“Ακου εδώ να δεις… Άμα θες κάτι να πετύχει, θα πρέπει πρώτα να το αγαπάς και μετά να υποχωρείς για δαύτο … ” Ήταν λίγο καιρό πριν παντρευτώ…
Ήξερε πως έτρεμα τον γάμο… μάλλον… με ήξερε καλύτερα απο όσο νόμιζα… ήταν η γιαγιά μου…η λατρεμένη μου γιαγιά που πήγε ελάχιστα στο σχολείο, σπούδασε όμως όλη τη ψυχοσύνθεση του ανθρώπινου είδους, μοναχά γιατί ήξερε να ακούει… ” Μόνο σαν ακούς θα μαθαίνεις Αυρινακι… Οι άνθρωποι όταν μιλάνε για πολύ, στάζουν ψυχή από μια ώρα και μετά… Ακόμη και μέσα από τα ψέματα που θα πουν, τους πόθους τους θα βγάλεις… και να ξέρες τι χαρτί καλό είναι άμα ξέρεις τον πόθο του καθένα… ”
Η γιαγιά πέρασε δύσκολα… πολύ δύσκολα… έχασε, πόνεσε, μάτωσε, χτυπήθηκε και πάλι ξανά από την αρχή … Απο μικρή στην προσφυγιά και στην ορφάνια… και η τύχη δεν υπήρξε και ποτέ με το μέρος της…
“Είμαστε με τον παππού κοντά 65 χρόνια μαζί… ΜΑΖΙ Αύρα… ΜΑΖΙ!! ο παππούς με όλα αυτά τα στραβά και εγώ με αλλά τόσα… από δέκα οκάδες ο καθένας μας στραβά… Κι όμως…Μαζί φτιάξαμε, μαζί χτίσαμε, μαζί κάναμε το αδύνατο… Μαζί τα ξεπεράσαμε όλα… Μαζί στα καλά αγαπημένοι, μαζί και στα δύσκολα να κλαίμε αγκαλιά… Αν μαλωναμε;; Ουουουυυυ…. Να ταν κι άλλο… Όταν ξέφευγε όμως η φωνή κάναμε πίσω… Ποτέ η φωνη δεν έχτισε κάτι… Ίσα ίσα… γκρέμισε πολλά… ”
Έχω να θυμάμαι αμέτρητες όμορφες στιγμές μεταξύ τους... Τους θυμάμαι να γελούν, να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται… τους θυμάμαι να γελούν! Να τραγουδούν, να χορεύουν ταγκό παλιομοδίτικο και να τραγουδούν Δανάη Στρατηγοπουλου, Μαίρη Λω και Σοφία Βέμπο …
“Γέλιο θέλει η Ζωή κοριτσάκι μου… Το γέλιο μας το έδωσε ο Θεός για να τον φτάνουμε… Ευτυχισμένους μας θέλει ο Θεός Αύρα… όχι χολωμένους… Θες να κρίνεις; κάνε το πρώτα στον καθρέφτη σου μπροστά και μετα αμα Σε βασταει πάνε και πιο πέρα…”
Πολλά απο αυτά που είμαι νιώθω οτι της τα χρωστάω… Κάθε της κουβέντα έχει σημαδευτεί μέσα μου και έχει γραφτεί με σμαραγδένια γράμματα… Μαζί της αγάπησα το τραγούδι, τα παραμύθια, τα παιχνίδια ρόλων… μαζί της έμαθα τι σημαίνει δίκιο και τι άδικο…
“ Άμα δεν σου αρέσει να σε αδικούν, μην αδικείς ποτέ… Και να θυμάσαι, πως το δίκιο πάντα λάμπει, όσο βαθιά κάτω από τη γη και αν θα το θαψεις… ”
Μαζί της έμαθα να μην βάζω ταβάνι στα όνειρα μου… Τα όνειρα έγιναν για εμένα σανίδα που μαζί της ξέφευγα από τις ασχήμιες του παρόντος και έπλεα επάνω σε ζαχαρένια σύννεφα και πολύχρωμους ουρανούς…
“Οτι κι αν θελήσεις μπορείς να το φτάσεις… αρκεί να το θελήσεις πολύ… είναι ωραία τα όνειρα κορίτσι μου… κι άμα τα κάνεις με παρέα, πιο καλά ακόμη… Δεν είναι ωραία να περπατάς και μόνος… Πότε ξέρεις κάτι παραπάνω εσύ, πότε ο άλλος… είναι όμορφο πράγμα η κουβέντα… Μαθαίνεις της ψυχής κάθε γωνιά με τη κουβέντα…”
Ήξερε τόσα πολλά… Κι όμως… Αν της μιλούσες σου έλεγε “Τι ξέρω κι εγώ παιδί μου; Εγώ σχολείο πήγα μοναχά για λίγο…“ Αχ βρε γιαγιά! Απο πότε τα πτυχία προσέφεραν σοφία;..
