Ήρθε η στιγμή να διηγηθώ κ εγώ τη δική μου ιστορία για το αγγελούδι μου! Είναι κάτι που δεν με λυπεί καθόλου, αντιθέτως κάθε φορά νιώθω πιο δυνατή για ότι έχουμε μέχρι σήμερα καταφέρει, κάτι που ίσως άλλοι δεν θα κατάφερναν….
«Διένυα την πιο όμορφη περίοδο της ζωής μου…. Το άκουσμα της εγκυμοσύνης με γέμισε χαρά.. Μια εγκυμοσύνη χωρίς εμετούς και ταλαιπωρίες. Μέχρι την 34η εβδομάδα της που όλα άλλαξαν… Στην προγραμματισμένη μου επίσκεψη ο γιατρός μου, παρατήρησε υπερβολικό αμνιακό υγρό για την εβδομάδα που διένυα καθώς επίσης και ένα περίεργο χρώμα στην κοιλίτσα του μωρού. Δεν ήθελα να πιστέψω ότι ήταν κάτι κακό πριν κάνω τις απαραίτητες εξετάσεις.
Όλα ήταν τέλεια δεν μπορούσε να πάει κάτι στραβά. Αυτό πίστευα μέσα μου……. Μετά από πολλές εξετάσεις τις οποίες επανέλαβα σε 3 γιατρούς για να σιγουρέψω το αποτέλεσμα, το μόνο που κατάφερα ήταν να συγκεντρώσω 3 διαφορετικές γνώμες… Το μόνο τους κοινό σημείο ήταν ότι το πρόβλημα εστιαζόταν στο έντερο του μωρού. Συγγενές μεγάκολο, ρήξη εντέρου – ειλεός , Κυστική ίνωση… λέξεις παντελώς άγνωστες στα δικά μου αυτιά. Έπρεπε να πάρουμε την απόφαση αν θα προχωρήσω ή όχι σε τοκετό. Με την πίστη μας στο θεό πήραμε την απόφαση να πολεμήσουμε αυτό που θα συνέβαινε ότι κ αν ήταν.
Την 2α Μαΐου 2006 και στην 36η εβδομάδα κύησης μεταφέρθηκα κατόπιν ραντεβού στην Θεσσαλονίκη, από Λάρισα όπου βρισκόταν ο γιατρός που με παρακολουθούσε , να γεννήσω και να χειρουργηθεί ο μικρός. Σε έναν άλλο γυναικολόγο που είδα μόνο μία φορά για να κλείσουμε το ραντεβού.
Πράγματι κατάφερα με πρόκληση και σε διάστημα μόλις 5 ωρών να φέρω στον κόσμο τον μονάκριβο μου. Τον Βασιλάκη μου!! Όταν γεννήθηκε η αλήθεια είναι δεν άκουσα το κλαματάκι του αμέσως αλλά πίστευα πως οι γιατροί τα είχαν όλα υπό έλεγχο.. Την επόμενη μέρα το πρωί και μόλις λίγων ωρών νεογέννητο, άρχισε ο Γολγοθάς του. 5 μήνες μείναμε στο Νοσοκομείο Παπαγεωργίου της Θεσσαλονίκης, στο οποίο ο μικρός μου υποβλήθηκε σε 4 επεμβάσεις στο εντεράκι του. Άδικα προσπάθησα με κόπο να κρατήσω το γάλα στο στήθος μου για να νιώσω κ εγώ κάποια στιγμή την γλυκιά αίσθηση του θηλασμού. Ο μικρός θα σιτιζόταν εξολοκλήρου με παρεντερική τροφή..Το μόνο που μπορούσα να του προσφέρω ήταν τα νανουρίσματα μου και την έντονη παρουσία μου δίπλα του και μια υπόσχεση «ΔΕΝ ΦΕΥΓΩ ΑΝ ΔΕΝ ΦΥΓΟΥΜΕ ΜΑΖΙ»!!!!
Κάθε χειρουργείο και μια δοκιμασία για όλους… Αφού αντέχει ΑΥΤΟΣ αντέχω και ΕΓΩ ψιθύριζα κάθε φορά.. Μέχρι που σε ένα από αυτά δυστυχώς έγινε το αναπάντεχο… Ο μικρούλης μου δεν άντεχε και άρχισε να υποκύπτει.. Πάνω στην ανάνηψη κανείς δεν μας είπε τι συνέβη πραγματικά..
