Από το ένα παιδί στα δύο… Μια διασκεδαστική περιγραφή από μια μαμά!
Εδώ και τρία χρόνια, είμαστε τέσσερις. Εγκαταλείψαμε το μοντέλο τρίο στούτζες, είκοσι μήνες μετά τη γέννηση της κόρης μου, προς χάριν ενός κουαρτέτου εγχόρδων, πνευστών, κρουστών και μικτής εκατονταμελούς χορωδίας μαζί, μόλις αποκτήσαμε τον γιο μου. Χωρίς μαέστρο. Γιατί κάπως έτσι ακουγόμαστε από τότε που γίναμε τέσσερις.
1. Είναι γραφτό να μην ξαναπαίξεις δημιουργικά παιχνίδια ποιοτικού χρόνου με το μεγαλύτερο σου παιδί. Εκτός κι αν έχεις ανακαλύψει τον τρόπο να φτιάχνετε με το ένα παιδί πύργο από τουβλάκια την ίδια στιγμή που το άλλο παιδί γκρεμίζει τον πύργο που φτιάχνετε από τουβλάκια ή να φτιάχνετε παζλ τη στιγμή που το μικρότερο παιδί σπρώχνει τα κομμάτια βαθιά κάτω από τον καναπέ. Δεν τον έχεις ανακαλύψει γιατί απλούστατα δεν υπάρχει. Αν πάλι, στοχεύετε σε εκείνο το χρονικό κενό που κοιμάται ο μικρός για να παίξετε με το μεγαλύτερο παιδί τα ‘απαγορευμένα’ παιχνίδια, σας υπενθυμίζω ότι σε αυτό στοχεύει και ο μπόγος από 5 λεκάνες ρούχα για δίπλωμα που βρίσκεται μέρες τώρα πάνω στην πολυθρόνα των ρούχων για δίπλωμα.
2. Όταν κάποτε ήθελες να κοιμηθείς το μεσημέρι, αρκούσε να κοιμίσεις το ένα σου παιδί. Για να κοιμηθείς τώρα πια το μεσημέρι, αρκεί να κοιμίσεις το ένα σου παιδί και να σκεφτείς τι ωραία θα ήταν αν για μια φορά μπορούσε να κοιμηθεί την ίδια ώρα και το άλλο. Ή απλώς να κοιμίσεις το ένα παιδί και σε ένα τέταρτο να το ξυπνήσει το άλλο. Δεν κοιμάσαι ΠΟΤΕ το μεσημέρι.
3. Γενικότερα, για να κάνεις κάτι με το ένα παιδί πρέπει να έχεις ‘εξουδετερώσει‘ κάπως το άλλο. Να φτιάξεις κοσμήματα με χάντρες με τη μεγάλη, αφού έχεις βάλει playlist μίκυ, χάιντι και γουίνι μαζί στον μικρό, ή να δώσεις σοκολάτα στον μικρό που θέλεις να πάρει λίγο απάνω του έστω και με ζάχαρη, αφού κρυφτείτε πίσω από την κουρτίνα γιατί η μικρή βλέπεις είναι αρκετά τσουπωτή ώστε να πρέπει να κάνει skip τη σοκολάτα.
4. Πιάνεις συχνά τον εαυτό σου να διηγείται το ίδιο παραμύθι, την ίδια ώρα, με άλλα λόγια και στα δύο παιδιά, λόγω διαφοράς ηλικίας και ικανότητας κατανόησης. Όπως και το να διηγείσαι, την ίδια ώρα, δύο διαφορετικά παραμύθια και στα δύο παιδιά. Επειδή ο ένας ήθελε τα εφτά κατσικάκια και ο άλλος τα τρία γουρουνάκια. Που δεν είναι το ίδιο παραμύθι, όπως μέχρι τότε νόμιζες. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα τραγούδια. Μην βιαστείς να τους πεις ότι δεν μπορείς να τραγουδήσεις την Αλεπού remix με το Μια ωραία πεταλούδα. Τα Mad Video Music Awards δεν το κάνουν καλύτερα…
Ζώντας το όνειρο:Πρωινό ξύπνημα, 2 παιδιά, δουλειά.
5. Φοράς τα ρούχα τους όχι ανά παιδί αλλά ανά τεμάχιο και ανάλογα με το ποιο παιδί βρίσκεται σε ακτίνα ντυσίματος εκείνη τη στιγμή. Δηλαδή, ξεκινάς από τη μεγάλη, της φοράς τη μπλούζα έχοντας ήδη βγάλει από τον μικρό τις πιτζάμες, ο οποίος τρέχει πια γυμνός στο σαλόνι. Συνεχίζεις, φοράς το ένα μπατζάκι στο ένα πόδι του ενός παιδιού που φυσικά σου ξαναφεύγει τρέχοντας, κάνεις το ίδιο με το μπατζάκι του άλλου που επίσης σου ξεγλιστράει για το σαλόνι, ανεβάζεις και τα άλλα μπατζάκια όπως όπως και μετά φοράς τα παπούτσια σε όποιο πόδι να ναι, όποιου παιδιού. Στο ασανσέρ κάνεις τις αλλαγές και τα φινιρίσματα.