Από τότε που έγινα μαμά, την παρακολουθούσα με ακόμη περισσότερο δέος… Είχε πολλά να μου πει… “Κατάλαβε οτι τα παιδιά σου σε θέλουν δίπλα τους… Όχι από την άλλη… Δίπλα!! Σε οτι κι αν κάνουν.. Άμα καπνίζουν θα καπνίσεις… Άμα πιουν θα πιείς.. Να τα νιώθεις τα παιδιά κορίτσι μου… Μονάχα έτσι θα σε μιλούν… Κουβέντα θέλουν τα παιδιά μετά από την αγάπη, μανούλα μου.. κουβέντα και αγάπη.. και να τα δέχεσαι όπως είναι… Μην τα τσιγκουνευτείς ποτέ όλα αυτά .. Όλα για το δικό τους το καλό κορίτσι μου.. .”
Αναλογίζομαι… Τι ήταν εκείνο που την έκανε σοφή; Τι ήταν εκείνο που την έκανε μια υπέροχη μαμά και μια ακόμη καλύτερη γιαγιά και προγιαγιά; Τι ήταν εκείνο που εγώ μόνιμα ψάχνω μέσα στα βιβλία και στα άρθρα και στην ψυχολογία και όπου αλλού μπορεί κανείς να φανταστεί;
Θαρρώ πως είναι το ένστικτο… Αυτό που εγώ προσωπικά έχω κοιμίσει για τα καλά και όποτε πάει να σηκωθεί και να με συμβουλέψει, εγώ το χτυπάω κατακέφαλα για να ξανά κοιμηθεί αφού φοβάμαι να το εμπιστευτώ..
Όχι… Καλή μαμά δεν με κάνει το διάβασμα… Ούτε οι πίνακες ανάπτυξης και τα ηλικιακά επιτεύγματα… Καλή μαμά δεν με κάνει η κινοα, οι σούπερ τροφές, οι σπιτικές κρέμες, ο αιώνιος θηλασμός και το γάλα καρύδας… Καλή μαμά δεν με κάνει η ενσυναίσθηση και η μόνιμη αναζήτηση της τελειότητας..
“Τότε δεν ξέραμε κορίτσι μου.. Γινόμασταν μανάδες στα 16 και στα 17… τι να το κάνουμε το μωρό; Αγκαλιά, στήθος, τραγούδια και χάδια… Έτσι μεγαλώνανε τότε τα παιδιά… Ήταν πιο απλά τότε τα πράγματα.. Τότε με δυο πέτρες και με μια μπάλα, έπαιζες έναν σωρό παιχνίδια…
Σήμερα όμως… Αλλάξανε τα παιδιά κορίτσι μου…“
Αλλάξανε όντως άραγε ; Ή μήπως περισσότερο αλλάξαμε εμείς;;
Aύρα Φούκου για το Babyradio.gr
