Το Let’s Move! είναι μία καμπάνια που ξεκίνησε η Michelle Obama το 2010 με στόχο την καταπολέμηση της παιδικής παχυσαρκίας και το μεγάλωμα μίας πιο υγιούς γενιάς παιδιών. Η καμπάνια ενθαρρύνει την υγιεινή διατροφή, τη φυσική άσκηση και την υιοθέτηση ενός γενικότερου υγιεινού τρόπου ζωής. Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό ότι η Michelle Obama από τη θέση που βρίσκεται αφιερώνει τις δυνάμεις της για να υπηρετεί αυτόν το σκοπό. Το θέμα είναι ιδιαίτερα σημαντικό.
Εξάλλου τα στοιχεία σήμερα είναι πιο ανησυχητικά από ποτέ. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία, που η σημερινή γενιά αναμένεται να πεθάνει 5 χρόνια πριν από την ηλικία που θα πεθάνει η προηγούμενη.
Και αυτό, λόγω της καθιστικής ζωής. Το σώμα μας και είναι σχεδιασμένο για να κινείται και εμείς (και χειρότερα τα παιδιά μας) καθηλωνόμαστε μπροστά στην τηλεόραση, στους υπολογιστές και στα video games.
Η κίνηση και η φυσική δραστηριότητα πρέπει να μπει και πάλι στη ζωή μας και στη ζωή των παιδιών. Σε συζήτηση που είχα πρόσφατα με τον κύριο Ηλία Λιάρο που είναι διευθυντής του αθλητικού τμήματος των εκπαιδευτηρίων Ο Πλάτων κάναμε μία εκτενή συζήτηση για το θέμα της άσκησης, τους τρόπους που ένα σχολείο μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να γυμνάζονται και τη στάση των σημερινών γονέων απέναντι στον αθλητισμό.
Δυστυχώς τα παιδιά των πόλεων είναι κλεισμένα σε τέσσερις τοίχους κυριολεκτικά. Δεν υπάρχουν χώροι, δεν υπάρχουν αλάνες, δεν υπάρχουν αυλές κι έτσι τα παιδιά καθηλώνονται στο σπίτι.
Το μάθημα της Φυσικής Αγωγής στα σχολεία βοηθάει, αλλά το υπουργείο προβλέπει δύο ώρες μόνο μάθημα την εβδομάδα για το δημοτικό που στο Λύκειο γίνεται μία ώρα. Είναι ελάχιστες!
Το περπάτημα, οι βόλτες, το ποδήλατο, οι εκδρομές είναι εξαιρετικές δραστηριότητες, αλλά συνήθως γίνονται μόνο Σαββατοκύριακο – και αν.
Έτσι μία καλή διέξοδος είναι η ενασχόληση των παιδιών με κάποιο άθλημα. Οι γονείς σήμερα, όπως μου είπε ο κύριος Λιάρος, φαίνεται ότι είναι αρκετά συνειδητοποιημένοι για το πόσο σημαντικό είναι τα παιδιά να ασχολούνται με κάποιο άθλημα και αυτό είναι ιδιαίτερα αισιόδοξο.
Είναι ιδανικό βέβαια το ίδιο το σχολείο να παρέχει στα παιδιά τη δυνατότητα να αθλούνται μέσα στους χώρους του, μετά το πέρας των μαθημάτων. Για παράδειγμα Ο Πλάτων, δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά να κάνουν απογευματινές δραστηριότητες σε διάφορα αθλήματα, ενώ υπάρχει και ο αθλητικός όμιλος του σχολείου που έχει αγωνιστικές ομάδες. Γνωρίζουμε όμως ότι αυτή η δυνατότητα δεν παρέχεται δυστυχώς στα περισσότερα σχολεία, οπότε οι γονείς χρειάζεται να μπαίνουν στη διαδικασία να πηγαίνουν τα παιδιά τους οι ίδιοι σε συλλόγους και γυμναστήρια κατά τις απογευματινές ώρες.
