Από την Σίλεια Δημουλή ,Ψυχολόγος
Οι διατροφικές διαταραχές αφορούν τους εφήβους αλλά και τους ενήλικες. Υπάρχουν μαρτυρίες και βρεφών με διαταραχές διατροφής (ή πρόσληψης τροφής).
Οι βασικές «παθολογίες» είναι
η Ψυχογενής Ανορεξία (307.1 βάσει DSM-IV),
η Ψυχογενής Βουλιμία ( 307.51),
και η Μη Προσδιοριζόμενη αλλιώς Διαταραχή στην Πρόσληψη Τροφής (307.50).
Τα σωματικά συμπτώματα είναι λίγο – πολύ γνωστά καθώς οι διατροφικές διαταραχές έχουν απασχολήσει κατά πολύ την κοινωνία μας.
Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι η ψυχολογική κατάσταση των ανθρώπων που οδηγούνται ως εκεί.
Οι δύο πρώτες παθολογίες θα μας απασχολήσουν, καθώς η τρίτη δανείζεται από τις δύο πρώτες οντότητες χαρακτηριστικά.
Η βουλιμία «ξεκινάει» στις γυναίκες κυρίως που έχουν βιώσει στην βρεφική και παιδική ηλικία αμφιθυμία. Αμφιθυμία σημαίνει αλλιώς το διπλό μήνυμα. Συνήθως, τα βουλιμικά άτομα ζουν την κατάσταση διπλού μηνύματος σε μία πολύ σημαντική σχέση, όπως η σχέση με τη μητέρα. Μια μητέρα που δεν είναι σταθερά διαθέσιμη για τη σχέση, ή προκαλεί συγχώνευση επιθυμιών (απόλυτη ταύτιση), μία μητέρα η οποία δεν μπορεί να θέσει όρια στη σχέση ή φορτώνει το παιδί με πολλά «ασήκωτα βάρη» για το παιδί, είναι και η πηγή της βουλιμικής γυναίκας. Αν υπάρχει και μια προδιάθεση για παραπάνω κατανάλωση τροφής, τότε η παραπάνω παθολογία εγκαθίσταται.
Η λήψη τροφής, και η αποβολή της με διουρητικά και καθαρτικά, φανερώνει την ανάγκη ελέγχου. Το βουλιμικό άτομο μπορεί να διαχειριστεί την πρόσληψη τροφής. Το φαγητό δεν «προδίδει», δεν βάζει ανυπόστατα όρια, ο βουλιμικός το ελέγχει και νιώθει παντοδυναμία.
Στην πορεία, γίνεται εθισμός, και όπως κάθε εθιστική συμπεριφορά έτσι και στη βουλιμική συμπεριφορά, τίποτα δεν φαντάζει πιο «ασφαλές» από την βουλιμική πρόσληψη τροφής.
Στην ανορεξία, επίσης, κρύβεται στο υπόστρωμα μία δύσκολη σχέση με τη μητέρα. Η αλήθεια είναι ότι μετά τη δεκαετία του 1980 παρουσιάζεται ως οντότητα, κάτι που παραπέμπει στα στρεβλά πρότυπα της εποχής. Όμως, αν το άτομο προέρχεται από μια οικογένεια τελειομανίας και εχει μία μητέρα αυστηρή (στην εμφάνιση, στην επίδοση, στην ηθική και άλλα) τότε το άτομο αντιδρά κάνοντας εχθρό το φαγητό τους, αντί τη μητέρα. Επίσης, η μητέρα και το πρότυπό της φαίνεται να είναι αποκρουστικό (;) οπότε και η έφηβη κάνει ό,τι μπορεί για να μην μεγαλώσει. Η ανορεξία σταματά την ανάπτυξη και έτσι το κορίτσι δεν γίνεται γυναίκα.
Όλα τα παραπάνω, αναλύονται σε επίπεδο ψυχοθεραπείας τόσο με τον «ασθενή» όσο και με τους γονείς.
babyradio
Σίλεια Δημουλή – onlinecounselingdimouli.blogspot.gr
