- -Πάω φαρμακείο… Θες τίποτα;
Ο Πασχάλης με κοιτούσε με υγρά από την καταρροη μάτια… Σήκωσα το βλέμμα από τον υπολογιστή μου και τον κοίταξα σαν ούφο για μερικά δευτερόλεπτα, τόσα όσα να μαζέψω τις σκέψεις μου και να απαντήσω στην ερώτηση του…
- – Δδδδε νομίζω… Θέλω; απάντησα δειλά, σκεπτόμενη ακόμη αν ξεχνάω κάτι… Αρκετά σύνηθες για εμένα…
- – Που θες να ξέρω “γω ρε Αύρα… Μπορεί να θες καν’α τεστ… Σαν γκαστρωμένη κάνεις τελευταία…
- – Τι λες μω…
Δεν βγήκε το «ρέ».. Εμεινε μέσα στο στόμα με τα χέρια κρεμασμένα… Η σκέψη μου έπιασε σχεδόν την ταχύτητα του φωτός… Έγκυος; Εγώ; Όχι όχι!!! Δεν παίζει!!! Αλλά από πότε έχω να αδιαθετήσω;; Τι μήνα έχουμε; Το μάτι μου πέφτει στο ημερολόγιο δεξιά μου… Τελειώνει ο Δεκέμβριος … Πότε αδιαθετησα; Σκέψου σκέψου σκέψου!!!! Σκέψου γαμωτο!!! Α!!! Από τον γάμο της Δήμητρας… Πότε ήταν; Τι φορούσα στον γάμο; Καλοκαιρινά!!!!! Όχι ρε @)/\;::!?… . Όχι όχι όχι!!!!!! Όχι!!!!! Ξυπνάω λες και έφαγα ένα τηγάνι κατακεφαλα…
- – Λοιπόν… Πάρε λεφτά… Πάρε μου ένα ότι να ναι… –
- Τι; Παίζει; με ρωτά ο Πασχάλης και τα μάτια του ξέχασαν το συνάχι τους με μιας!
- – Έφυγες;
Η ώρα δεν περνούσε μέχρι να γυρίσει από το φαρμακείο… Οι σκέψεις μου άγγιξαν σε αριθμό τα χρωστούμενα της χώρας μας.. Ο εγκέφαλος μου κόντευε να ανατιναχτεί… Μια σακούλα έφτασε ιπτάμενη στο γραφείο μου και ο Πασχάλης εξαφανίστηκε στο ταμείο του… Έφυγα τρέχοντας και η καρδιά μου έπιασε τα 200… Μπήκα στις τουαλέτες και κλειδωθηκα ενώ με τρεμάμενα χέρια άνοιγα τη συσκευασία … Με το που το κοίταξα έγινε θετικό… Ήμουν τόσο έγκυος που το τεστ έκανε 2 γραμμούλες από την πρώτη σταγόνα ούρων που ήρθε σε επαφή… Ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου, την ανάσα μου να μικραίνει, το οξυγόνο να ελαχιστοποιειται… Η λεκάνη της τουαλέτας ήρθε πολύ κοντά μου… Έμεινα στο πάτωμα για δεν ξέρω πόση ώρα.. Συνήλθα έχοντας έναν οξύ πόνο κάτω από το αριστερό αφτί… Εξελίχθηκε σε καρουμπαλο… Ευτυχώς δεν χτύπησα πολύ… Πάλεψα για λίγο να τιθασεύσω το χάος που επικρατούσε μέσα μου, σύντομα ομως κατάλαβα ότι ήταν αδύνατο και τα παράτησα… Βγήκα σχεδόν τρέχοντας… Ο Πασχάλης με κοίταξε κάπου ανάμεσα στη συναλλαγή του και με το που με είδε άρχισε να χειροκροταει…
- – Αντε χεσου @)#:)/… Ψέλλισα μέσα από τα δόντια μου, ενώ άρπαξα το κινητό μου και βγήκα έξω ώστε να πάρω τον Γιάννη και να του πω τα «νέα»…
- – Έκανες τεστ εγκυμοσύνης μόνη σου; Γιατί ρε Αύρα; Εγώ που είμαι;
- – Αυτό είναι το θέμα μας τώρα;Πλάκα μου κάνεις; Καταλαβαινεις ότι είμαι έγκυος; Καταλαβαινεις ότι δεν το περίμενα; Καταλαβαινεις πώς νοιώθω;
Ήμουν ΠΟΛΥ θυμωμενη!!! Παααααρα πολύ θυμωμενη… Η Μαρίνα ήταν ακόμη το μωρό μου… Το κοριτσάκι μου… Είχα τόσα πολλά να ζήσω ακόμη μαζί της… Πώς θα της στερούσα χρόνο για να αφιερώσω στο καινούργιο μωρό; Πώς θα το έπαιρνε όταν θα έβλεπε εμένα, τη μαμά της, τον κόσμο της, με ένα καινούργιο μωράκι στην αγκαλιά; Πόσο άδικο για εκείνη; Πόσο άδικο που ξαφνικά θα έπρεπε να γίνει η «μεγάλη μου κόρη». Άπειρα «γιατί» κολυμπουσαν στη ψυχή μου και εγώ απέξω ψάρευα μερικά προκειμένου να τα αναλύσω και να δώσω λογικές απαντήσεις… «που πας ρε Καραμητρο… Τι πας να μαζέψεις; Τραγούδα τώρα και προχώρα… »
Κάμποσες μέρες μετά ανακοινωσα την εγκυμοσύνη μου κλαίγοντας στους δικούς μου… Χάρηκαν… Βλέποντας με όμως να κλαίω προσπαθούσαν να με κάνουν να νιώσω καλύτερα χρησιμοποιοντας ηλιθια παραδείγματα…
- – Έλα μωρέ Αύρα… Τι κλαις τώρα;; Θα έχει παρεουλα και η Μαρίνα… Εντάξει μπορεί στην αρχή να είναι δύσκολα τα πράγματα, αλλά θα φτιάξουν όλα σιγά σιγά…
- – Σνιφ Σνιφ…
- – Κάνα δύο χρόνια θα κουραστεις και μετά όλα θα είναι παιχνιδάκι!!!
