Στην αρχή δεν ήθελα να το πω πουθενά.
Όχι επειδή ντρεπόμουν αλλά επειδή η συζήτηση που θα ακολουθούσε θα ήταν άβολη.
Όταν με βλέπουν μόνη μου γνωστοί που είχα να συναντήσω καιρό, με ρωτούν το ίδιο:-“Μα καλά μόνη σου ήρθες;Ο άντρας σου που είναι;”
-“Λυπάμαι δεν θα έρθει, χωρίσαμε πρόσφατα.
Οι αντιδράσεις είναι οι ίδιες: Αμηχανία και σιωπή.Σιωπή και αμηχανία.
Κανείς όμως δεν νιώθει τόσο αμήχανα όσο εγώ επειδή εγώ ήμουν μάρτυρας ενός δύσκολου γάμου.
Προσπάθησα να τον σώσω και να τον κάνω να λειτουργήσει σωστά.
Ξαφνικά η αμηχανία πέρασε. Τι να κάνουμε;Χωρίσαμε .
Έτσι είναι αυτά.
Δεν είμαι εγωίστρια.
Απλά συμβαίνει.
Όταν αποφάσιζα να κάνω οικογένεια και να παντρευτώ δεν ήξερα τι θα συμβεί.
Ήθελα να ζήσω όλη μου την ζωή ευτυχισμένη. Όμως κέρδισα και πολλά πράγματα από αυτό τον γάμο. Απέκτησα τα υπέροχα παιδάκια μου.Έζησα μια ζωή ευτυχισμένη απλά δεν κράτησε πολύ.
Χώρισα και προσπαθώ να ορθοποδήσω.Εννοείται πως προτεραιότητά μου συνεχίζουν να είναι τα παιδιά μου και η ευτυχία τους. Η προσωπική μου ευτυχία ας περιμένει.
Για αυτό μην αισθάνεστε αμήχανα που χώρισα.
Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες…
babyradio.gr-Άννα Κ.
«Δεν είμαστε ιδιοκτήτες των παιδιών μας αλλά παρατηρητές της ζωής τους…»
Είναι καλύτερο να προσπαθεί ένα παιδί και να αποτύχει παρά να μην προσπαθήσει καθόλου…
