Η διάγνωση του διαβήτη τύπου 1,ευρέως γνωστού ως και νεανικού διαβήτη, προκαλεί έντονη ανησυχία και φόβο, τόσο στα ίδια τα παιδιά, όσο και στους γονείς τους. Όταν η οικογένεια προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα και στις ιδιαιτερότητές της, κύριος σκοπός είναι να στηριχθεί το παιδί και να μάθει να αναλαμβάνει ευθύνες και να προσέχει το ίδιο τον εαυτό του. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για περιβάλλοντα όπως το σχολείο, που δε μπορεί να στραφεί στους γονείς για βοήθεια.
Η αρχή αυτής της διεργασίας πρέπει να γίνει από τους γονείς και τη δική τους αποδοχή για την υγεία του παιδιού. Η οικογένεια πρέπει να πλαισιώνει με σταθερότητα αλλά και ηρεμία το παιδί, ώστε και το ίδιο να νιώθει αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Το παιδί πρέπει να γνωρίζει τι ακριβώς του συμβαίνει και τι πρέπει να κάνει σε κάθε περίπτωση, ώστε να προστατέψει τον εαυτό του.
Το σχολείο θα πρέπει να είναι ενημερωμένο για την κατάσταση της υγείας του παιδιού και να διευκολύνει όσο περισσότερο γίνεται την καθημερινότητά του. Πρέπει π.χ. να γνωρίζουν ότι πρέπει να επισκέπτεται πιο συχνά την τουαλέτα, ή να τρώει τα γεύματα του σε συγκεκριμένο χρόνο. Ειδικότερα, όσο το παιδί μεγαλώνει (εφηβεία), όλα αυτά πρέπει να είναι οργανωμένα διακριτικώς και ομαλώς, ώστε το παιδί να μην αισθάνεται ντροπή και αμηχανία, με αρνητικές συνέπειες για την αυτοεικόνα του.
Συνταρακτικές εικόνες δείχνουν την επικίνδυνη πλευρά της ζάχαρης.
Όσον αφορά τις ευθύνες του ίδιου του παιδιού, οι γονείς πρέπει πάντα να επιτηρούν διακριτικώς την καθημερινότητα του, σε σχέση με την αγωγή και τη διατροφή του, όμως όχι με έντονο και επιτακτικό τρόπο. Πρέπει να επιτραπεί στο παιδί να αυτονομηθεί, ώστε να είναι σίγουρο ότι μπορεί να αυτοπροστατευτεί όταν χρειαστεί. Όσο περισσότερες ευθύνες αναλαμβάνει το παιδί για την υγεία του, τόσο πιο σταθερό θα είναι ενάντια σε πειρασμούς και ατασθαλίες, όταν είναι μόνο του ή με την παρέα των συνομηλίκων του.
Καθώς το παιδί μπαίνει στην εφηβεία, είναι σκόπιμο να έχει αποδεχθεί την ασθένεια, να μπορεί να τη χειρίζεται και να μην αισθάνεται «άρρωστο». Αν αυτό συμβεί, δε θα διστάσει να γνωστοποιεί στις παρέες του τις ιδιαιτερότητες που το αφορούν, ώστε και εκείνοι με τη σειρά τους να το πλαισιώνουν υποστηρικτικά και όχι κοροϊδευτικά και υποτιμητικά. Η στήριξη από τους φίλους είναι υψίστης σημασίας για τους εφήβους και πολλές φορές, ευτυχώς, βλέπουμε πως οι παρέες συμμετέχουν ενεργητικά και βοηθητικά στη διατήρηση της καλής ποιότητας ζωής του εφήβου.
Τέλος, κάτι που αφορά όλη τη σχολική διαδρομή του παιδιού και είναι απαραίτητο να τονιστεί. Η οικογένεια πρέπει να φέρεται στο παιδί και αυριανό έφηβο, ακριβώς όπως σε ένα παιδί χωρίς προβλήματα υγείας. Πέρα από την αυτονόητη φροντίδα και απασχόληση με το θέμα υγείας, η συμπεριφορά της οικογένειας δεν πρέπει να δείχνει λύπη, συμπόνια κ.τ.λ. Το παιδί για να ζήσει φυσιολογικά πρέπει να αισθάνεται φυσιολογικό. Αν αρχίσουν τα άσκοπα χατίρια και οι διευκολύνσεις, το μήνυμα που περνάμε στο παιδί είναι «είσαι άρρωστος-η, χρειάζεσαι βοήθεια». Εκτός από τις αρνητικές συνέπειες για την αυτοεκτίμηση του παιδιού, αυτές οι σκέψεις μπορεί να λειτουργούν αντίθετα και να χρησιμοποιούνται από το παιδί, κάθε φορά που δυσκολεύεται ή δε θέλει να ακολουθήσει τους κανόνες, π.χ. σχολικούς. Οπότε, πρέπει να υπάρχει ψυχραιμία και κανονικότητα στη συμπεριφορά των γονιών.
Πηγή: kartadiaviti.gr
