Αυστηρότητα και νέοι γονείς
Τα τελευταία 3 1/2 χρόνια έχω επανειλημμένα ευχηθεί να υπήρχαν οδηγίες χρήσης για γονείς. Δυστυχώς όμως όταν γυρνάς από το μαιευτήριο με αυτό το νέο πλάσμα σπίτι σου δεν ξέρεις καθόλου πώς λειτουργεί και πώς πρέπει να το χειριστείς. Και υπάρχουν φορές σε αυτό το υπέροχο ταξίδι του να είσαι γονιός, που φοβάσαι ότι θα ανατιναχθεί στα χέρια σου.
- Τα παιδιά χρειάζονται πειθαρχία. Αλλά πώς, όταν πειθαρχία δεν έχουμε ούτε εμείς, ούτε το κράτος μας ή η κοινωνία μας; Πειθαρχία σημαίνει ότι ακολουθώ κάποιους κανόνες και κάποια όρια. Πώς να βάλεις όρια όταν λείπεις τόσες ώρες, όταν αισθάνεσαι ενοχές που δεν είσαι εκεί ή που δεν έχεις να τους δώσεις όσα θα ήθελες, λόγω κρίσης. Πολύ συχνά μάλιστα τα δικά μας παιδικά απωθημένα, ή συμπεριφορές προς αποφυγή των δικών μας γονιών βγαίνουν στον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας; Οι κοινωνίες όμως για να λειτουργούν σωστά θέλουν πολίτες που να πειθαρχούν και να ζουν και να συμπεριφέρονται με τους κανόνες που η κοινωνία έχει θέσει για το ευ ζην και την αρμονία των μελών της.
- Αλληλοσεβασμός. Η ελευθερία του καθενός σταματάει εκεί που ξεκινάει η ελευθερία του άλλου. Συχνά προσπαθώ να εμφυσήσω στο γιο μου την αρχή: “Μην κάνεις στους άλλους ό,τι δεν θέλεις να σου κάνουν οι άλλοι”. Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να το καταλάβει. Ζούμε σε μια κοινωνία που δεν υπάρχει σεβασμός για τον διπλανό και τον συνάνθρωπο. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει υπολογίζοντας μόνο τις δικές του ανάγκες και τα δικά του θέλω. Ο αλληλοσεβασμός όμως είναι απαραίτητη προϋπόθεση μιας ευνομούμενης κοινωνίας. Έτυχε κάποια στιγμή να είμαστε οικογενειακώς σε μεγάλο εμπορικό κέντρο και να περιμένουμε το ασανσέρ για να κατεβούμε στο γκαράζ. Όταν οι πόρτες άνοιξαν, κράτησα τον 3χρονο γιο μου από το χέρι, λέγοντάς του να περιμένει πρώτα ευγενικά να βγουν όσοι ήταν μέσα και ότι μετά θα μπορούσαμε να μπούμε εμείς που περιμέναμε στην άκρη. Μια κυρία δίπλα μου με κοίταξε λες και του είπα ότι από το ασανσέρ θα βγουν δεινόσαυροι τους οποίους θα πρέπει να καταδιώξουμε.
- Τα παιδιά χρειάζονται όρια. Συχνά, πολύ συχνά βλέπουμε παιδιά που δεν καταλαβαίνουν ότι υπάρχουν όρια στα θέλω τους και στο τι μπορούν και πρέπει να κάνουν ή να έχουν. Πέφτω πολύ συχνά στην παγίδα ότι δεν θέλω να στερήσω τίποτα στα παιδιά μου. Στο τέλος όμως της ημέρας αναρωτιέμαι αν τελικά αυτό τους κάνει καλό ή περισσότερο κακό. Πόσο καλό είναι στη ζωή της να θεωρούν ότι δικαιούνται τα πάντα και ότι τα πράγματα θα γίνονται πάντα όπως τα θέλουν αυτά, χωρίς δυσκολίες, χωρίς προσπάθειες, χωρίς αντιρρήσεις.
- Η εποχή μας είναι η εποχή της υπερπληροφόρησης και παραπληροφόρησης. Το διαδίκτυο, τα κοινωνικά δίκτυα, το παγκόσμιο χωριό, μας προσφέρουν σε λίγα λεπτά τα πάντα, έτοιμα στο πιάτο. Πολλές πληροφορίες, αφιλτράριστες, απεριόριστες, χρήσιμες και άχρηστες χωρίς χρόνο για κριτική σκέψη και ξεσκαρτάρισμα. Χωρίς να έχουν πρώτα ελεγχθεί ως σωστές ή λάθος, πλήρεις ή ελλιπείς. Και σε αυτόν τον καταιγισμό γνώσεων και πληροφοριών να πρέπει ο έρημος γονιός να ισορροπήσει μεταξύ ορίων, πειθαρχίας, ελευθερίας και παιδοψυχολογίας. Ασκήσεις για γερά νεύρα και ανθεκτικό στομάχι.
Πηγή: tsemperlidou.gr
