Δώστε τους την ευκαιρία να πουν αντίο…
Οι περισσότερες οικογένειες που γνωρίζω έχουν βοηθούς στο σπίτι. Αν δεν είναι κάποιος που προσέχει τα παιδιά, μπορεί να είναι μια παιδαγωγός, μια δασκάλα των παιδιών, μια κυρία που καθαρίζει το σπίτι κ.λ.π. Με τους ανθρώπους αυτούς δημιουργείς συνήθως μια ιδιαίτερη σχέση, ίσως πιο τρυφερή απ’ ότι με άλλους που θα περάσουν από το σπίτι σου, γιατί ασχολούνται με τα παιδιά σου. Τα αφήνεις στα χέρια τους. Την ψυχή τους, το μυαλό τους, το «είναι» τους και συχνά γίνονται οικογένεια. Αποκτάς άλλους δεσμούς, και το παιδί σου δένεται μαζί τους, τους βλέπει σαν συγγενείς και όχι σαν περαστικούς σαν προσωρινούς μέσα στη ζωή του. Γι’ αυτό και όταν έρθει η ώρα να χωρίσουν οι δρόμοι σας, είτε γιατί τα παιδιά προχωρούν παρακάτω, είτε γιατί στα μισά του ταξιδιού σας είδατε ότι δεν ταιριάζετε, το παιδί βιώνει μια απώλεια.
Στο σπίτι μας είχαμε ένα άερινο πλάσμα, που κρατούσε τη μικρή για 6 ολόκληρα χρόνια. Η Λίνα, έτσι την έλεγαν, ήταν η καλή μας νεράιδα, ο άνθρωπός μας και όλοι στην οικογένεια την είχαμε λατρέψει. Κάποια στιγμή, ερωτεύτηκε, 25 ετών ήταν άλλωστε, είχε όλη τη ζωή μπροστά της, και αποφάσισε – καθόλου εύκολα βέβαια – να να μας αφήσει και να προχωρήσει παρακάτω, δίπλα στον άνδρα που αγάπησε. Για εβδομάδες ολόκληρες με τη Λίνα προετοιμάζαμε τη μικρή για τον αποχωρισμό, η οποία ήταν πραγματικά απαρηγόρητη. Ο άντρας μου και οι φίλες μου επέμεναν ότι η Λίνα έπρεπε να φύγει χωρίς η μικρή να το αντιληφθεί για να μην στενοχωρηθεί περισσότερο. Να ξυπνήσει δηλαδή ένα πρωί και να μην την βρει εκεί.
Εγώ, ήμουν κάθετα αρνητική σε όλο αυτό.
