Αν ανησυχείς αν είσαι καλή μαμά, είσαι ήδη
Σε εκρήξεις θάρρους έχω αναρωτηθεί αρκετές φορές αν έκανα καλή δουλειά με τα παιδιά μου και αν συνεχίζω να κάνω. Δηλαδή αν τα μεγαλώνω σωστά, τι λάθη έκανα και πρέπει να διορθώσω, πως θα συνεχίσω να ανατρέφω την έφηβη κόρη μου και το τι συμβουλές μπορώ να δίνω στον μεγάλο μου γιό που αμφιβάλω πια αν τις ακούει. Είναι φορές που όταν ανατρέχω στο παρελθόν, από τη στιγμή που γεννήθηκαν, μπουσούλησαν, περπάτησαν, πήγαν σχολείο, αναρωτιέμαι αν ήμουν εκεί. Δίπλα τους. Αν ήμουν και εξακολουθώ να είμαι καλή μάνα. Ερωτηματικό αναπάντητο. Κάνουμε ότι καλύτερο νομίζουμε. Δεν υπάρχουν δυστυχώς οδηγίες και ούτε κάποιο manual. Ως μάνα λειτουργείς με το συναίσθημα και το ένστικτο. Πολλές φορές η λογική καταρρίπτεται και το συναίσθημα εξουσιάζει την διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Τώρα που κάνω φλας μπακ, βλέπω πόσο λάθος είναι αυτό. Όμως όταν έρχεται η στιγμή να επιβάλεις κάποια τιμωρία, κάνεις πίσω. «Μικρό είναι» λες, «δεν θα καταλάβει». Και μιλάς, και μιλάς, και συμβουλεύεις, δεν μπορεί κάτι θα μείνει. Δύσκολο εγχείρημα το μεγάλωμα των παιδιών.
Πολλές φορές κοντράρεσαι μαζί τους, ειδικά όταν τα παιδιά έχουν μεγαλώσει λίγο, επειδή ο εγωισμός μας κυριεύει: «εμένα θα ακούσεις που είμαι μάνα σου». Αυτό το κλισέ δεν πείθει ποτέ ένα παιδί. Τα παιδιά ζητούν επιχειρήματα. Θέλουν να τα πείσεις. Πόσες φορές όμως έχεις την υπομονή να εξηγήσεις να καταθέσεις τα επιχειρήματά σου; Σπανίως. Πόσες φορές μας κλείσανε την πόρτα του δωματίου τους στα μούτρα, στενοχωρημένα, θυμωμένα απογοητευμένα από μας και μεις, εγώ, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αποτύχαμε ως μανάδες; Πόσες φορές δεν έχουμε όλες σκεφτεί αυτό το «αν». Αν είχα εξηγήσει, θα είχε καταλάβει. Αν διαβάζαμε μαζί, θα ήταν καλύτερος μαθητής. Αν, αν, αν… Αυτά τα πολλά «αν» όμως εγείρονται πάντα κατόπιν εορτής.
Προσπαθείς πάντα γα το καλύτερο των παιδιών σου. Ευχής έργο θα ήταν να μπορούμε να κάνουνε τόσο όσο. Να κρατάμε τις ισορροπίες, να διατηρούμε την ψυχραιμία μας, να έχουμε απεριόριστη υπομονή, να εμπνέουμε εμπιστοσύνη, να δίνουμε αγάπη, να διαχειριζόμαστε τις κρίσεις πανικού. Αυτά όλα θα συντελούσαν στο να αγγίξουμε τον όρο «τέλεια μάνα». Τέλειος όμως δεν είναι κανένας μας. Άρα, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μέσα από τα λάθη μας. Αρκεί, το λάθος μας να μην είναι επαναλαμβανόμενο. Τα παιδιά δεν τα αφορούν, τουλάχιστον στην μικρή ηλικία, τα προβλήματα μας, οι ανασφάλειές μας, τα βιώματα των παιδικών μας χρόνων.