Σε σχέση λοιπόν με τα παλαιότερα χρόνια, τα παιδιά μπαίνουν σήμερα από νωρίς στον οργανωμένο αθλητισμό. Αυτό δεν είναι απαραίτητα ό,τι καλύτερο, αλλά καθώς η έλλειψη χώρων για παιχνίδι είναι δεδομένη, ο οργανωμένος αθλητισμός είναι μία καλή εναλλακτική. Παρ’ όλα αυτά το κύριο μέλημά μας, όπως είπε ο κύριος Λιάρος, ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες, θα πρέπει να είναι το παιδί να αγαπήσει την άθληση. Οι νίκες και η αγωνιστική εξέλιξη θα πρέπει να περνούν σε δεύτερη μοίρα.
Ο κύριος Λιάρος πρότεινε επίσης μία ιδέα που μου άρεσε πολύ: Τα σχολεία τα απογεύματα θα μπορούσαννα ανοίγουν κάποιες ώρες τα προαύλιά τους ώστε τα παιδιά να μπορούν να μπαίνουν και να χρησιμοποιούν τα γήπεδα. Θα μπορούσαν να υπάρχουν εκεί γυμναστές, ώστε να δίνουν τις μπάλες και να επιβλέπουν. Αυτό γίνεται ήδη σε κάποια ιδιωτικά σχολεία για τους μαθητές τους και είναι μία ιδέα που θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε όλα τα σχολεία.
Συζητήσαμε επίσης για το πόσο σημαντικό είναι να αφήσουμε τα παιδιά να κατασταλάξουν από μόνα τους για το ποιο άθλημα να ακολουθήσουν. Όταν τα παιδιά είναι μικρά δεν ξέρουν τι θέλουν και αυτό είναι φυσιολογικό. Μπορούμε να τα αφήσουμε να δοκιμάσουν διάφορα αθλήματα για να δουν τι τους ταιριάζει. Τελικά όμως οφείλουμε να σεβαστούμε τις επιλογές και τις επιθυμίες τους. Γιατί εμείς μπορεί να βλέπουμε ότι το παιδί μας ταιριάζει στο καράτε, αλλά το παιδί μπορεί να μην περνάει καλά στο καράτε! Δεν μπορείς να κάνεις τον αθλητισμό καταναγκαστικό έργο σε αυτή την ηλικία!
Τέλος ρώτησα τον κύριο Λιάρο την προσωπική του άποψη για ένα ερώτημα που απασχολεί αρκετά εμάς τους γονείς: Ατομικό ή ομαδικό άθλημα για το παιδί μου; Μου είπε ότι αν του έβαζαν ένα μαχαίρι στο λαιμό για να διαλέξει ή το ένα ή το άλλο, θα διάλεγε το ομαδικό άθλημα. Το παιδί μαθαίνει να συνεργάζεται με τους συμπαίκτες του και να πειθαρχεί ως μέλος μίας ομάδας. Τα αποτελέσματα έρχονται μέσα από ομαδική δουλειά και αυτό είναι σημαντικό. Εκθείασε όμως τη θετική επίδραση που μπορεί να έχει στα παιδιά η ενασχόληση με συγκεκριμένα ατομικά αθλήματα, όπως π.χ. οι πολεμικές τέχνες. Τόνισε όμως ότι κάθε παιδί είναι διαφορετικό, ότι οφείλουμε να σεβαστούμε τις κλίσεις και τα ταλέντα του κι ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι κανείς δεν εμποδίζει ένα παιδί που ασχολείται με ένα ατομικό άθλημα να κάνει παράλληλα και ένα ομαδικό.
Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον κύριο Λιάρο για το χρόνο του και τις χρήσιμες πληροφορίες που μοιράστηκε μαζί μου. Ο στόχος όλων μας, γονέων, εκπαιδευτικών, σχολείων, πολιτείας πρέπει να είναι κοινός. Να δημιουργούμε από νωρίς θετικές εμπειρίες άσκησης στα παιδιά και να ενσωματώσουμε τη γυμναστική στην καθημερινή τους ζωή.
Τα παιδιά θα είναι πιο υγιή, θα αποδίδουν καλύτερα, θα συγκεντρώνονται περισσότερο και θα είναι πιο χαρούμενα!
“Οποιοδήποτε δεκάχρονο παιδί μπορεί να σας πει
ότι τίποτα καλό δεν συμβαίνει όταν στέκεσαι ακίνητος.”
Πηγή: http://www.aspaonline.gr/2013/05/02/as-kinithoume/