- – Σνιφ Σνιφ…
- – Τι φοβάσαι βρε!! Τόσες και τόσες τα έβγαλαν πέρα με δύο παιδιά !! Δεν θα τα βγάλεις Εσύ;;
- – Μπουαααα!!!
- – Ούτε που θα το καταλάβεις πώς πέρασε ο καιρός και θα ξεπεταχτει κι αυτό… Τσακ πατ πρώτο, τώρα δεύτερο, γέννα, στο εξάμηνο πάνω όλα καλά!!!
Κάπου εκεί ήθελα να πάρω φόρα και να πηδηξω, αλλά είμαστε στο ισόγειο…! Δεν μου φαινόταν βουνό, ούτε η εγκυμοσύνη, ούτε η γέννα, ούτε τα δύο παιδιά… Ούτε τα φάρμακα που με περίμεναν λόγω δύσκολου ιστορικού, ούτε το βάρος σε όλο μου το κορμί που καραδοκουσε, ούτε η κούραση, ούτε τίποτα…
Με ένοιαζε η Μαρινα!!! Μόνο εκείνη… Πως θα έπαιρνε το 20 μηνών μονακριβο παιδί μου, τον ερχομό ενός νέου και ωραίου ταλιμπαν, έτοιμου να σαρώσει κάθε ισορροπία που με τόσο κόπο βρήκαμε; Πώς;
- – Ρε Αύρα!! Οριακά προλαβαινεις την αυχενικη!!! Αυτο σε λίγο θα σε κλωτσησει!!
Η επίσκεψη μου στη γυναικολόγο έδειχνε ότι ήμουν πλέον των τριών μηνών και πως το μωράκι ήταν ήδη σχηματισμενο ανθρωπάκι. Κι εγώ στον κόσμο μου!!!! Ναι!!! Ξαφνικά ένιωσα Νεάντερταλ!! «Ουγκ!! Χαζη!! » Η ζωή μου κυλούσε ταχύτατα!! Η εγκυμοσύνη μου περνούσε σαν νερό. Καμία σχέση με της Μαρίνας που το κάθε δευτερόλεπτο φάνταζε ότι κολλούσε στη θέση του για το δεκαπλασιο που του αρμοζε. Η κοιλιά μου με προδωσε αμεσως για την υπαρξη κατοίκου μέσα της ενώ η Μαρινα έμαθε αμέσως για τον ερχομό του μωρού. Την έβαζα να πιάνει την κοιλιά μου, να της μιλάει, να της κάνει τοκ τοκ..
Σε κάθε μας παιχνίδι έβαζα κι ένα μωρό, ώστε να συνηθίσει στην υπάρξη του…
Την αγκάλιαζα και έκλαιγα…
Ένοιωθα λες και μου επέβαλε κάποιος να απατήσω το πλασματακι μου με το ζόρι και να γεμίσω την αγκαλιά μου με ένα άλλο μωρό… Στο μεταξυ θα ΟΡΚΙΖΟΜΟΥΝ ότι δεν θα αγαπήσω με τίποτα το νέο μωράκι μου όπως την Μαρινα. Πως θα νοιώσω όπως ένιωσα με τη Μαρινα. Πως θα «γεμίσω» όπως γέμισα με τη Μαρινα. Με όποια μαμά γνώριζα, το συζητούσα. Καμία τους δεν πίστευα όταν μου έλεγαν ότι θα το λατρεύω το ίδιο με τη Μαρινα ! Καμία όμως!
