Το παιδί στο φαράγγι είναι και δικό μας παιδί. Ας μην κρίνουμε. Ας σιωπήσουμε για μια φορά
Θέλω να αγκαλιάσω αυτή τη μάνα που έχασε το παιδί της σε εκείνο το φαράγγι. Όλες οι άλλες μητέρες, εμείς, οι πιο τυχερές, αυτό θέλουμε. Και θέλουμε να αγκαλιάσουμε και την άλλη, εκείνη που πήγε βόλτα με το αμαξάκι το παιδί της και το άλογο ξαφνικά αφήνιασε και το παιδί χάθηκε. Και την άλλη που πήγε το παιδί της να χαρεί στην παιδική χαρά με τα φουσκωτά. Και την άλλη που το έχασε την ώρα που εκείνο χαιρόταν ένα θαλάσσιο παιχνίδι…
Χιλιάδες παιδιά, χιλιάδων μαμάδων, πάνε πεζοπορία, πάνε βόλτα με το αλογάκι, χοροπηδούν στα φουσκωτά παιχνίδια, κάνουν «μπανάνα» στη θάλασσα, βλέπουν τους αλιγάτορες στη Disneyland. Αλλά μερικές φορές, μερικές μαμάδες, δοκιμάζονται σκληρά, είτε από την «κακιά ώρα», είτε από απροσεξία. Δεν είμαστε εμείς οι δικαστές.
Κάθε θάνατος είναι τραγικός. Αυτός ο θάνατος όμως, που σε «χτυπάει» πάνω στη χαρά, πάνω στο λεπτό που χαμογελάς με το γέλιο του παιδιού σου που παίζει, πάνω στην ώρα της εκδρομής, την ώρα που το καμαρώνεις να παίζει στη θάλασσα, την ώρα που θέλεις να του προσφέρεις τη «χαρούμενη εμπειρία» της ζωής, είναι ασήκωτος. Η άτυχη μάνα θρηνεί, και εμείς οι υπόλοιπες θρηνούμε μαζί της σιωπηλά, εσωτερικά. Γιατί ξέρουμε πως θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση τους. Γιατί όσο προσεκτικός κι αν είσαι ως γονιός, δεν μπορείς να προστατευτείς πάντα…