6. Η ώρα της αγκαλιάς, αυτή η ιερή στιγμή ένωσης μεταξύ γονέα και παιδιού, μεταμορφώνεται σε ένα απίστευτο κλωτσομπουνίδι για το ποιος θα ανεβεί πρώτος. Με το που σπας το κεφάλι σου και τη μέση σου να βρεις έναν τρόπο να χωρέσεις και τους δύο, συνειδητοποιείς πως δεν ήθελαν την αποκλειστικότητά σου ούτε την αγκαλιά σου. Ήθελαν απλώς να μπουν ο ένας στο μάτι του άλλου. Με το που κατεβαίνει η μία, ξεβεντουζάρει αμέσως με θεαματικό σάλτο κι ο άλλος από πάνω σου. Αγκαλιάζεις αέρα.
7. Εκεί που έχεις στρώσει τη μεγαλύτερη και έχει μάθει -κάπως- την αξία της τακτοποίησης και ότι πρέπει να βάζουμε κάθε παιχνίδι στη σωστή -περίπου- θέση και κούτα, έρχεται ο μικρός και ξαναμαθαίνει στη μεγαλύτερη από την αρχή την αξία -απολύτως- της μη τακτοποίησης και πώς να βάζουμε κάθε παιχνίδι στη λάθος -τελείως- θέση και κούτα. Όχι έτσι ακριβώς. Της ξαναμαθαίνει πώς να βγάζουμε κάθε παιχνίδι από κάθε κούτα, να αφήνουμε τα περισσότερα σωρούς στο πάτωμα και τα υπόλοιπα να τα πετάμε από το μπαλκόνι.
8. Η αρρώστια αποκτά άλλες διαστάσεις σε ένα σπίτι με δύο παιδιά. Αναγκάζεσαι να δίνεις σιρόπι και στο υγιές παιδί κάθε φορά που δίνεις στο άρρωστο γιατί προτιμάς να δηλητηριάσεις τον οργανισμό του με λίγες άχρηστες, τοξικές σταγόνες παρά να απολαύσεις μια ακόμη εντυπωσιακή σκηνή ζήλιας. Το μόνο που καταφέρνεις να σώσεις είναι να μην του το δώσεις τουλάχιστον από το ίδιο κουτάλι. Που δεν είναι και σπουδαίο κατόρθωμα, αν σκεφτείς ότι λίγη ώρα μετά θα πιει από το ποτήρι του άρρωστου παιδιού το νερό που είχε μείνει πάνω στο τραπέζι.
9. Σε όλες τις διενέξεις τους, νιώθεις ανίσχυρος. Τις φορές που πρέπει αναγκαστικά να πάρεις μέρος στον καβγά τους για λόγους διαφύλαξης της σωματικής τους ακεραιότητας, προσπερνάς επιχειρήματα τύπου ποιος το ξεκίνησε πρώτος ή ποιος είναι ο μικρότερος ή ποιος κάνει λάθος και καταλήγεις στο ποιος κλαίει πιο σπαραχτικά. Ποιανού συχνότητα κλάματος δεν μπορεί να ανεχτεί το τύμπανό σου. Σε αυτόν ακριβώς λοιπόν δίνεις άφεση αμαρτιών και ζητάς από τον άλλο να υποχωρήσει ενώ συνειδητοποιείς ότι το να έχεις δυο παιδιά δεν σε κάνει απλώς διαιτητή. Σε κάνει άδικο.
10. Και θα έρθει μία μέρα που τα δωμάτια θα είναι -λέμε τώρα- τακτοποιημένα, δεν θα χρειάζεται να τους διαβάσεις διπλά παραμύθια, να τραγουδήσεις διπλά τραγούδια, δεν θα αρρωσταίνουν τόσο συχνά πια (εντάξει, αυτό δεν θα σου λείψει), θα λύνουν μόνοι τις διαφορές τους (με εκβιασμούς και δωροδοκίες, έστω), δεν θα παίζετε μαζί λέγκο αν και θα μπορούσατε να φτιάχνετε παζλ των 3000 κομματιών χωρίς να βρίσκεις τα μισά μέσα στη λεκάνη και τα άλλα μισά μέσα στα καλοριφέρ, και, κυρίως, που κανένα δεν θα χωράει στην αγκαλιά σου. Αυτό, κυρίως.
Νάντια Δουλαβέρα (aka bebis thoughts)
Το διαβάσαμε στο mikroimegaloi.gr