Μόνο λίγο την Βίκυ πίστεψα… Πολύ πολύ αγαπημένη φίλη, που ίσως και να μοιάζουμε λίγο σαν χαρακτήρες…
- «βρε Αύρα… Η αγάπη είναι σαν το κερί με την φλόγα του… Αν φέρεις ένα άλλο καιρό και ανάψεις, η δεύτερη φλόγα που θα δημιουργηθεί θα είναι διαφορετική; Η τρίτη; Ή εκατοστη; Η αγάπη δεν διαιρείται ματάκια μου… Μονάχα πολλαπλασιαζεται!»…
Και έφτασε το καλοκαίρι… Κι εγώ ήμουν 8 μηνών έγκυος με έναν τεράστιο μπέμπη… τόσο τεράστιο που όποιος με έβλεπε με ρωτούσε αν είχα δίδυμα… Σχεδόν διασκέδαζα με το ύφος τους όταν τους έλεγα ότι έχω μόνο ένα μέσα… Ήταν κάτι ανάμεσα σε έκπληξη, λύπηση και «μάνα κουράγιο»… (Εδώ θέλω όλοι μαζί να υποκλιθουμε μπροστά στις μαμάδες εκείνες που ήταν πολύ έγκυες ή γέννησαν καλοκαίρι… Όχι!!!! Ούτε που πάει ο νους σας!!!) Έφυγα από τη δουλειά τελευταία στιγμή… Καμία δεκαριά μέρες πριν γεννήσω… Δεν ήθελα να πιστέψω ότι γενναω από μέρα σε μέρα. Για την ακρίβεια ήθελα αν γινόταν να το κρατήσω μέσα ακόμη και μέχρι τα Χριστούγεννα. Και δεν έκανα χιούμορ όταν το έλεγα.
Πραγματικά το εννοούσα… Έτρεμα πως όλα θα άλλαζαν.. Έτρεμα πως η Μαρίνα θα το έπαιρνε στραβά… Πως θα ένιωθε απειλή… Και να τα κλάματα με το παραμικρό, και να οι αγκαλιές σε στυλ «συγνώμη μωρό μου για αυτό που σου κάνω»και να σου τα δώρα και να σου τα καθημερινά μπάνια στη θάλασσα για να περνάμε όμορφα όσο χρόνο μας έμενε μαζί με το παιδάκι μου και να σου μια σημαδουρα που με έδειχναν και χαμογελουσαν οι λοιποί λουομενοι της παραλίας… Είμαι σίγουρη πως μεσα τους σκεφτοντουσαν «που πας μαρή με την κοιλούμπα.. Σπίτι δεν έχεις; »
Ο χρόνος περνούσε τόσο γρήγορα και όσο γρήγορα περνούσε τόσο πιο έντονους έκανε τους φόβους και τις τύψεις μου. Και έρχεται εκείνο το πρωί. Που ξύπνησα και δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. Με δυσκολία πέταξα επάνω μου ένα φόρεμα και πήρα το παιδί μου και φύγαμε για τις γιαγιάδες. Πολύ δυνατοί πονοι με έπιαναν και με άφηναν στη μέση μου. Τόσο δυνατοί που μου έκοβαν την ανάσα.
Ναι!!! Γεννούσα!
Πριν την προγραμματισμενη καισαρική λογω ιστορικου υψηλής πίεσης και εκλαμψίας. Εννοείται ούτε βαλίτσα είχα έτοιμη, και από ψυχολογία; Χα!! Καλό!!.. Εννοείται έβαλα τα κλάματα από τον πανικό μου. Άρον άρον με μάζεψαν οι δικοί μου να με πάνε στην γυναικολόγο μου. Επιβεβαιωθηκε!! Γεννουσα!!! Ο μικρός είχε αποφασίσει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και νά έρθει νωρίτερα.
- – Δεν θέλω να γεννήσω. Έλεγα κλαίγοντας…
- – Δεν γίνεται να κάνουμε κάτι να το καθυστερησουμε; Λίγο… Έστω μια δύο μέρες… Δεν είμαι έτοιμη… Και να σου οι μύξες και τα δάκρυα.. Και να σου οι λυγμοι..
- – Θέλω λίγο τη Μαρινα μου… Θέλω να της μιλήσω… Μπουαααα!!!!
Οι δικοί μου ποτέ γελούσαν και πότε καταλάβαιναν ότι εννοούσα ότι έλεγα… Ο Γιάννης χαμογελούσε και μου κρατούσε το χέρι… Εγώ έκλαιγα λες και είχε έρθει η καταστροφή του κόσμου…
- – Σας παρακαλώ… Κάντε κάτι να μην γεννήσω… Εκλιπαρούσα την λατρεμένη μου γιατρό και αν μπορούσα θα έπεφτα και στα γόνατα…
- – Αύρα… Σήμερα γεννάς! Ο μικρός είναι έτοιμος…το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να πάρεις δύο ώρες, να πας σπίτι σου, να ετοιμάσεις τον σάκο σου και να έρθεις… 7:30 στην κλινική θα σε περιμένω να ξεκινήσουμε…
Ναι!!! Ένα μαχαίρι όχι μόνο καρφώθηκε στην καρδιά μου, αλλά έστριψε κιόλας… Αυτό ήταν!!! Τέρμα τα ψέματα…
Γεννούσα…
(Συνεχίζεται)
ΠΗΓΗ: ihappy – AvraFoukou
