτή τη νέα γενιά ενημερωμένων, ενσυναισθητικών επαγγελματιών.
Κυρίες και κύριοι “ειδικοί”, μη φοβάστε τα παιδιά μου.
Εσείς που αντέξατε πολυετείς σπουδές και αμέτρητα ξενύχτια, αντέχετε να αμφισβητήσετε αυτά που κηρύσσετε;
Εσείς που επιλέξατε να φροντίζετε τα παιδιά μου, αντέχετε να τα αγκαλιάσετε;
Πηγή: powermamas.blogspot.gr
