Αυτή ήταν η καλύτερη απόφαση που πήραμε αφού ανακαλύψαμε ότι ο γιος μας έχει αυτισμό…
Η διάγνωση αυτισμού του γιου μας ήρθε όταν ήταν 2 ετών. Τώρα είναι 9 . Οι άνθρωποι συχνά θέτουν ερωτήσεις όπως “Το ξέρατε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά;” “Βελτιώνεται η κατάσταση με το χρόνο;” Κοιτάζοντας πίσω, έδειξε κάποια ήπια σημάδια πολύ νωρίς στην ανάπτυξή του. Κουνούσε γρήγορα τα πόδια του μπροστά και πίσω συνεχώς. Ένας παιδίατρος τις ονόμασε στερεότυπες κινήσεις και μια αναζήτηση από την Google μου έμαθε ότι αυτό μπορεί να σχετίζεται με τον αυτισμό.
Η αναγνώριση των σημείων μας βοήθησε να αποδεχθούμε τη διάγνωση πολύ νωρίς. Η διάγνωση σε νεαρή ηλικία επέτρεψε την έγκαιρη παρέμβαση. Είχαμε μια γραπτή δήλωση ειδικών εκπαιδευτικών αναγκών και άρχισε να πηγαίνει σε ειδικό σχολείο. Χωρίς αμφιβολία αυτό ήταν το καλύτερο που κάναμε για αυτόν.
Ήταν μια δύσκολη επιλογή τότε, καθώς ήταν τόσο νέος. Ήταν τρεις μήνες πριν από τα τρίτα του γενέθλια όταν άρχισε το σχολείο με πλήρη απασχόληση. Φαινόταν τόσο μικρός στη σχολική του στολή. Αλλά το προσωπικό εκεί είναι πολύ έμπειρο στον αυτισμό και σύντομα χρησιμοποίησαν ειδικές τεχνικές που σχετίζονται με τον αυτισμό, όπως το PECS (Picture Communication System Communication). Ο γιος μας έχει κάνει τόσο μεγάλη πρόοδο από τότε. Πλέον έχει κάποια ομιλία και είναι ένας εξαιρετικός αναγνώστης. Αυτό οφείλεται στη βοήθεια που έλαβε στο σχολείο.
Χάρη στην πρώιμη παρέμβαση, σημείωσε μεγάλη πρόοδο και πέτυχε πράγματα που φοβόμουν ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να επιτύχει. Αλλά ο αυτισμός θα είναι πάντα μαζί του. Ποτέ δεν θα φύγει, και θα είναι πάντα στο τέλος του φάσματος.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η ζωή είναι καταδικασμένη και θλιβερή. Απλά σημαίνει ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις – και εμείς θα είμαστε πάντα μαζί του για να τις αντιμετωπίσουμε. Η ζωή με αυτισμό είναι δύσκολη. Πραγματικά σκληρή. Είναι αυτός που είναι όμως και τον αγαπάμε. Αλλά θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι είναι εύκολο.
Η επικοινωνία μπορεί να είναι απογοητευτική. Μπορεί να είναι εξαιρετικά ανήσυχος, θυμωμένος ή αγχωμένος, και θα ήθελα να μπορούσα να κάνω κάτι για να τον βοηθήσω. Δοκιμάζουμε τα πάντα και βλέπουμε τι από αυτά μπορεί να διαχειριστεί. Πολλές φορές γελάει με τις προσπάθειες μας – είναι τόσο ενθουσιώδης! Δεν ενδιαφέρεται για το πώς τον βλέπει ο κόσμος. Κάνει ό, τι θέλει.
Υπήρξαν μέρες που έκλαιγα για΄τι είχα κουραστεί. Αλλά είναι εντάξει να νιώθω έτσι. Μερικές φορές νιώθω σαν να έχω αποτύχει. Αλλά αυτό δεν είναι χρήσιμο ούτε γι ‘αυτόν ούτε για μένα. Πάνω απ ‘όλα, με διδάσκει ότι έχω τη δύναμη να σηκώνομαι όταν πέσω. Δεν φανταζόμασταν μια ζωή με αυτισμό. Το φάσμα είναι ένα πολύ δύσκολο μονοπάτι, αλλά φέρνει και την πιο απίστευτη ευτυχία.