Και όμως μετά από ένα μεγάλο αιμορραγικό επεισόδιο και ένα ακόμη πιο σοβαρό οίδημα στο κεφαλάκι του, ο μικρούλης μου βγήκε και πάλι νικητής!!!!
Οι μήνες πέρασαν, αργά και βασανιστικά αλλά πέρασαν.
Το άκουσμα από τον διευθυντή της παιδοχειρουργικής ότι παίρνουμε εξιτήριο ήταν ίσως ότι πιο ευχάριστο είχα ακούσει στη ζωή μου. Θα έπαιρνα αγκαλιά το παιδάκι μου μακριά από μόνιτορ, καλώδια, ορούς, λαστιχάκια…
Και ναι γυρίσαμε επιτέλους σπίτι σίγουροι πως όλα είχαν τελειώσει… και όλα θα γινόταν μια ανάμνηση… Τα χειρότερα όμως δεν είχαν έρθει..
Πήραμε την απόφαση να επισκεφτούμε έναν παιδοφυσικοθεραπευτή για να βοηθήσει τον μικρό να συνέλθει μετά από πολύμηνη παραμονή σε θερμοκοιτίδα. Μετά από 2 μήνες προσπάθειας ήρθε και το δεύτερο τραγικό νέο.
Ο φυσικοθεραπευτής μας πρότεινε να κάνουμε μια μαγνητική στον μικρό γιατί δυστυχώς αυτή η υποτονική του εικόνα δεν οφειλότανε μόνο στην ταλαιπωρία που υπέστη…
Πράγματι μόλις πήραμε την εξέταση στα χέρια μας και επισκεφτήκαμε παιδονευρολόγο η διάγνωση ήταν σαφής … «Εγκεφαλική παράλυση – σπαστική τετραπληγία» η οποία οφειλόταν σε σοβαρό ισχαιμικό επεισόδιο.
Ούτε αυτή η διάγνωση μου ήτανε γνωστή… Όσο ο γιατρός μας ανέλυε τι σημασία αυτής της βλάβης ο πύργος της χαράς, του ενθουσιασμού, της ανακούφισης ότι όλα θα πήγαιναν καλά από την έξοδό μας από το νοσοκομείο γκρεμίστηκε.. Η επιληψία ήταν το τελειωτικό χτύπημα στην ήδη αρκετά βεβαρημένη κατάσταση. Από 8 μηνών μπήκε σε εντατικό πρόγραμμα φυσικοθεραπείας-λογοθεραπείας- εργοθεραπείας το οποίο ακολουθεί πιστά μέχρι κ σήμερα.
Σήμερα νιώθω πως είμαι η πιο δυνατή μητέρα στον κόσμο με το πιο δυνατό παιδί του κόσμου!!!! Γιατί;;;; Γιατί έχει καταφέρει πράγματα που άλλοι δεν θα μπορούσαν κάν να φανταστούν… Ο Βασίλης σήμερα είναι 9,5 ετών πηγαίνει για την Τρίτη τάξη κανονικού Δημοτικού Σχολείου, έχει άπειρους φίλους και φίλες, πηγαίνει σινεμά, πηγαίνει γήπεδο να δει την αγαπημένη του ομάδα μπάσκετ, κάνει θεραπευτική ιππασία και πολλά πολλά άλλα στα οποία συμμετέχω και εγώ και μπορώ να πω ότι περνάμε τέλεια!!!
Ένα χαμόγελο είναι πάντα ζωγραφισμένο στο όμορφο προσωπάκι του και αυτή είναι η κινητήρια δύναμή μου!! Η αγαπημένη του λέξη είναι το «ΜΠΟΡΩ» κάτι που προσπάθησα με πολύ κόπο να του μάθω! Όμως πλέον νιώθω πολύ περήφανη γι αυτό!!!
Μου έδωσε να καταλάβω το αληθινό νόημα της ζωής και πόσο μάταια και μίζερα είναι όλα αυτά που πίστευα αρχικά!
Ελπίζω η ιστορία μας να μη σας κούρασε όμως μπορεί να δώσει θάρρος και κουράγιο σε νέες μανούλες με παιδιά αγγελούδια..»
Π.Σ
