Αν δεν έχεις κάτι καλό μην πεις τίποτα για τις single μαμάδες
Μην παίρνεις θέση για να αρχίσεις να μας κατακρίνεις. Σήμερα είναι η μέρα που εμείς, οι single moms, θα μιλήσουμε για να ξεκαθαρίσουμε μερικά πραγματάκια.
Φυσικά μετά είναι και τα άλλα προβλήματα, πώς θα καταφέρουμε να συνδυάσουμε τη σωστή ανατροφή του παιδιού, τις δραστηριότητές του, το παιχνίδι, το νοικοκυριό, τη δουλειά –αλήθεια, υπάρχει δουλειά 9 με 4 και να δίνει τουλάχιστον 1.500 ευρώ;– κι όλα αυτά που έχουν πέσει στις πλάτες μας, μαζί με το άγχος, την πίεση και φυσικά τα ψυχολογικά μας.
Ω, ναι, αυτά τα ψυχολογικά μας. Μάντεψε ποιος μας τα δημιουργεί. Το παιδί μας; Η μητέρα μας; Η εργασία μας; Η καθημερινότητά μας; Όχι-όχι. Τίποτα και κανένας που να είναι μέσα στη ζωή μας. Είναι όλοι εκείνοι που είναι έξω απ’ αυτήν, αλλά φυσικά έχουν γνώμη για όλα! Εκείνοι που δεν τα έχουν βρει με την πάρτη τους ούτε με τη ζωή τους, αλλά έχουν άποψη για ό,τι μα ό,τι και να κάνουμε εμείς.
Δε βγαίνουμε καθόλου, σημαίνει πως παραμελούμε τον εαυτό μας. Βγαίνουμε, θα πει πως παραμελούμε το παιδί μας. Δουλεύουμε πολλές ώρες, παρατάμε το παιδί για την καριέρα. Δε δουλεύουμε πολλές ώρες, τεμπελιάζουμε. Για κάποιο περίεργο λόγο είναι δεκτό και μάλιστα επιβάλλεται μια παντρεμένη γυναίκα να αφήνει το παιδί της στους παππούδες για να βγει με το σύζυγό της, ενώ μια μητέρα μόνη μόλις βγει αμέσως κατηγορείται ότι κάνει τη ζωή της. Λίγο παράξενη λογική.
Φυσικά έχει και συνέχεια. Μια μητέρα μόνη θέλουν όλοι να την αποκαταστήσουν, τώρα πώς θα γνωρίσει κάποιον χωρίς να βγαίνει, πραγματικά άγνωστο κι όταν τελικά καταφέρει και γνωρίσει κάποιον εκεί αρχίζει ένα πάρτι κουτσομπολιού. Με τραγικές ατάκες όπως «τον τύλιξε να του φορτώσει τα παιδιά». Με τίποτα ευχαριστημένοι. Να πούμε κι άλλα; Να σου πούμε εμείς! Φτάνει!
Πώς γίνεται να έχουν άποψη για τη ζωή μας και τις επιλογές μας όταν δεν έχουν ιδέα πώς είναι να έχεις τη ζωή μας. Θα σχολιάσουν τα πάντα, για το πώς φερόμαστε εμείς, πώς συμπεριφερόμαστε στο παιδί μας, πώς διαχειριζόμαστε το πρόγραμμά μας και τις καταστάσεις. Ένας άνθρωπος δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί ούτε καν τη δική του πραγματικότητα, πώς περιμένει ο κόσμος από μια μόνη μητέρα να τα βγάλει πέρα και να τα κάνει όλα τέλεια έχοντας την ευθύνη κι ενός άλλου μικροσκοπικού ανθρώπου που εξαρτάται από εκείνη απόλυτα; Πόσο μάλλον όταν καθημερινά καλείται να έχει δύο ρόλους ταυτόχρονα, αυτόν της μητέρας, αλλά και του πατέρα που είναι απών. Αυτό κι αν θέλει κότσια.
Καθημερινά έχουμε να διαχειριστούμε όχι μόνο τις φωνές των παιδιών, αλλά κι αυτές στο κεφάλι μας. Το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι να προσέχουμε και τις κινήσεις μας, γιατί «τι θα πει ο κόσμος», ενώ στην τελική δε θα έπρεπε να μας νοιάζει. Το μόνο που έχουμε ανάγκη είναι ένα στήριγμα, έστω μια αγκαλιά, όχι άλλη μια κλοτσιά που θα μας στείλει στην απόγνωση. Για αυτό την επόμενη φορά που θα ανοίξει κάποιος το στόμα του να πει την άποψή του, καλύτερα να πει κάτι που θα μας δώσει δύναμη, αλλιώς δε χρειάζεται να μπει στη διαδικασία.
Ναι, υπάρχουν φορές που νιώθουμε ότι θα καταρρεύσουμε, πως δεν τα καταφέρνουμε, αλλά προτιμάμε να είμαστε μόνες παρά σε μια καταστροφική σχέση. Ναι, δεν είμαστε τέλειες, αλλά ένα είναι σίγουρο, δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό καθημερινά και στα μοναδικά άτομα που έχουμε να απολογηθούμε στο τέλος της μέρας είναι στον εαυτό μας και τα παιδιά μας. Στην τελική, το μόνο που χρειάζονται τα παιδάκια μας είναι η αγκαλιά της μαμάς κι ένα χάδι. Όσο για εμάς, παίρνουμε την ανταμοιβή μας και τη δύναμή μας από δύο ματάκια γεμάτα λάμψη κι ένα χαμόγελο γεμάτο ελπίδα.
Γι’ αυτό κοιτάξτε τη ζωή σας κι αφήστε τις single moms να κάνουν τη δική τους. Και μη σας ξεγελάει ο τίτλος «Single Moms», όχι δεν είμαστε μόνες, μοναδικές ναι, μόνες όχι.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
